Віктар Стахвюк - Багровы цень

chvatit chovatisie u son
kob vyrvatisie
iz nutra
betonnych
hłyb
de lohko
każdoho
zakuti
u zakon
i kinuti u siyet’
bez okon
czerez kotory vidny horyzont
utraczanoji dobryni
ty
tut
mały
oputany w laklivy byt
pohrużajeszsie
u ocean
tuhi
de miljard takich
jak ty

распрасцёртыя
ветразі
сонных
ялін
усплылі
на возера
імглы
збіраюць
на мачты
музыку
якою
вібруе
космас
раскіну рукі і я
узнімуся па-над імглою
і загляну ў калодзеж часу
каб убачыць
як моцарт
п’е
гармонію
з чары
хараства
а дзесьці ў нізах
на загонах імглы
сее кветку-папараць таніт
якую так хочацца
знайсці

rozpostyryliś
parusy
dryemluczych
juoł
wspłyli
na oziero
mhły
źbirajuczy
na maszty
muzyku
kotoroju
vibruje
kosmos
rozstopyru ruki i ja
wźnimusie ponad mhłu
i zahlanu u kołodeć czasu
kob obaczyti
jak mocart
pje
harmoniju
z czary
chorostva
a deś w nizach
w zahonach mhły
siyeje kviyetku paporot’ tanit
kotoru tak choczećcie
najti

учора
у садзе забытага
рыўся крот
з яго нары
выпырхнулі хмары неспакою
вышываючы ўзоры цемрадзі
на вокнах зацьмененых
душы
пакуль не згасне сёння
а я
тасуючы калоду дзён
спадзяюся выбраць адзін
на лепшае
заўтра

wczora
w sadi zabytoho
rywsie powch
z joho nuor
vypyrchnuli chmary nepokoju
vyszyvajuczy uzory t’my
na oknach merknuwszych
duszy
pokuol ne zhasne diś
a ja
tasujuczy kołodu dion
nadiyejuś vybrati odin
na lyepsze
zawtra

дабро і зло
радасць і сум
як рэверс і аверс жыцця
забытых мар святую расу
збяру ў зачараваны збан
хай парасткі зла ў ім адамруць
адстаіцца жывая вада
стары свет памалюю ў вясняны ізумруд
і звольню ад фальшы і зла
каб нішто не замуціла новага дня
ні ява ні прыкры сон
ні стары грэх
што ў душы кутках
блукае
як даўні праклён

dobro i zło
radośt’ i sum
jak revers i avers żyt’ja
zabytych mar śviatuju rosu
zberu w zaczarovany zban
chaj parustki zła w juom odomrut
odstojićcie żyvaja voda
stary śviyet pomaluju w veśniany izumrud
i uvolu od falszu i zła
kob niszto ne zmutiło novoho dnia
ni java ni prykry son
ni stary hryech
szto w duszy kutkach
błukaje
jak dawni proklon

упаўшаму ў нізы
Гасподзь
пашле
іскрынку
надзеі
што накрэсліць прамень
у гусцеючай
прасторы
вечнага
сутоння
над алавяным морам
бязмежнай тугі
дзе ад вякоў блукае
грахамі
набрынялае
я
хай азорыць яго
прылівам
жалю
страчанага
шансу
калі нішто не забыта
вер
ніхто не забыты

upawszomu w nizy
Hospuod’
poszle
iskorku
nadiyeji
szto nakreślit promeń
u hustiyejuczuj
prostory
viyecznych
sumerok
nad ołovianym morom
bezkresnoji tuhi
de od viyekuw brodit
hrychami
nabryjałe
ja
chaj ozaryt joho
prylivom
żalu
utraczanoji
szansy
koli niszto ne zabyte
viyer
nichto ne zabyty

благаславёны міг
які абдарыў мяне
надзеяй вяртання
да крыніцы першага
я
але раней
знайсці трэба ў сабе сілы
каб странуць адзічэлую грушу
што абрасла душу
хай асыплюцца
гнілкі салодкіх грахоў
калі не стала волі
каб абысці
наткнуўшыся на іх

błahosławlony mih
jaki obdarovaw mene
nadiyejoju vertannia
do krynici perszoho ja
ale wperucz
znajti treba w sobiye siłu
kob stranuti odiczału hruszu
szto obrosła duszu
chaj osyplućcie
hniłki sołodkich hrychuow
koli ne stało voli
kob obojti
natknuwszysie na jich

у залацістых промнях белаты
ачышчаецца узвышанае
я
ад пылінак блудных дарог
у сотах забыцця
дзе за штодзённым звонам мітусні
згасае прамень
ісціны
які абяцаў берагчы
паўсюль і заўсёды
аглянуцца б упору
на паблытаны клубок дарог
вузлы якіх вяжуць душу
і апускаюць
у мора бяскрайняй журбы

w zołotistych promniach bilizny
oczyszczajećcie wzyszedsze
ja
od pylinok błudnych doruoh
w sotach zabyt’ja
de za sztodionnym zvonom sujety
hasne promeń
istiny
jaki obiciawsie berehczy
wse i wsiudy
ohlanutisie by wporu
na poputany kłubok doruoh
guzły jakich omotujut
duszu
i pohrużajut
w more bezkresnoji żurby

калі родзішся на свет
апрануты ў новае цела
і вераю несмяротнасці
тваё быццё
напоўнена па гарызонты часу
шчэ тлее
радасць вечнасці ў табе
з якою
з’явіўся
у гэты часапрастор
дзе ад заўжды і ўсюды
кіпіць
барацьба дабра і зла
без перамір’я й без перадышкі
і тут ад першых дзён
збіраеш раны
што дзіравяць
люстра крынічнай душы
кудою рвуцца сілы цьмы
каб знішчыць успамін жывы
святла сусветнае любові
тады не раз
перабягаеш у шарэнгі зла
дзе насычаны па горла
каешся ў снах

koli rodiszsie na śviyet
odiahnuty u nove tiyeło
i viyeroju bezsmert’ja
tvuoj byt
napowniany po horyzonty czasu
szcze tlyeje
radośt’ viyecznośti w tobiye
z kotoroju
javiwsie
w siuoj czasoprostuor
de od wse i skruoź
kipit
borba dobra i zła
bez peremirja i bez peredyszki
i tut od perszych dion
źbirajesz rany
szto dyraviat
lustro krynicznoji duszy
kudoju rvućcie siły t’my
kob źniszczyti wspomin żyvy
lubvi wselennoji śvitła
tohdy ne raz
perebihajesz u szerenhi zła
de nasytiwszyś dovoli
kajeszsie u snach