Юрась Нераток - Фотаальбом

Вырвалі гузік. Ідзі разбярыся:
дзе і навошта, як і каторы?!
Добра, што грошы амаль разышліся, –
ляснулі б, пэўна, у гэтай канторы.

Добра, што згрэблі не за ідэю –
юнак-мітынговец сядзіць, ледзь не плача.
Мы ж адзначалі сустрэчы падзею,
выйшлі – і трапілі ўраз пад раздачу.

Тырчым, як сычы, мы ў тым пастарунку.
Каб хоць не ўзгрэлі дручком па спінцы!
Няма нам ад пільнасці той паратунку –
і што ўжо казаць пра сапраўдных злачынцаў!

САМ-НАСАМ З ЛЁСАМ

Мы дуэтам запяём
з лёсам-недарэкаю:
я зальюся салаўём,
ён закукарэкае!

Перастроімся наноў
з лёсам-небаракаю:
трубіць ён, як сем сланоў,
а я жабай квакаю!

То ён кіне мяне ў гразь,
то пакажа фігу мне!
Я замоўкну, як карась,
а ён толам выбухне!

Начаплю бронежылет –
ён засвеціць сонейкам,
сяду на веласіпед –
ён заскача конікам!

То запросіць мяне ў дом
з брамаю закутаю,
то падасць бакал з віном,
то фужэр з атрутаю!

Кладку выцягне з-пад ног,
усміхнецца крыва мне,
кіне грошай, каб не здох,
і кішэні выверне!

Напаскудзіць, як свiнчо,
а пасля – пакаецца…
Будзе плакацца ў плячо,
там і адсмаркаецца!

Разагнуся ў клічнік я –
ён заверне ў косачку…
Колькі, блін, таго жыцця –
і яно ў палосачку!

ПЕСНЯ ГАДА

Хоць пусці па сабе слязу,
хоць удар у літаўраў медзь!
…Вужанём у траве паўзу,
а за мною – з касою смерць.

Да мяне ёй – ніякіх спраў,
а ў мяне – аж гудзе ў вушах!
Я паўзу, аж жывот падраў…
Але толькі каса: шах-шах!

Адвядзі ад мяне касу,
перайдзі на другі пракос,
кінь няскошанай паласу –
дай схавацца ў прыцішку лоз!

Адвядзі касу, адпачні,
падмянташ яе, падвастры,
глянь на неба пустымі вачмі,
не нясіся няўспын і няўстрым!

…Толькі здарыцца ўсё не так –
не стаміцца тваёй руцэ,
не паспець мне схавацца ў кустах
ці ў туману густым малацэ…

Я хацеў уцячы, прабач –
як ад лёсу сябе схаваць?
…Хоць ты сам па сабе заплач,
бо няма каму шкадаваць.

МОГІЛКАВЫ СОН

Вуж прапоўз між ног –
а ногі босыя!
Дзе ляжаў вянок –
вецер гойсае.

Ці то крык сыча,
ці то філіна…
А сарочачка
не зашпілена.

А снапоў вузлы –
побач з лаўкаю.
І сабака злы
недзе гаўкае.

Дзе буяў палын –
лісце жоўтае.
Павучнёй галін
вецер боўтае.

І да ўсіх праяў –
месяц сколаты,
а дзе крыж стаяў,
камень – волатам!

Захацеў прысесць,
як заведзена:
у пакет палез –
усё з’едзена.

Сеў на бэлечцы
каля плота я,
а ў бутэлечцы –
твань балотная.

Ні жуда, ні жах –
боль са скрухаю.
Прэсам у грудзях
сэрца бухае.

І сасна скрыпіць,
напінаецца…
Ну, дык што рабіць?
Прачынаюся.

СУПОЛКА “КРЫЖАЧОК”

Як не аддаць рэальнаму належнае?
Ды кіну вам выратавальны круг:
няхай не лямантуюць “незалежныя”
– яшчэ жыве нацыянальны рух!

Канае ціхім сконам апазіцыя:
паліт’інцэсты, комплексы, хапун…
Але жыве народная традыцыя,
старая, як спрадвечны дуб-рыпун.

Хто зверху – тым з назойлівасцю ўпартаю
шпурну, бы ў жарт, з нажыўкаю кручок:
закрыць усе суполкі, рухі, партыі,
прызнаць адну – суполку “Крыжачок”.

Не трэба ёй ні прэса і ні радыё –
заняткі ёсць другія для мазгоў.
Няма ні кіраўніцтва і ні рады ў ёй,
ні спіса, ні статута, ні сцягоў.