Анатоль Кудласевіч - Плакун-трава

І пчаліліся хатнія гукі,

І вульіліся хаты сяла,
І сяліліся пчольныя рукі,
Калі ты птушанё узяла.
Казімірыўся рыфмамі вершык,
І камейшыўся сціпла радок,
Нават птушкай цяпер не суцешыш —
Я да ніткі, да сподняй прамок.
У забор'і і там у заніўі,
Дзе вульіліся хаты сяла,
Эх, дарэмна табе пазваніў я —
Ты з вадою навекі сплыла.

П’ЯНКОЕ

Гулі наіўнасці чмялі,
Шумелі здрадлівасці шэршні.
Мурашкі хібу паднялі —
Занасякомілі ўсе вершы.
Самоты восы з'елі туфлі,
Мы не глядзелі — налілі,
І ўсё пілі за куфлям куфлю,
Камарык радасці пілі.
Наўкола нас гудзелі молкі,
І мы гудзелі, каб напіцца.
І сербануўшы сябар трошкі,
Сказаў: "Не радасць п'ём — макрыцы!".

ЯК КРУТАНЕ…

Як крутане яна буртамі
Цяжкіх, прывабных ягадзіц,
Нібы гарэлкай астаграміць
І скасавурана глядзіць.
Рука пацягнецца да копак,
Запазуху стагоў-грудзей,
Я — не скапец, люблю да поту
Таптаць сянцо нагалаве.

ЯЧМЕННЫ АГРАНОМ

Трэба ж такому прысніцца:
Пырскалі смехам крыніцы,
Лашчыўся да маладзіцы,
Нібы ячмень аграном...
Потым ён слаўся саломай,
Добра — няма жонкі ўдома,
Глядзь — маладзіца ж з "Райком" —
І зчырванеў бураком.

Вася шафёр — ён адразу
З месца рвануўся, як "Газік" —
Не паддаецца, зараза,
Шчэ й пагражае: "Як дам!"
Трапіў жа, Божа, кабету,
Бач, на буксір не бярэцца.
Поршнем загрукала сэрца —
Пераламала кардан!

СІЛЬФІДНЫ АРГАЗМ

"Мае пачуцці, зрэшты, як і Вашы,
Ніба каменні ў крушні: цяжка ім.
Скажыце ж мне, о мілая Наташа:
Вы мне даруеце мяне ў маім былым?

Вы мне прабачце мільён маіх жаданняў.
Не вамі выкліканых некалісь даўно?
Вы мне дазволіце пабыць у вас да рання?
Я сільфам ціха сяду на акно.

А з першым промнем я растану раптам
Ці спалатнею ў сонечным святле,
І галаву пастаўлю грому-кату,
І, безгаловы, скончу на крыле.

Ці ж вы не чулі, мілая Наташа,
Што сэрца ў крушні — цяжка мне!
Ад сэрца засталася толькі каша,
Я ж Сільфам прыакніўся на акне.

Прабачце мне, каханая Сільфіда,
Што моллю пратырчаўшы да відна,
Злавіў башкой маланку-дзіду —
І голаў паляцела ад акна.

Мне з шыбіны сіфоніў служка-вецер,
А на падлозе палатнела галава.
Сільфідачка, ты галаву са смеццем
Не выкінь заўтра! То ж мая...

Мне сорамна, што я не быў мужчынам.
Дарама чакала ў сонечным святле:
Да шкла прыціснуўся я шчыльна
І, безгаловы, скончыў на крыле.