Юрась Півуноў - Настальгія па вечнасьці

Здесь есть возможность читать онлайн «Юрась Півуноў - Настальгія па вечнасьці» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Год выпуска: 2000, ISBN: 2000, Жанр: Поэзия, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Настальгія па вечнасьці: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Настальгія па вечнасьці»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Вершы, што ўвайшлі ў кніжку, напісаныя ў перыяд з 1989-га па 1999 год. Усё, што перажыла за гэты час краіна, перажыў і я. Менавіта ў 1989-м я стаў БЕЛАРУСАМ. Першыя шматтысячныя мітынгі, праўдзівая гісторыя нашага Краю на старонках газет і часопісаў — усё гэта адкрыла мне вочы…
Я ўсьвядоміў сябе Беларусам, сынам цудоўнай і загадкавай, з трагічным лёсам, Краіны, адкрыў для сябе багацьце й мілагучнасьць роднае беларускае мовы.
Я не спрабаваў парадкаваць-падганяць свае вершаваныя радкі пад той альбо іншы спосаб-стыль вершаскладаньня — як нараджалася, гэтак і запісана…

Настальгія па вечнасьці — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Настальгія па вечнасьці», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать
ТРАВЕНЬСКІ ДОЖДЖ

У пакоі становіцца цёмна, нібы зьмярканьнем, ад вялікай шэрай хмары, і хутка па падваконьні бомкаюць буйныя кроплі дажджу, пырскі ад якіх трапляюць на шыбу, пакідаючы на ёй сьлед свайго кароткага жыцьця — жыцьця ад хмары-матулі да зямлі-красуні. Срэбна-прамяністыя дажджынкі скачуць па даху, шапацяць у лістоце дрэў, сьмела ныраючы ў шматлікія азяркі-калюжкі, якія сабраліся ад гэтага шчодрага і цёплага дажджу.

Усё жывое на зямлі радуецца гэтаму травеньскаму навальнічнаму дожджыку: бярозкі-прыгажуні і рабінкі-сястрычкі, стройныя клёны і пяшчотныя жаноцкія вербачкі-дзевачкі, і нават стары мажны волат-дуб на ўзгорку, і той нібы маладзее і выпроствае свае пакручастыя галіны зь лісточкамі-дубочкамі насустрач празрыстым, звонкім дажджынкам-дзяўчынкам. Зямля ўдзячна ўбірае жыватворную вадзіцу, каб потым спаўна аддаць яе ўжо сваімі гаючымі сокамі ўсяму жывому.

ПТУШЫНАЯ ЦЫВІЛІЗАЦЫЯ

Людзі ўвесь час шукаюць нейкія незямныя цывілізацыі, не заўважаючы, што на Зямлі яны існуюць побач з намі.

Паглядзіце наўкола, на птушынае царства. Хіба нельга сказаць, што ў іх ня толькі свае гнёзды, але і свая мова, свае звычаі, урэшце, сваё грамадства. Дык хіба ж гэта не цывілізацыя?

НАВАЛЬНІЦА

…Здалёк паплылі хмаркі-аблачынкі, па вершалінах дрэў пранёсься вецер-сполах… І вось вялізная, фіялетава-шэрая хмара-пачвара наплывае на вёску. Уздымаецца вецер-паземнік і долу ляцяць першыя буйныя кроплі-дажджынкі. Яшчэ раз грозна ўздыхае хмарына і ўжо, здаецца, уся прастора, увесь сьвет апанаваны дажджавою навалай…

Лье моцны дождж, а адзін пеўнік-падлетак ходзіць па двары — хоць бы што яму. Можа, гэтаксама, як і я — любіць дождж? Памятаю ў дзяцінстве: як пачынаецца дождж, дык я выходжу з дому і — альбо блукаю пад дожджыкам па лужынах, альбо, схаваўшыся дзе-небудзь пад страхою, дыхаю чысьцюткім, вільготным паветрам, што поўніцца пахамі зямлі і ўсяго зямнога…

Пасьвятлела, дождж паменшаў і паступова сьціх зусім, пакінуўшы азёры-лужынкі ды на галінках дрэў — празрыстыя кроплі-сьлязінкі.

…Невялічкі прасьвет і … новая хмара, і моцны, зноў як зь вядра, дождж. Раздажджылася… Аблачыны-хмары шпарка плывуць чарадою на захад. Дзесьці ў нетрах нябёсаў грукоча-імчыць Перунова калясьніца — палымнеюць час ад часу прывідным бляскам маланкі…

На бярвеньні ўладкаваліся жоўтыя гарбузы-пузацікі. Паклала іх маці дасьпяваць, а тут дождж… Ну і няхай памыюцца.

На падворку сьветла больш-менш, а вось на лузе, за рэчкай, суцэльная шэрая дажджавая заслона.

Плача восень дажджом верасьнёўскім на хаўтурах па леце мінулым…

ПРАМЕНЬ ЖЫЦЬЦЯ

Што ёсьць наш зямны век?

Як сонечны прамень — залятае раніцою ў пакой, жыве ў ім, рухаючыся па сьцяне, а надвячоркам зьнікае ў прасторы, гэтак і чалавек — зьяўляецца ў гэты сьвет, жыве ў пакутах, радасьцях (гэта ўжо каму колькі й чаго наканавана), ды ўрэшце пакідае грэшную зямельку.

НАСТАЛЬГІЯ ПА ВЕЧНАСЬЦІ

…Лістападаўскі вечар. За вакном шамаціць халодны восеньскі дождж. Раз-пораз па дарозе каля дому праносяцца, распырскваючы лужыны на мноства фантанчыкаў, машыны. У цьмяным сьвятле ліхтароў-маякоў блішчаць пакручастыя, аголеныя (і ад гэтага нейкія пачварныя) мокрыя галіны дрэваў. Роўны пошум дажджу навявае спакой. Ціха. Ня верыцца нават, што недзе побач шуміць-віруе й цяжка дыхае небарака-горад. Там — заўсёды сьпяшаюцца некуды людзі й машыны, там — мора агнёў, сьвятла, гукаў… Тут жа — толькі ціхі шолах дажджу за вакном.

Ніяк не здаволіцца цішынёй. Гэта, пэўна, хранічная “хвароба” многіх гараджанаў. Вяскоўцам гэтага не зразумець. Яны стала жывуць у спакойнай атмасьферы зацятага сялянскага побыту — і для іх гэта звыклы стан.

У вёсцы, асабліва летнім позьнім вечарам ці ноччу, стаіць гэткая ціша, што чутна, як шуміць рэчка на перакатах, як стукае ўдалечыні, бегучы па рэйках у вялікія, тлумныя гарады, цягнік.

Усё думаю, як назваць гэтую неспатольную прагу цішыні, спакою? Магчыма, настальгіяй па вечнасьці?..

***

Я жыву,
Я сьцьвярджаю
сваё існаваньне,
Штосьці тут
адмаўляю,
А штосьці прыму,
Толькі мэту адну
Не адпрэчу ніколі —
Каб заўжды была вольнай
Мая Беларусь.

Заўвагі

1

Места — у старажытнай Беларусі значыла “горад”.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Настальгія па вечнасьці»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Настальгія па вечнасьці» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «Настальгія па вечнасьці»

Обсуждение, отзывы о книге «Настальгія па вечнасьці» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x