Віктар Стахвюк - Багровы цень

абы-як запісваеш чарговы дзень
і губіш думкі у прасторы
сон сцірае контур слоў
іх сэнс
насычае чуццём
якое дарма шукаеш спрасонку
у закутках душы
а дня
як бы зусім і не было
цешыш сябе
што шмат іх у тваёй калодзе
і кожны
напоўніць жыццё абыякавае дагэтуль
трачанае
у марнасці
штодзённага
хаосу
на купалах
заплюшчаных вачэй
крэсліш іскрамі надзей
гмах мараў
і верыш
што не збрыдлі Богу
твае пустыя абяцанні

aby jak zapisujesz czorhovy deń
i hubisz myśli u prostory
son śtiraje kontur słuow
ich sens
nasyczuje czut’jom
kotoroho darma szukajesz
sprosonia
w zakutkach duszy
a dnia
jak by zusiyem i ne było
łudisz sebe
szto mnuoho ich w tvojuoj kołodi
i każdy
napownit życie abyjakove do diś
trvoniane
u sujetiye
sztodionnoho
chaosu
na kupołach
zapluszczanych oczej
kreślisz iskrami nadiyej
gmach maruw
i viyerysz
szto ne zbrydli
Bohu
tvojye pustyje obitnici

калі дзень такі як сёння
што сыплецца ўсё з рук
што вецер у вочы
а мамона ў плечы
і халодны пот паўзе расою
за расхрыстаны каўнер
у засохлым горле нічога няма
каб сплюнуць на чорнага ката
а сэрца дыбіцца на адзін успамін
былога зла
затрымайся
прысядзь
глянь на свет
што быў ужо да цябе
і не знікне разам з табою
плюнь на страх
на ўсё махні рукою
у дзяцінства хоць на міг вярніся
вясёлкаю з яго накрый
свой чорна-белы сон
на рэшту дзён

koli deń taki jak diś
szto syplećcie wsio z ruk
szto viyetior w vuoczy
a mamona w pleczy
i zimny puot powze rosoju
za rozchrystany kowniyer
w zasochłum horli nic ne ma
kob splunuti na czornoho kota
a sercie dybićcie na sam wspomin
byłoho zła
zatrymajsie
prysiad’
wzhlani na śviyet
szto byw wże do tebe
i ne źnikne koli źniknesz ty
pluń na strach
na wsio machni
w ditiństvo chocz na mih verniś
raduhoju tam nakryj
svuoj czornobiyeły son
na resztu dion

нам
прыпаднеслі віртуальны палігон
калі
з-над воблачных вяршынь
бомбы
раздзіралі край
у дзень
распяцця
Хрыста
ілжэвалачэбным
сыпаліся
у дзіцячы
сад
нас штодня
туманілі
у мільённых тыражах
і тэлевобразам
дурманілі ў прасторы хат
каб тое думаў
што трызняць
абы не то
што
чыняць
зло
бо на вечны
cпадзяюцца свой сабат

nam
fundonuli virtualny polihon
koli
z nad obłocznych verszyn
bomby
rozryvali kraj
u deń
rozpjatija
Chrysta
łżevołoczebnym
sypaliś
w ditiaczy
sad
nam sztodnia
tumanili
u miljonnych tyrażach
i teleobrazom
durmanili w prostory chat
kob toje dumaw
szto chotiat
aby ne to
szto
czverat
zło
bo na viyeczny
svuoj nadiyejućcie sabat

мне збрыдла верыць у рай
які чужынцы вычвараюць ў нашым садзе
а памяць продкаў топчуць у нябыт
мне збрыдла верыць у час
калі надыдзе доўгачаканая воля
і быць самім сабою
будзе ўжо не сорам

дзе ж ты гожа стройна сінявока
дзе ж ты краса мая
дзе ж ты душа мая
доўгачаканая воля

вярнуся маці да цябе
перад табою стану на калені
благаславі мяне на волі шлях
мне сілы дасць зямля мая пакутная
і я аковы раю іхняга парву

дзе ж ты гожа стройна сінявока
дзе ж ты краса мая
дзе ж ты душа мая
доўгачаканая воля

mniye zbrydło viyeryti u raj
jaki czużуnci czverat w naszum sadi
a pamet’ prodkuw wdoptujut w nebyt
mniye zbrydło viyeryti u czas
koli nadyde dowhożdana vola
j byti soboju wże ne bude wstyd

de ty chorosza struojna siniooka
de ty krasa moja
de ty dusza moja
dowhożdana vola

vernusie mati do tebe
pered toboju stanu na kolyeni
błahosłavi mene na voli put’
mniye siłu dast zemla moja pokutna
i ja okovy ich raju rozorvu

de ty chorosza struojna siniooka
de ty krasa moja
de ty dusza moja
dowhożdana vola

калі ачнешся акутаны жудасным сном
заглянь у проглубку свае душы
сягні да самага ядра матчынай слязы
і арасі свой твар
які штодня апранаеш на сябе
чужы як словы
што заклінаюць дабрабыт
на чужой мове
а дзесьці там
у трэшчынах старой хаты
дрэмле дзедавай мовы рой
атручаны шэптам чужых кадзіл
каб жарам іх
святую памяць акутаць у дым
унесці пад купалы чужыя словы
і збыўся бы чужынцаў сон вяковы
ды я вярнуся
неба насцеж расчыню
там памяць прадзедаў знайду
унясу ў храм
дзе трон цярнёвы
суцешыць стомленую душу
словам
дзедавае мовы

koli oczneszsie okutany u żudki son
zahlań u prohłubku svojye duszу
siahni do samoho jadra matczynoji ślozy
i orosi svuoj tvar
jaki sztodnia obołokajesz na sebe
czuży jak słovy
szto zaklinajut dobrobyt
na czużuoj movi
a deśka tam
u tryeszczynach staroji chaty
dryemle movy diyedovoji ruoj
zatruty szopotom czużyсh kadił
kob żarom jich
śviatuju pamet’ okutati u dym
wneśti pud kupoły czużyje słovy
i zbywsie by czużynciuw son vikovy
no ja vernuś
nebo naścież odczyniu
tam pamet’ pradiduw najdu
wnesu u chram
de tron terniovy
ukojit stomlamnu duszu
słovom
diyedovoji movy

пакінуты ў неабсяжнай імгле
сляпы на праўду
глухі да роднага слова
жыцця свайго
блытаеш янычараву вязь
і раніш звонам чужой балбатні
часапрастор
адведзены тваёй сям’і
у святыні роду
дзе продкі
пакінуўшы зямную мітусню
глядзяць
як з рэшата твайго лёсу
асыпаецца бліскучае нішто
калі душа твая
абвітая чужым радном
зляканым моршчыцца сорамам