Юрась Нераток - Фотаальбом

Вы хацелі?! Што ж плакаць-маліцца:
што прасілі – таму і мецца!
…Ноч прынесла з сабой навальніцу,
ад якое няма куды дзецца.

ПРАГНОЗ

Яшчэ і снег сышоў не ўвесь,
а ты – аб леце…
Навокал – бруд, а ты – пра чэсць…
Пазбаў, паэце!

Не час з расхрыстанай душой
вандроўкі ладзіць!
…З азызлай роднаю зямлёй
табе не зладзіць.

Яшчэ табе мароз-кароль
уцісне плечы!
Застудзіць анахаты боль
імпэт хлапечы…

І ў час адлігі веснавой
няўдалай фразай
склізне няўстрым тралейбус твой
пад бампер МАЗа!

Здранцвелай ластаўкай, павер,
прадвесцем мая
ў сумёце тысячаў папер
твой верш сканае…

НА ПРЫПЫНКУ

Навес на прыпынку зрабілі шыкарны
і разбурылі бардзюр тратуарны…
Я не смуткую – вершык чытаю
пра непаўторнасць роднага краю.

Пырснула лужына з-пад матацыкла,
хтось мацюкнуўся злосна і звыкла…
А я ўсё чытаю чулыя словы
пра мілагучнасць роднае мовы.

Крапае дождж, але мокра – не пыльна.
Тралейбус пад’ехаў, набіліся шчыльна…
Толькі бянтэжыць безварыянтнасць–
верш дачытаць пра талерантнасць.

РАЎНАДУШША

Стан здароўя – не адбавіць.
(Сплюнь і не грашы!)
Роўна дыхаю і нават
роўна на душы.
Ні журбе, ні думкам горкім
не скараюся!
Выйду ў горад надвячоркам,
прагуляюся.

Дагарэла сонца свечкай,
за дамы сцякло.
Цёплы вецер, ціхі вечар,
ліхтароў святло.
А з апошняй цыгарэты
ўецца сіні дым…
Адляцеў акраек лета.
Ну і ліха з ім!

Шэпчуць шынамі машыны,
зораць фарамі.
А мужчыны і жанчыны
ходзяць парамі.
Толькі дзе паненка тая,
што была маёй?
Ці сумуе, ці чакае?
Зрэшты, ліха з ёй!

Распрастаў, бы коўдру, неба
месяца ражок.
А што ўсё не так, як трэба, –
я прывык ужо.
Вось і выбраўся з балота,
у якое ўлез!
Спляжыў прыкрасць і маркоту
раўнадушша прэс.

ВОЗ

Хлапчынкай шпарка па сцяжынцы крочыў.
А з боку – лес, з другога – рэчкі плынь.
Свяцілі дні, страшылі цемрай ночы.
То цень дажджу, то небакраю сінь…

Ды раптам стала сцежачка дарогай –
прасторы многа, свету і цяпла!
…Я не пачуў перасцярогі строгай –
прагледзеў, што ўгару яна пайшла.

…Караскаўся, збіваючы калені,
гульню жыцця ўспрымаючы ўсур’ёз!
І па дарозе назбіраў камення –
імкненняў, клопатаў і звычак – воз.

Калі ж з гары прыспеў мой час спускацца,
лягчэй не стала – цісне ззаду ён!
Не адпусціць яго, не адарвацца –
раздавіць, імкнучыся пад адхон!

…Ды прыйдзе час мне развітацца з возам.
Пад перапевы памяці званоў
знямоглым целам прасвятлелы розум
па зімняй сцежцы панясу я зноў…

ПАЭТ І СНЯЖЫНКА

Паміж зямлёй і небам снег кружыўся,
і вечнай каляінай час ішоў…
Ляцела ўніз пушыстая сняжынка
з мільёнамі сябровак і сяброў.

Збіралася ў хлюпоце на газоне
ў траве між недакуркаў паміраць.
Ды заляцела ў цёплыя далонi –
і ў іх не захацела раставаць.

Паэт, захоплены красой і чысцінёю,
Сняжынцы шчыра промні цалаваў,
і зоркай называў яе сваёю,
і разгарацца ёй дапамагаў.

Калі ж імпэт яго пачаў драбніцца –
спякотна стала з Зоркаю зусiм.
Ён упрыгожыў Зоркаю званіцу,
каб шчасце і надзею слала ўсім.

…І з ночы ў ноч, і з году ў год, Паэту
мільгаючы з нябёснай прасціны,
халоднай зоркаю зімой і летам
плыве яго Сняжынка ў вышыні…

ПЕСНЯ АНЁЛА

Ліха сатырам з кустоў забляяла.
Выгук савы раскалоў цішыню.
Змрок абступіў. Неяк холадна стала.
І цыгарэта мігнула агню.