Алесь Разанаў: Воплескі даланёю адною

*

«I як я тут апынулася?!.» —
Крыга
асвойваецца ў стаўку.

*

Мусіш знікаць?
Набраўся
плямінаў снег.

*

Туды і сюды —
пераходзіць
кладка ўвесь дзень
ручай.

*

На скрыжаванні:
тлумачыць ё с ц ь,
дзе быў я,
дзе буду.

*

Што ні цягнік —
пераўлік:
хваіны
хаваюцца ў кругаверць.

*

Сюдой!..—
З-пад страхі
выторквае комін
палец.

*

Усюды наведаўся:
ветах
вандруе ўнаадварот.
Мае сябе — спявае
ручай,
а сумёт нямы.

*

Словы аціхлі:
у немату
стукае сэрца.

*

Ці ўсё разумееш?
Чытае дождж
зімовыя піктаграмы.

*

Мо сто, а мо дзвесце —
выйшлі
на вуліцу постаці,
каб увесці
некага ў весніцы:
плот.

*

Свае, ды высока:
сочаць
за мною бярэзіна
і сасна.

*

Мае ключы —
адмыкае
скалу ручай.

*

З кубачкамі —
пераходзіць
вулачку гаспадарыня:
пахне
кавай і цеплынёй.

*

Адолелі:
дзьмухаўцы
ўздымаюць з-пад долу
сонцы.

*

Мяняюцца месцамі
сосны і сны:
у белай
кароне гара
тамсама.

*

Кумкаюць —
з неба
сцягваюць жабы
дождж.

*

Развітваецца
і зноў
вітаецца вецер з сасной —
кахае?!.

*

З вайны?!.
Валуны
гояць у рэчцы раны.

*

Вуліцы ў шыбінах:
піша
пальцамі пісьмы
дождж.

*

Заварушылася звіліна —
папаўзла
у багну вужака:
зноўку,
сцяжына, можаш ісці!..

*

Не рыбіны і не рыбак,
не жабры і не жабрак —
бутэлькі
мые ў рацэ дружбак.

*

Слуп светлы,
слуп цёмны —
нябёсы
ўгрунтоўваюцца ў зямлю.

*

Світае:
выходзяць
бярозы з лесу,
ўваходзяць
яліны ў лес.

*

Зрушыўся камень —
сцежку
паказвае некуды
нацянькі.

*

З клёкам у дзюбах:
клякочуць
на коміне —
ад самоты
лекуюць хату —
буслы.

*

Паверхня вагаецца:
вецер
з розуму зводзіць
траву.

*

Адчыненае —
хаваюць
у возеры горы
глыбачыню.

*

Пеўні спяваюць:
хвілі
расхопліваюць аўтамабілі
туды і сюды.

*

Мост у замках,
а рэчка
струменіцца —
па ключы?!.

*

Ва ўсе бакі вокі —
аблокі
у лета наймаюцца
ў пастухі.

*

Пад сподам гаспода:
вартуе
дрыгву аер.

*

Каб — кап:
капейка...
Капае лейка.

*

Вуліцы - рэкі:
у недарэкі
ўмалёўваецца трамвай.

*

З глыбіняў хвіліны –
дзяўбе
дзяцел хваіну.

*

Апранута ў дождж –
ідзе
вуліцай прыгажуня.

*

У тварах імгненні —
мігціць
у цемры цыгарка:
н е х т а .

*

Смык і струна —
чараціна
гуляе ў гук.

*

На бруку адмеціны:
ўвышыні
ўсміхаюцца вішні.

*

З гуляння дахаты:
рака
вяртаецца ў рэчышча
вінавата.

*

Спыняюся:
прытуляюся
спіной да яліны —
да вышыні.

*

Постаць з-за постаці:
у блуканне
уводжу лес.

*

Сцежка плыве.
«Сюдою
хадзі!..» — трыпутнік
абапал выслаў сляды.

*

Лішнія?!.
Акуляры
здымае васпан:
туман.

*

Схапілася:
з каранёў
выцягваюць яблыкі яблыню —
у сусветы.

*

З гарою?!.—
О так!..
З вадою?!.
Латак
язык паказвае спёцы.

*