Анатоль Кудласевіч - Плакун-трава
Здесь есть возможность читать онлайн «Анатоль Кудласевіч - Плакун-трава» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Мінск, Год выпуска: 1993, Издательство: Тэхналогія, Жанр: Поэзия, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.
- Название:Плакун-трава
- Автор:
- Издательство:Тэхналогія
- Жанр:
- Год:1993
- Город:Мінск
- ISBN:нет данных
- Рейтинг книги:5 / 5. Голосов: 1
-
Избранное:Добавить в избранное
- Отзывы:
-
Ваша оценка:
Плакун-трава: краткое содержание, описание и аннотация
Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Плакун-трава»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.
Плакун-трава — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком
Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Плакун-трава», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.
Интервал:
Закладка:
ЯШЧАРКА
Я заўважыў у траве яшчарку.
Дагнаў яе і прыступіў хвост чаравікам.
Адпусціў - і яна дала дзёру.
Прыглядаюся: дзе ж яе хвост?
А яго няма!
Не заўсёды тое, што павінна адкідваць хвост -
Пазбаўляецца яго ў час паратунку.
Яно пабегла, якім і было,
А ты - муліш вочы,
І шукаеш у траве адкінуты хвост.
* * *
Ты бяжы да мяжы,
Бяжы далей,
Бяжы бліжэй,
Але ж — даражы дабрынёй людзей,
Але ж — жаўрукі беражы надзей,
Але ж памажы,
Каму жыць цяжэй!
ПАДАННЕ ПРА АДНО КАХАННЕ
Раптам змаўкалі птушкі. Абрываліся іх галасы на самай высокай ноце. Стоена-здзіўленныя ўслухоўваліся яны ў незямныя гукі, які паступова авалодвалі прасторай. Ён пачынаў спяваць. Сціхаў ветрык і ласкава расцілаўся каля яго ног — слухаў. Хілілся зёлкі бліжэй, каб не прапусціць ніводнага гуку. Сонца, здавалася, запавольвала свой ход па небасхілу, ураджанае анёльскімі мелодыямі. Уся прырода: дрэвы, птушкі і людзі — усё слухала, заварожанае голасам ягонага сэрца…Толькі яна адна нічога не чула.
Ён браў у рукі пэнджаль, даставаў мальберт з фарбамі. Палатном рассцілаўся сусвет пад нагамі і распальвалася натхненне ў грудзях. Яркія мазкі — срэбныя, смарагдавыя і залатыя клаліся адзін за адным. Вымалёўвалася нешта боскае. Аблокі спускаліся з нябёсаў і раствараліся ў дзівоснай выяве… “Гэта наша магчымая будучыня” — гаварыў ён. І тысячы вачэй глядзеліся ў казачныя краявіды і адшуквалі там абрысы свайго шчасця — толькі адна яна нічога не бачыла.
Тады ён пачынаў гаварыць ёй пра гэтае шчасце. Словы цяклі, пераліваліся блакітнымі ручаямі, іскрыліся ў сонечных промнях і падалі, падалі з неба знічкі, прывабленыя зямной усеабдымнай прыгажосцю. І свята сыходзіла на зямлю. Усё наўколле поўнілася спевамі, расцвечвалася вясёлкавымі фарбамі, усё радавалася і смяялася — толькі ў яе душы гэта не знаходзіла ніякага водгуку. Яна адна нічога не адчувала.
І ён замаўчаў…
У сэрцы захлынулася песня, выцвілі фарбы і выцяклі слязамі з яго ўсе словы. Ён захліпнуўся адчаем і анямеў навекі. Ён зразумеў, што не зможа больш спяваць так, каб замаўкалі птушкі, не зможа маляваць так, каб ангелы зляталі на ўрачыстае свята мастацтва, не зможа гаварыць пра шчасце, каб падалі з неба знічкі — таму што ў сэрцы пуста.
І толькі тады яна адчула, што нешта страціла назаўсёды, і толькі тады яна паверыла… Ён сапраўды кахаў яе…
Але ўжо было позна.
ТАК БУДЗЕ
Аднойчы,
Калі ты прыпомніш гэты вечар,
Як прыпамінаюць дзяцінства,
У якім не бываюць двойчы,
І вецер
Засіфоніць праз шчыліну ў акне,
Выдзьме астаткі цяпла з душы і сэрца,
Расшпурляе пачуцці, нібы смецце —
Ты падумаеш пра мяне,
І зразумееш,
Што ты мяне моцна пакрыўдзіла —
Табе стане нясцерпна балюча,
І табе не памогуць людзі,
Ніхто з жывучых…
І з твайго твару бядою сплывуць вочы —
Гэта будзе,
Аднойчы.
* * *
Ты падарыла гарачлівасць цела,
Але аддаць забыла сэрца,
Хоць на дзянёк, хоць на гадзіну —
Ты так хацела!
І б’ецца сэрца
Ў паняверцы
Сірацінай.
* * *
Упала божая раса
На жоўтае калоссе,
Забытае над пожняю:
Сляза
Здалося
Кожнаму.
* * *
Як прышчэміш палец — не раві ад болю.
Тады будзеш плакаць, як зашчэміш долю.
* * *
Ноч. Цемень.
Хоць вочы выкалі.
Аспрэчваю тэму:
Кахаць адвыклі мы?
Бяссонніцу лаўлю за хвост —
Не ловіцца.
Ад цяжкіх думак ложак, нібы мост,
Ломіцца.
Рань. Золак
Размалёўвае нябёсы, нібы алоўкам.
Як на гарачай плойцы
Нервовыя валокны —
Войкаю…
Ціш… толькі
Выхліпвае сярэдзіна:
За долькай долька
І да болек душа
З’едзена.
МУЖНЫЯ
Ну што ж, прабач,
Апраўдвацца не буду,
Не буду я тлумачыць
Сваё памкненне, пачуццё —
Дарэмна ўсё!
А гэта значыць:
Рассудзіць нас жыццё.
І пойдзем вольныя
У розныя бакі,
Задаволеныя:
Не з рукі.
Пацягнуцца гады,
Нібы вагоны на станцыі таварнай,
І зноў сюды
Нас лёс прыгоніць,
Нас выпадак заверне
Адзін да аднаго.
Сустрэнемся.
Паглядзім у вочы
І нічога не знойдзем,
Што раней было —
Сплыло.
І пойдзем да хаты злыя:
Ты замужам,
І я жанаты…
А хто вінаваты?
Ты і я — ты я ж…
Интервал:
Закладка:
Похожие книги на «Плакун-трава»
Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Плакун-трава» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.
Обсуждение, отзывы о книге «Плакун-трава» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.