Алесь Разанаў: Воплескі даланёю адною

*

Восень:
глыбее
позірк у азяра.

*

Парадкуюцца:
бяруць
вечар вароны
нанач.

*

Складае карціну?
Скідае
у возера клён лісты.

*

Хоча суцешыць
з тым, што настала?!.
У далікатных
дотыках дождж.

*

Туман:
наваколле
уцягваецца ў нішто.

*

Падае лісце:
жаль
свеціцца воблікамі
жывымі.

*

Стракочуць сарокі:
дзеляць
кароткі дзень.

*

Хто тут?!.
Кладуцца на дол ціхмяна
чыесьці сляды —
лісты.

*

Хай будзе, як ёсць?!.
Развяла
яблыня рукі:
восень.

*

Вечар журлівіцца:
жураўлі
ляцяць у чырвоныя далячыні.

*

Блукае па пожні
засмучаны дождж —
спазніўся?!.

*

Спадае лісцё:
адымае
ясень імя сваё
ад сябе.

*

Цёмная плынь:
спыніўся
з кілімамі залатымі
на двух берагах
лістапад.

*

Ні там і ні тут:
нітуе
наўколле дождж.

*

Эліта:
лістота
ляціць — застаецца
налета лес.

*

Шукаюць, што знікла?!.
Блукаюць
па вуліцах скразнякі.

*

Хочацца ў пару?!.
Ў тумане
нудзяцца венікі
і спадар.

*

У шэрані:
увабраўся
у княскія строі хмыз.

*

Пакінуты —
лістапад
просіцца ў кляштар.

*

Змяркаецца.
Рэцытуюць
гусі ў двары
псалмы.

*

Агністая —
да камля
лістота памкнулася:
ах, вавёрка!..

*

Адважваюцца:
сняжынкі
вагаюцца над зямлёй.

*

Бадзяецца і хапае,
дзе выпадзе,
пахі
вецеру горадзе:
згаладнеў?!.

*

Са снегу халявы,
падэшвы з лёду:
абула
даліна мае сляды.

*

Да студні тудою!...
Іду па ваду –
вёдры павадырамі.

*

Згалелі —
увышыню
дрэвы ўзнялі малітву.

*

Пустка за вокнамі:
адпускае
нехаця крама
пакупнікоў.

*

Мацуйцеся!..
Ў дрэўцы
ушчэпліваецца мароз.

*

Падае снег.
Даганяе
дзяўчына хлапца:
дагнала!..

*

То кручы, то прорвіны –
паўмярзалі:
іду па сваіх слядах.

*

I снегу насеялася,
і маладзік
прарэзаўся: ліхтары
ў бадзёрым настроі.

*

Трэцца рука аб руку:
так трэба, —
запэўнівае мароз.

*

Сцірае зіма
алфавіты:
напамяць
ведае верш рака.

*

Прыйшлі і пайшлі
жабракі, а кійкі
пакінулі:
умаляваўся
у палатно краявіду плот.

*

Ім абы ўпарціцца!.. –
Абураецца вецер,
вароты рыпяць.

*

Кланяюся:
на куп'і
рубінамі журавіны.

*

У полі сляды:
адліга
займела павадыроў.

*

Новымі ботамі
тупаціць
на ганку спадарыня:
дзякуй снегу!..

*

Скрыпае снег —
рыфмуе
некага і мяне.

*

Сабралася ў кроплі
і засяліла
наўколле сасну:
адліга.

*

Цвіці!..
Абняла
яблыню завіруха.

*

Прынеслі палонцы
качкі паклон:
з палону
вырвалася Няміга.

*

Думае месяц:
без дайпрычыны
спаўзае з пагорка
снег.

*

У снежным бязмежжы выспа
заплаканых дрэў:
цішыня
ўздымаецца і ападае.

*

Сее жанчына
жвір на сцяжыну:
на голай
галіне грак.

*

«Не аддавай мяне!» —
Ля бярозы
сплаканы снег.

*

Туман у Сяльцы:
галасы
тое, што ёсць,
шукаюць.