Віктар Стахвюк - Багровы цень

калі надыдзе чорны дзень
павер
ён не апошні
не пужайся
узляцець
на ведзьмiнай
мятле
у багровы замак
што на сабатавай гары
каб упэўніцца
як за неронавым сталом
сытым пладамі твайго поту
варожаць аб тваім жыцці
ад імяні твайго
каб ты пакорным быў
каб ніколі
з рук тваіх
не ўваскросла
сонца
волі

жыву
з укрыжаванай надзеяй
з якой абсыпаюцца
бязглузда наклееныя мроі
калі
мутнее іх фіялкавы колер
які
ўжо
непатрэбны
адвечнай
раніцы
што адчыняе дзверы
у шэрае
неба
дня
іду
спатыкаючыся аб яго крохі
за хлебам надзённым
ён вырастае за араратавай гарой

радзімы раніцай
распятай йосіпам пілатам
я абмываю хрупкі сон дзяцей
каб не прысніўся ім ягоны цень
і жар хатыні
жар гарэўшых хатаў
адкуль
астыўшую слязу
расплаўленай
падковы
я забяру на страшны суд
там ветрам слоў расчэсану расу
рассыплю я на роднай мове
пра Беларусь
абдзёртую з вякоў у спальні з тронам
на чарнобыля крыжы распяту
з душой замучанай у курапатах
харонену трохмоўным звонам
каб уваскрэсла
светлым
раннем
з чараю мінулага ў далонях
і грогкатам капыт
святой
пагоні
абвесціла сваё вяртанне

прачнулася гоманам
у бярозавай прасторы
цемраю
спалоханае
рэха
узляцела на крыллях зязюлі
у вусны першага слова
абмыла снегам вішнёвага саду
загадзя паморшчаны твар
чалавек
занава
стаў
расці
выпрамляць
у дугу згорбленыя плечы
каб толькі не азірнуцца
вышугнуць
з венаў жывёлахатнюю пакорнасць
а то ізноў аслепне рэха
пакоціцца
у чорны
замак
цішыні
каб блукаючы там
вышываць узор жыцця
абыякавы як ты сам
патрапаны
як падлеткава вопратка

учарашні сон
накрэсліў прымхлівай рукою
надзею
сённяшняга
дня
затрымаў у паўжэсце
завешаны на шэфавых дзвярах
позірк
ліслівы паўкорнасцю
як жыццё
паміж
учора і заўтра
без
ужо і яшчэ
праз якое
паўзе
чалавек
мазолячы
калені
за каўбасным звонам чужога стала
ён не затрымаўся
учарашні сон
разбіўся аб люстру
мурашкавай карпатлівасці

промністай
прабоінай
у небасхіле
сонца звякнула аб шыбіны акон
зварухнуліся вусны дрэў
у пацалунку першай цеплыні
у позірку воч яе
дзень
зацвіў
крыштальнымі пузыркамі мрояў
што выпырснулі ў прастору неба
каб растрэскаўшыся аб яго купал
арасіць
зямлю
святымі
іскрамі
дзявочай чысціні
нараджаўся першы дзень вясны
я міг гэты
прагна
піў
з вуснаў
што побач

мне б
апошняй
птушкай
у ключы
паляцець у вырай
ад учарашніх ідалаў
партрэтных
позіркаў
ад мазолістых каленяў
зашнураваных вуснаў
замарожаных сэрцаў
ад распяццяў
войнаў
і пагроз
ад экалёбыля чорных снегападаў
узляцець бы
ў млечны
шлях
дзіцячых
сноў
ачалавечыцца

пакуль памеркне дзень
і ангел цьмы
разгорне брамы крыл
а промні сонца
зашнуруюць гарызонт
бачу
як цемры змей
выпаўзае
з космасу
глыбінь
і сее іскры зор
у пасьянс жыцця
нованароджаны прастор
і сцежкі дзён
шыфруе ў знакі коду
каб у гушчы зманлівых дарог
іх ісціну збярог
свой зорны дар
у дзень народзін
калі твой першы крык
сусветны каляндар
прызнаў у міг
й пячаць прыклаў да скрыні лёсу
мне б
золаку майго іскрынку
адшукаць
і на азімут сэрца
праставаць
дзе чаканы ўжо
на ўскраі
свайго часу

kuol zmerkne deń
i anhieł t’my
rozpostyryt bramy krył
a promni soncia
zasznurujut horyzont
hlidżu
jak temry źmiyej
powze
z wselennoji
hłubin
i siyeje iskry zuor
w pasjans żyt’ja
novonarodżany prostuor
a steżku dion
stebnuje w znaki kodu
kob w huszczy zmanczyvych doruoh
ich istinu zberuoh
svuoj zuorny dar
w deń roduw
koli tvuoj perszy kryk
wselenny kalendar
odmiyetiw mih
i nałożyw pieczat’ na skryniu losu
mniye b
iskorku zorye mojye najti
i jti
na sercia azimut
de mene żdut
po kres
mojoho czasu

хопіць хавацца ў сон
каб вырвацца
з нутра
бетонных
глыб
дзе лёгка
кожнага
закаваць
у закон
і кінуць у сець
без акон
праз якія відзён гарызонт
страчанай дабрыні
ты
тут
малы
ублытаны ў ляклівы быт
апускаешся
у акіян
тугі
дзе мільярд такіх
як ты