Юрась Нераток - Фотаальбом

Ты людзям раздаваў
цеплыню і спагаду
і заўжды дараваў
раўнадушнасць і здраду.

Ты выходзіў у свет,
быццам гоншчык на трасу.
Быў любы твой праект
толькі справаю часу.

…А цяпер ты – біном:
раздваенне натуры.
Побач пляшка з віном,
ты бяздзейны і хмуры.

Ты чытаеш свае
замінулыя творы
і заграз, бы ў смале, –
ні здаровы, ні хворы.

Ненажэрна грызе
пацучыная скруха,
і слязою паўзе
па акне тваім муха.

ПЛОТ

Дні страляюць чаргой няўмольнаю,
а бывае, што дзень – як год.
…На Апанскага бесканвойныя
рамантуюць турэмны плот.

Каб была агароджа бетонная:
ім сядзець бы, а ёй – стаяць.
Па-жыццёваму справа будзённая:
плот падгніў – трэба дошкі мяняць.

Што ж, каму астравы Канарскія,
але сёння няблага і ім.
Безмазольныя рукі цяслярскія
дапамогуць турэмным сваім.

Глянуць збоку: работа не танная!
Бездакорнасць пакінуць для кніг.
…Толькі зайздрасць прышчыміць спантанная,
што бяліць суправодзяць другіх.

МЕТАМАРФОЗА

Як быў малы – у торбу ўкласці –
назойліва, як авадзень,
сустрэчным цёткам цвыркаў “Драсьце!”
А мне з усмешкай: “Добры дзень!”

Цяпер я слова не пазычу –
ім пры сустрэчы кожны раз
дня добрага прыязна зычу.
…I “драсьце” бразгае ў адказ…

У ГОРАДЗЕ

Мой лепшы сябар, горшы вораг –
Хаос бязладны, зорны свет.
…Збіраўся паляцець да зорак,
ды не ўдалося неўпрыкмет.

Перакрыўлюся ўсмешкай панка
і прасвятлею, як гусляр…
Успышкай велічнай маланка
нікчэмны высветліць абшар.

“Усё не так! Дурны, як корак!
Галотна, хоць сябе прадай!”
…У горадзе не бачна зорак,
у вёсцы – не да іх, бадай.

ПАЭТАМ

Яны гараць – таму і замярзаюць,
душой паны і целам жабракі.
Скрозь вечны змрок паэтаў зоркі ззяюць.
І свеціць кожная ва ўсе бакі.

І як не саладзі, а прысмак горкі.
Як не спяшайся – спынішся ў хадзе.
Паэзія – святло пагаслай зоркі:
няма паэта, а святло – ідзе.

Каго пакрыўдзіць лёс, каго – прывеціць.
Згарэць ад страсці ці сатлець з нуды…
Адны пагаснуць – новыя засвецяць.
І не дадуць аслепнуць назаўжды.

БЯЗЛЮДДЗЕ

Шарэе зямля, і хмурнеюць нябёсы.
Світанак у прыцемак зноў перайшоў.
Сосны скрыпяць, як старыя калёсы.
Знікла бязладдзе людзей-мурашоў.

Шапоча бяроза, струменіць крыніца,
Поўня за лес векавечны спаўзла…
Толькі не хоча душа прымірыцца
З тым, што няма ні дабра тут, ні зла.

ПЕРАПЕЎ

Ціхаю рэчкаю – песня нясмелая,
хмараю дымчатай сонца закрытае.
Ой ты, надзея мая спарахнелая!
Ой жа ты, мара мая незабытая!

Згубленым рэхам – падзеі даўнейшыя,
мокне ад роспачы восень дачасная…
А ці былі вы, гады мае лепшыя?
А ці ляцелі з нябёс зоркі шчасныя?

Песня заціхне струною парванаю,
гукам фальшывым, няскончанай нотаю…
І адгукнецца душа закілзаная
болем і жалем, журбой і маркотаю.

ПАЭТУ Ў САБЕ

Круці, памыляйся, грашы,
а потым маліся старанна…
Не змыць табе плямы з душы,
пакуль яна з целам з’яднана.
Ды толькі надзею пустую пакінь,
што ёсць паратунак у слове “амінь”!

І ветрам здзімаецца гмах,
табой збудаваны бяздарна,
а высланы цернямі шлях
пакрыты плітой тратуарнай.
Усім зразумела – другі быў намер,
ды хто ж дасць яшчэ адну спробу цяпер?

Ты думаў – з паперы шматоў
злятаюць крыштальныя ноты.
Ты верыў, што побач натоўп,
а сам вар’яцеў з адзіноты!
Ты марыў пазбавіцца марнасці дзён.
Той час наступіў, а ці радасны ён?