Юрась Півуноў - Настальгія па вечнасьці

***

Восень расьпісала
Лісьце клёнаў барвай.
Прысадамі блукаюць
Летуценьні-мары…
У стройнае бярозкі,
Бы сівізна на скронях,
Жоўтыя лісточкі
Ляцяць долу…Шолах…

***

Шапоча вецер
Пажаўцелым лісьцем,
Ў паветры —
Павуцінак лёгкіх лёт,
Ціхмянаю хадою
Крочыць восень —
Вось і заканчваецца
Йшчэ адзін твой год…
Вясна жыцьця
Так хутка прамінула,
І што было —
Таго ня вернеш ты,
Як рэдка
Ўсё даходзіла да ладу,
Як часта
Бачыў вочы злыбяды.

***

Дажджлівае надвор’е,
Кастрычніцкая слота.
Дождж-імжака, дождж-свавольнік
Ахінуў сабою горад,
Лісьце жоўтае каштанаў
На траве пажухлай мокне…
А здаецца — нібы сонца
Раськідала аскалёпкі.

***

Адцьвіло-адбалявала лета.
Лістападам залатым
Кружляе восень.
І нібы шчасьлівая прыкмета
Паміж хмараў
Праступае неба просінь.

***

Над краем старажытным
Сёньня хмары,
І клёнаў золата
Спакою не дае.
Умольны погляд свой
Ськірую ў неба-мару
І папрашу у Бога
Шчасьця для Цябе,
Мая Краіна,
Я на ўсё гатовы,
Міну ўсе перашкоды і ману,
Бо, калі жыць,
Дык жыць дзеля Радзімы,
А калі не —
Нашто наогул Быць?!

***

К.

Не раўнуй мяне
да іншае жанчыны,
Бо з адной я толькі
здраджваю табе —
Гэта Творчасьць, гэта прага Слова —
На паперы
Адлюстроўваю я сьвет.

***

Углядаюся ў сынавы родныя вочы,
Ў іх бачная цёмная загадкавасьць ночы,
І з маці ягонаю наша каханьне
Ў вачох яго бачу і водбліск
сьвітаньня.
Яму, свайму сыну, прарочу я
шчасьце,
Яму, Беларусу, прашу ў Бога ласкі,
Бо хто, як ня ён, пастаіць за
Радзіму,
За родны наш край, за Маці-краіну?!
Углядаюся ў сынавы родныя вочы,
Ў іх бачная цёмная загадкавасьць ночы,
І з маці ягонаю наша каханьне
У вачох яго бачу і водбліск
сьвітаньня…

***

“У гэтай краіне ня маю я волі…”
Анатоль Сыс

Я народу свайму
Пець гасану ня буду.
Ды й навошта,
Калі ён сьляпы і глухі?
Лепш радзімай старонцы
Прызнацца ў любові
І пражыць свае дні ўсе
На гэтай зямлі.
Хоць у гэтай краіне
Ня маю я волі,
Але лепшай на сьвеце
Нідзе больш няма.
ТУТ Радзіма мая,
Мае дрэвы і гоні,
Маіх продкаў прытулак —
ВЯЛІКАЛІТВА!

***

“Як прыйдзе мая канчына,
пакіньце балкон адчынены…”
Федэрыка Гарсія Лорка

Як прыйдзе мая канчына,
Пакіньце балкон адчынены,
Каб меў я магчымасьць душою
Пранесьціся над зямлёю —
Над Гродняй, Гомляй, Вітэбскам,
Магілевам, Бярэсьцем ды Менскам,
Паглядзець на абшары Айчыны
Вачыма душы-аблачыны,
Разьвітацца з маёю Краінай —
Хай даруе усе мне правіны…
…Як прыйдзе мая канчына,
Пакіньце балкон адчынены…

***

“Штодня паміраю
для новага дня,
Штоміг нараджаюся
ў позірку Бога…”
Таіса Бондар

Штодня паміраю
для новага дня,
Штоміг нараджаюся
ў позірку Бога —
Кахае паперу
маіх вершаў рака,
І зноў нараджаецца
новае Слова…