Уладзімір Някляеў - Выбранае

Воблака пырхала берага ўздоўж -
Прыпяцкай хвалі
пылам і пенай...
А на яго нацэльваўся дождж
З хмары, падобнай на пеўня.

Нават не помніцца сон мне, які
Гэтакай яве - вартая пара:
Апаражніўшы семяннікі,
Закукарэкала хмара!

Неба
крыж-накрыж
той крык перакрэсліў
I паляцела, пабегла Палессе
За небасхіл...
Птушкі намоклымі крыламі трэслі.
Семя атрутнае прагнула крыл.

3

Спела атрута. Бралася ў рост.
Бог прымяраў рэспіратар і робу.
Чорнай вясёлкай вісеў тэлемост
ХІРАСІМА - ЧАРНОБЫЛЬ.

Месяц гуляў, як індык па двары.
Ён прымяраўся ў новую квадру.
Дыктары
Папраўлялі гальштукі ў кадры.

Кожны хацеў выглядаць. Твар у твар
Тайнае з яўным сышліся. Ахвяр
Як не было. Баранілі навуку.
"Чор... Чыр... Чар..." -
Гук прымяраўся да гуку.

На паляшуцкі кульгала акцэнт
Слова, што ў сімвал перарастала.
Шмат гаварылася. Чулася мала.
Для прэзідэнта вяшчаў прэзідэнт,
I генерал - для генерала.

Шчыльна зачынены, як пенал,
Марай дзяржаўнай пра прэмію Нобеля,
Сніў акадэмік
футбольны фінал,
Дзе не заяўлена Зборнай Чарнобыля.

I думаў Гасподзь:
"Зразумець не магу,
Разумеючы іншае,
Чаму
адны паэты ў даўгу
Перад японскімі вішнямі?"

Лёгшы на воблаку, як лацвей,
Блытаў ён,
рваў чалавечыя сцежкі...
...эвакуацыя.
...паніка.
...спешка.
На адзінаццаць вагонаў дзяцей -
хоць бы адна ўсмешка.

Торгнуўся час.
Паплылі за вагонамі
Зоннага шляху слупы верставыя...

Вочы дарослыя -
поўныя зонаю.
Вочы дзіцячыя -
зонай пустыя.

4

Нават не мроіцца рай.
Дзеля ўсяго святога,
Божа, не дай нічога,-
Толькі зратуй мой край.

Мухаю назалю
Вуху твайму, Усявышні!

... Костачкай вішні
Выплюне космас Зямлю.

Кіне расстрыга строга
вокам
на ход падзей:
"Што гзта ты
да Бога?.."

- А да каго
з людзей:
"Жабрацкую торбу дай -
Душою не дай ажабіцца..."

Бадай бы ён быў, бадай
Было б каму жаліцца.

Зрэзалі Боскае вуха -
Жах да нябёс прырос.

...Наша змаганне з духам
Няўжо ўсур'ёз?

Шчыльней рады, атэісты!
Рады святых парадзелі.

На небе стэрыльна-чыста,
Аніякай надзеі.

Галактыка - як астрог.
Які там да д'ябла бог!
Пісанняў
гартай
тамы:
Бог будучых нашых дарог -
Атамны.

5

Я з ім пад Брагінам снедаю.
На ўсю акругу нас
Трое.

Ён бог, бо ніхто не ведае,
Што ён такое;
Бо да нашага з ім стала
Па бязлюдным гасцінцы
Паляшучка старая прыйшла
I прынесла гасцінцы;
Бо не стала ў яе ні хаціны,
Ні вады сваёй, ні зямлі;
Бо прыйшла яна з вёскі былой
Сабалі,
А гасцінцы яе - пухліны:
Два пепіны,
Што яблыкамі былі.

Генетыкі не падманулі.
Пепін
пухлінамі
Дулю
Нам на сняданак склаў.
- Частуйцеся, - кажа бабуля, -
Чым бог паслаў.

На ёй сівізна, як завея.
А вочы яе збранзавелі:
Пагляд - з пустаты.
"Хто гэты пагляд зразумее?!"
Адказвае бог:
"Не ты".

Ён думкі мае чытае,
Ён знае, што мне прысніцца.
Ды нечага ён чакае
I некага ён баіцца,
Хоць голас яго - жалезны,
Пагляд ягоны - сталёвы,
Касцюмчык - замежны,
Гадзіннік - фірмовы...
...Хоць ён прада мной -
непазбежны,
А я перад ім - выпадковы.

- Пра што мы з табой талкуем? -
Надкусвае бог пепін. -
Пра якую такую
Зорку Палын?

6

А ў бабулі кіёк жабрачы...
Дзе захоча, там заначуе...
Глядзіць яна - як не бачыць,
Вяшчуе - ніхто не чуе:

"Яна ўзыдзе аднойчы,
Промні ў небе раскіне,
Спапяляючы вочы
Чалавечай гардыні.
Сярод дня, сярод ночы,
Сярод енку людскога
Яна ўспыхне аднойчы -
Пылам стане дарога.
Стане каменю горка,
Мёртвы ўсцешыць жывога,
Калі выспее зорка
Палыновага бога".

Бабуля кажа:
- Пайду
Па свеце шукаць сям'ю.
Тут браць не даюць ваду.
Хаваюць зямлю ў Зямлю.
У вёсках здзічэлі куры,
Спусцелі ўсе чыста хаты...

Я бога пытаю: "Пакурым?.."
Ён кажа: "Не я вінаваты".

"А хто?" - запыталі Вада і Зямля.
"Не я!.." - адгукнулася рэха здаля.
I вартай ля бога, бы ў зале суда,
Усталі
Зямля і Вада.
Яны
прад небам валошкавым
Перад адным -
адны...