Юрась Нераток - Фотаальбом

І бывае – смяюся,
а часцей – пазяхаю…
Я цябе не баюся,
бо цябе не кахаю.

ВЕЦЕР

Не з дуброў, не з палёў
ветру дзёрзкі напеў.
Нехта смецце падмёў
ды прыбраць не паспеў.

Ветру што? – ён чужы
беспрытульны бядак:
што слупы – што крыжы,
што бялізна – што сцяг.

Разграбае, як звер,
і шпурляе наўкол
хлам бязглуздых хімер
і ашмоцце радкоў.

Што яму? – ён ляціць
то наўскос, то наўздоўж!
…Раптам вецер прыціх –
астудзіў яго дождж.

БЯССНЕЖНАСЦЬ

Нежылымі здаюцца дамы,
а паветра – са смакам хурмы.
Пасля досыць лагоднай зімы
ўсё ў адчайным экзальце.
Самаўпэўнены выгляд цяпер
выклікае ў душы недавер.
Вецер рвецца, як спуджаны звер,
па астылым асфальце.

І трасуцца тужліва кусты,
і грукоча тралейбус пусты,
і абгорткі ляцяць, як лісты, –
ды няма адрасата.
Не такі, каб замерзнуць, мароз,
хоць пранізвае сівер наскрозь
і гудзіць, як нацягнуты трос,
у рэжыме “легата”.

Дрэваў стромкіх пастрыжаны строй,
быццам спынены сілаю злой.
І калючае неба імглой
занавесіла сонца.
Паміж мной і Сусветам – сцяна.
Я не веру, што хутка вясна,
хоць навокал бясснежнасць. Яна
мне здаецца бясконцай.

ТУМАНЫ

Туманы на белым свеце, туманы –
не праб’е іх чалавечы слабы зрок.
І хаця няма ні міру, ні вайны,
рызыкоўны кожны рух і кожны крок.

Туманы на белым свеце, туманы.
Ды такія, што сваіх не бачыш ног!
І нервуюцца, трывожацца званы,
і над марнасцю надзей смяецца Бог.

Туманы на белым свеце, туманы…
Толькі ветру хопіць моцы іх сагнаць.
Але ён вітае дзесьці ў вышыні
і пра тое, што мы ёсць, не хоча знаць.

Туманы на белым свеце – смутак мой.
Тут бялёса-шэры колер – уладар.
Пераход паміж жабрацтвам і турмой
сярод лёгшых на зямлю вільготных хмар.

Туманы… А ўсё астатняе – міраж.
І куды іду – паспеў ужо забыць.
Невядома, ці было калі інакш,
ды здаецца мне – інакш павінна быць!

Туманы, як слёзы, засцяць вочы мне.
Сэнс згубілі і эпохі, і часы.
…Можа, сонейка нарэшце адпачне –
і заззяюць яны кроплямі расы.

МАЯ ВЁСКА

Мая вёска, мае Хадакі,
вы глядзіце ў чатыры бакі.
Толькі сонца зімою і летам
устае і садзіцца за лесам.
І да восені з цёплай вясны
гнёзды ладзяць на стрэхах буслы.

Мая вёска, мае Хадакі,
праляцелі над вамі вякі.
Толькі злыдням-чужынцам параю:
не чапайце вы нашага краю!
Тут народ працавіты, сялянскі,
а як што – баявы, партызанскі.

Мая вёска, мае Хадакі,
хай над вамі гучыць смех людскі.
Нараджаюцца хай пакаленні,
хай бароняць крыжы іх і цені
тых, хто жыў тут, а потым – і нашы:
крыкам ластавак з сенцаў паддашша.

Мая вёска, мае Хадакі.
Вы прабачце, што я вось такі:
што нядоўга, нячаста бываю –
можа здацца, што вас забываю…
Але верце, як роднаму сыну:
я вас помню любую хвіліну.

Мая вёска, мае Хадакі!
Тут шчыруюць мае землякі.
Бульба, сена, каровы і гусі,
як паўсюль на маёй Беларусі.
Але дзе б ні вялі мяне ногі –
не забуду да вас я дарогі.

ГІБЕЕ ВЁСКА…

Гібее вёска на картоплях…
Я ведаю: цягнуся зноў
у край тарфоў і хмызнякоў
укласці поту свайго кроплю.

Удалы я – і не зняважу
сваёй работай гарадскіх!
Што зробіш? – многа нас такіх,
што на асфальт змянялі сажу…

Шыбую ў красамоўнай робе.
Хто? Чый? Адкуль? – даюць адказ
напорысты вусаты фас
і хітры лысаваты профіль.

Гні спіну і грабі-шчыруй…
Няхай міне прастрэлу куля!
…Ды лясне бульба, не гаруй,
Ягораўна – мая матуля!