Алесь Разанаў: Воплескі даланёю адною

*

Смутак адсоўваецца:
з акна
ссоўваю занавеску.

*

Па самае горла:
ўвайшлі ў раку
гарлачыкі і чалавекі.

*

Знесла і хваліцца
«Ікэбана!..»
курыца:
яйка і агуркі.

*

Вуліцу й пляц увішна
вецермяце:
ідзе
спадарыня навальніца.

*

Удзень авадні,
увечары камары,
а конь
пасвіцца: лета.

*

Круціцца кола:
вяслуе
ў пачатак млын.

*

Зацемка вечнасці:
засынаю
з цменам пад галавой.

*

Адсюль і датуль —
бліскавіца
апытвае хмары:
«Ці вы са мной?!.»

*

Гуляюць у карты
ў карчме дзецюкі:
на плячах
тузамі татуіроўкі.

*

Сцежка, што не варочаецца —
з гары
сцелецца ручаіна.

*

Нешта яшчэ недаздзейсніў?!.
На неба
вяртаецца маладзік.

*

Падаю —
пада ю
руку то сасне,
то дубу.

*

Апала вада:
ў стаўку
варушацца людзі і рыбіны –
раптам.

*

Вогнішча:
цемра
частуецца лустамі
светлыні.

*

Абрынулася яліна:
галінам
у смутак,
карэнню ў жах.

*

Здаюцца бутэлькі.
Дождж
пытаецца ў кожнага:
«Хто апошні?..»

*

Сярэдзіна лета:
заходзіць
дарога за небакрай.

*

На слупе адною
нагою —
бацян
высноўвае формулу
раўнавагі.

*

Вартуе вароты трава:
у бязлюддзя
знаёмы твар.

*

Вулачка блытаецца
у даўніне:
шурпаты
у дрэва дотык.

*

Наставіла стрэшку далонню —
ці ёсць
хто-небудзь дзе-небудзь:
хата.

*

У яблыках:
гром
прад яблыняй падае
на калені.

*

Два воблікі
вымкнулі з грамады
і зноўку ў ёй зніклі —
спакутаваны і спагадны.

*

Укінуў кашулю ў раку:
цяпер
адступішся, спёка?!.

*

Лес у люстэрках:
зрокі
хаваюцца ў каранях.

*

Хіба я сп'янеў?!.
Паклаў
яблык на голаў сабе
вясковец.

*

Вагаецца кладка —
угадвае:
гэта ты?!.

*

Смага-магніт:
вярбіны
хіляцца да ракі.

*

Ведае мэту:
камета
свідруе ноч.

*

Юрта на ўсіх
і на кожнага:
сонца
атабарылася на зямлі.

*

Услалася сцежка
саломаю:
смела
кладзіся, дождж!..

*

У полі імжа:
разгарнуўся
кветкай на быльніку
матылёк.

*

Якая вялікая!..
Чараціна
вагае цень.

*

Цягнік аддаляецца:
ростань
займела голас,
аблічча — далечыня.

*

З саломінаю:
нясу
ў руцэ падарунак ветру.

*

У заўтра:
зярняты
збіраюцца ў каласы.

*

Вагаецца вецце
за вокнамі і адтуль
тлумачыць,
што тут утульна.

*

Выкопваецца:
пазіраюць
на бульбіны гусакі
і гусі звысоку.

*

Воплескі даланёю
адною:
лунае
кляновы ліст над зямлёй.

*

Згасае прастора:
з учора
свецяцца галасы.

*

Арэнаю ноч:
сірэна
узломвае немату.

*

Сонца згарае —
пара:
вымаўляе
гара малітву.

*

Лета забралі
і адляцелі:
нудзьгуюць
без ластавак правады.

*

Начныя сядзібы:
дрэвы
чытаюць чыесьці сны.

*

Лепш позна, чым не...
Натую
літары пад ліхтаром.

*

«Не трэба мне гэткай
увагі!..» —
Ўцякае
ад ветру ліст.

*

Глеба і неба:
хмары
паклаліся на раллю.