Віктар Стахвюк - Багровы цень

kłubićcie prostuor
virami chmiyelnoho parkietu
kryżujućcie
lasery żhuczych puozirkuw
i gesty dowhonohich znakuw
nelyetnie chorostvo
vibruje żarom rajśkich obitnić
dla tych
chto
tajiństvo
lubvi
rozmiyeniuje na mih
de radużny pulsuje tiyeń lilit
szto na naturlivym koni
ponese w chutlivy haj
nebezkorysnoho kochania
tam nuocz kipisz
szukajuczy darma
zapachu
perszoji
lubvi
jaki hublajesz
w potu poputnych choroszuch
ja hraznu w vuobnimki noczye
z bezdońnia kliczu
żonoczy obraz tvuoj
kotory
zberehczy
choczu

на каленях ідзеш
сын марнатраўны
да святое крыніцы
дзе сляза пакаяння
абмые грахі
і расою ляжа на срэбны бераг
што за гарызонтам дня
а тут
вечар сее імглу
жаночых абяцанняў
каб жарам іх
ісціны
спапяліць успамін
тады
забыўшыся на міг
нырнеш
у вакханалій вір
і зноў
без сну
поту абмыўшыся расою
паўзеш да крыніцы
што за гарызонтам
дня

na kolyeniach jdesz
syn marnotrawny
do śviatoho zdroju
de śloza pokajańnia
obmyje hrychi
i rosoju laże na serebrany bereh
szto za horyzontom dnia
a ode
veczor siyeje mhłu
żonoczych obitnić
kob żarom ich
istiny
spopeliti wspomin
tohdy
zabywszysie na mih
nyrnesz
u bakchanaljuw vir
i znow
bez sna
potu obmywszysie rosoju
powzesz do zdroju
szto za horyzontom
dnia

ты
што на абочыне дарогі
танцуеш
эратычны рытм
каб
за грош юрлівы
любому
сорам агаліць
штодня глядзіш
як твае ногі
па кронах скачуць
дрэў
тады душы твае
упаўшы анёл
коціцца
ў бездані бездань
і можа там
калі заплюшчыць вочы
і шугане за чорны купал дня
на міг вернецца
у чысціню дзявочую
у дзіцячых мар
празрысты сад
дзе знойдзе дар
матчыных рук
што веру ў вечнасць
зноў
вернуць

ty
szto na oboczyni dorohi
tanciujesz
erotyczny rytm
kob
za hruosz chutlivy
lubomu
oholiti wstyd
sztodnia hlidisz
jak tvojye nohi
skaczut po koronach
juoł
tohdy duszye tvojye
upawszy anioł
kotićcie
w bezdonny duoł
i może tam
koli zapluszczyt oczy
i szuhone za czorny kupoł dnia
na mih vernećcie
w czyściniu divoczu
w ditiaczych mar
prozrysty sad
de znajde dar
matczynych ruk
szto viyeru w viyecznośt’
znow
vernut

ноч
над горадам старым
што акунае ў магічныя сны
і ў букеты ліхтароў
туліць змерклыя закуткі
куды з вяршынь
апранутая ў срэбны пыл
месяца
апускаецца
багіня
у цемень водару кахання
якога таемныя гукі
акрыляюць
музыку
жаночых
галасоў
што струменяць у вакно мансарды
адкуль ўдыхаю я
іх райскі кліч
і позірк іх
што розуму спальвае вузлы
і апускае ў сады забыцця
успамін
калі ў парыве асалод гарыш
і толькі дзесьці
у нізах душы
забыты
ангел
чыстае
любові
шчыміць
іх бачыў дзве
у белым і багровым
абедзве жаноча бажаство
адтуль штодня
перад
выбарам
дабра
і зла
дарогі трэцяе
няма

nuocz
nad horodom starym
szto pohrużajećcie w mahiczny sny
i w bukiety lichtaruow
tulit zmruoczny uhołki
kudy z verszyn
odiahnuta u serebrysty pył
miyesecia
opuskajećcie
bohinia
w duchmianu t’mu kochania
kotoroho tajemny zvuki
wspłyvajut
na kryłach
żonoczych
hołosuow
w okno mansardy
skuol wdychaju ja
chorostva ich rajśki klicz
i puozirk ich
szto rozumu spopeluje guzły
i pohrużaje w sadi zabyt’ja
wspomin
koli horysz w prylivovi żażdy
i tuolko deś
w nizach duszy
zabyty
anhieł
czystoji
lubvi
szczymit
ich baczyw dviye
w biyełum i bahrovum
obiyedvi żonoczy bożestva
odtuol sztodnia
pered
vyborom
dobra
i zła
dorohi tretioji
ne ma

паміж праменнямі
гасподняе любові
што беллю чысціні
пранізваюць вся быша
пылком струменіцца ружовым
магічны кліч
чарадзейнае ліліт
што
ў палкі човен раскошы
маніць
каб пялёсткамі пяшчот
прыгажосці дэманіц
насыціць твой сон
тады
з крыніц зняволенага я
бухнуць гейзеры прагі
каб дэманіц напаіць
неперабраныя рады
што ткуць аснову зла
і шнуруюць сумленне
штодзённага жыцця
у якім ты
слуга

pomiż promniami
hospuodnioji lubvi
szto biliznoju czyścini
pronizujut wsia bysza
strujićcie rozovym pyłkom
mahiczny klicz
vołszebnici lilit
szto
w czovon żhuczy roskoszy manit
kob pelustakami łask
demonić chorostva
nasytiti tvuoj son
tohdy
z krynić znevolanoho ja
vyplesnut gejzery żażdy
kob demonić
napojiti
neperebrany rady
szto tkut osnovu zła
i sznurujut soveśt’
sztodionnoho byt’ja
w kotorum ty
słuha

калі пачуеш
як каменнае месяца сэрца
ударыць
у купал
неба
і разальецца звонам срэбра
па гарызонт прасторы
дзе адчыніць дзверы
на той бок часу
то знак
канца
трохмернай
дарогі
што пылам забыцця
змые твае сляды
і астудзіць памяць мітусні
тады
услухайся
ў малітву
сэрца
што б’ецца пад купалам душы
і ззяе
іскрамі
жамчужын
чыстае любові
крыніцы новага быцця

koli poczujesz
jak miyesecia sercie kamenne
wdyryt
w kupoł
neba
i rozlijećcie zvonom serebra
po horyzont prostory
de odczynit dvery
na toj buok czasu
to znak
kresu
trochmiyernoji
dorohi
szto pyłom zabyt’ja
zmyje tvojye ślidy
i ostudit pamet’ sujety
tohdy
wsłuchajsie
w molitvu
sercia
szto bjećcie pud kupołom duszy
i sijaje
iskrami
żemczużyn
czystoji lubvi
szto podarujut novy byt