Віктар Стахвюк - Багровы цень

pokinuty u neobsiażnuj mhlye
ślipy na prawdu
hłuchi na ruodny słova
życia
brentajesz svoho janczarny wzuor
i ranisz zvonom czużoji bołtowniye
czasoprostuor
odvediany tvojuoj simjye
w śviatyni rodu
de prodki
pokinuwszy ziemnuju sujetu
hlidiat
jak z reszeta tvojoho losu
osypajećcie bliskucze nic
zbutviyełym porochom w nebyt
koli dusza tvoja
okutana czużym radnom
laklivym morszczyćcie wstydom

я ўчаплюся ў чупрыну планеты
крутануся вакол сонца
у бездані цемры
у пошуках людской дабрыні
што на крылах птушак
уцякла праз прабітае неба
ад віртуальных сноў
ілгуноў
што слова апранаюць у вэлюм імглы
і сватаюць чалавечай душы
дурман
змалочаны ў жорнах хлусні
каб ты забыўся
пра першы сон
дзе свет і ты адно
каб страх саткаў
мазгам капкан
гэтаму чугай бяды
таму кальчугу зла
тады
казюркаю з мышыных нор
выпаўзеш у новапрастор
а я ўчаплюся ў чупрыну планеты
крутануся ўслед людской дабрыні
што можа дзесьці
у цемры галактык
сее зародкі свету
без іх

ja wcapiyeruś w czuprynu planety
krutonu na wkuoł soncia
u bezdonnu t’mu
u poszukach ludźkoji dobrynі
szto na kryłach ptaszok
wtekła czerez probite nebo
od virtualnych snuow
łhunuow
szto słova odiahajut w velon mhły
i svatajut ludźkuoj duszy
durman
promołoty u żornach łży
kob ty zabyw pro perszy son
de śviyet i ty odno
kob strach utkaw
mozgam kapkan
siomu czuhaj bidy
tomu kolczugu zła
tohdy
kuzakoju z myszynych nuor
vypowzesz w novoprostuor
a ja
wcapieruś w czuprynu planety
krutonu u ślyed ludźkoji dobryni
szto może deś
u temry galaktyk
siyeje zarodyszy śviyetu
bez jich

гэты век
цяжарны матчынай слязою
сыпле непакой у жорны майго дня
у цемры будучыні не бачу сваіх вакон
яны па той бок часу
а я ахутаны ў дым
перасыпаю памяць чорных дзір
адкуль глухі ўспамін
шчыміць у закутках душы
згаслым звонам забытае любові
у горадзе без саду
зацвіла людская нэндза
заплюшчу вочы на яе водар
у доме без вакон
што адплыве чаўном імглы
адгэтуль да ніколі
я пакіну
кудзелю паблытанага лёсу

sioj viyek
beremiany matczynoju ślozoju
syple nepokuoj u żorna moho dnia
u t’miye buduczoho ne baczu svojich okon
vony po toj buok czasu
a ja okutany u dym
peresypaju pamet’ czornych dyr
odkuol hłuchi wspomin
szczymit u zakutkach duszy
hasnuwszym
zvonom
zabytoji
lubvi
u horodi bez sadu
zaćviła ludźkaja nendza
zapluszczu oczy na jye zapach
u domi bez okon
szto odpłyve u czowni mhły
odsiuol do nikoli
ja pokinu
kudel zbrentanoho losu

у доме чорнага сонца
спачне назаўсёды
жарам часу спапеленае цела
яго тлеючы ўспамін
жыць будзе
пакуль знікаючы контур
не астыне ў сотах памяці
тых хто кахаў
і хто ненавідзеў
а ты
пранікнуўшы ў паралельны свет
заззяеш
жамчужынаю райскага святла
у сусветным
вадападзе
жыцця
што насыціць
вясёлку вечнай надзеі
тым
якія тут
пачынаюць быць

w domi czornoho sownyka
spoczne nawse
żarom czasu spopelane tiyeło
joho tlyejuczy wspomin
żyti bude
pokuol źnikajuczy kontur
ne ostyne w sotach pameti
tych chto lubiw
i chto nenavidiw
a ty
proniknuwszy u paralyelny śviyet
zasijajesz
żemczużynoju rajśkoho śvitła
u wselennum
vodospadi
życia
szto nasytit
raduhu viyecznoji nadiyeji
tym
kotory ode
poczynajut byt

полудзень
спёкаю павіс над жнівом
і сасмаглымі губамі
злізваў бацькоўскі пот
што поле арашаў вякамі
і гоіў раны ў трэшчынах падошваў
я ў калыбелі баразны
рытмам сэрца мерыў
жаваранкавы звон
што нанізаны на промні сонца
звінеў
зернем
залацістай
пожні
а па суседству
апранутая ценем копаў
абмывала твар ліліт
раптам сон зацвіў
першага
кахання

połudeń
povis żaroju nad żnivom
i sperchłymi hubami
zlizuvaw bat’kuowśki puot
szto pole oroszaw vikami
i hojiw rany w tryeszczynach pudoszvuw
ja w kołybeli borozny
rytmom sercia miyeryw
żavoronkovy zvuon
szto nanizany na promni soncia
źviniyew
zernom
zołotistoji
puożni
a po susiyedźku
odiahnuta u tiyeń kopić
obmyvała tvar lilit
raptom son zaćviw
perszoji
lubvi

азораны ласкаю
убачыў
як з жарсцьвянога нябыту
у натхнёным віры
нараджаецца
і ажывае прыгажосць
дзявочай ліліт
у яе райскім позірку
выбухае
самасвядомасць
на мільярды паўнакроўных
я
што звышбытам
напоўнілі прастор
святога кахання
дзе маі блізнячыя
я
вібруюць
акордамі
трыумфу
хараства

ozorany łaskoju
obaczyw
jak z żorstvianoho nebytu
w natchnionum viry
rodićcie
i ożyvaje chorostvo
divoczoji lilit
w jye rajśkim puozirku
exploduje jaźń
na miljardy pownokrownych
ja
zverchbytom
napowniwszych prostuor
błażennoji lubvi
de mojye bliźniaczy
ja
vibrujut
akordami
tryumfu
chorostva

клубіцца прастора
вірамі хмельнага паркету
перакрыжоўваюцца
лазеры пякучых позіркаў
і жэсты даўганогіх знакаў
малалетняя прыгажосць
вібруе жарам райскіх абяцанняў
для тых
хто
таінства
кахання
разменьвае на міг
дзе радужны пульсуе цень ліліт
што на натурлівым кані
панясе ў юрлівы гай
небескарыснага кахання
там ноч кіпіш
шукаючы дарма
паху
першае
любові
які губляеш
у поце выпадковых харашух
я западаю ў абдымкі ночы
з бяздоння клічу
вобраз твой жаночы
зберагчы
які
хачу