Сэсар Вальеха - Чорныя геральды

Містычнай флейтаю ўзарвала
пупышку здрадніцкай навалы,
вядзьмарства “так” твайго ў журбе.

Ды льецца яснасць на разлогі
і на труну маёй дарогі,
дзе касцянею без цябе.

МІЛОСЦЬ

Да мёртвых воч маіх няма вяртання,
я плачу сэрцам па табе, Каханне.
Раскрыты кветкі ўсе мае ў чаканні
віна твайго і цела на світанні.

Палі мае пустэльні, крыж блукання,
крывёю зорак плачу і канання.
Да мертвых воч маіх няма вяртання,
твой плач чакаюць з жахам на світанні.

Быць не люблю далёка ад каханкі
ва ўбранні раннім маладой вакханкі,
у грыме крохка высмяглай лагоды.

Хадзі без плоці да мяне, без бруду,
і я, як Бог, тым чалавекам буду,
што родзіць, любячы, без асалоды.

БОГ

Я адчуваю, Бог па мне ступае
і з вечарам і з морам. Да самоты
ідзем удвух упоплеч. Ноч прыходзіць.
У ноч з ім уваходзім. Як сіроты...

Я чую Бога, і яго дыханне,
здаецца, фарбы добрыя дыктуе.
Як чалавек гасцінны, ён рахмана
ў салодкіх пешчах закахана вяне:
баліць, напэўна, сэрца несціхана.

Мой Бог, даходжу толькі да цябе я
сягоння, бо люблю да азарэння,
бо здраду шаляў грудак разумею
і крохкае аплакваю Стварэнне.

I як заплачаш ты... ты, закаханы
у грудзі той, што ў воблаках схавана...
Цябе я асвячаю без заганы,
што не ўсміхаешся ты, што заўсёды
баліць, напэўна, сэрца несціхана.

ЕДНАСЦЬ

Гадзіннік задыхаецца ля скроні,
як яблык рэвальверны атупела,
што не спыняецца ў сваім разгоне,
свінцовай кулі не знаходзіць цела.

А поўня плача ў белыя далоні,
падобная на вока ля прыцэла...
Ідэя тайну томіць у палоне,
каб у свінец адліцца захацела.

Рука, што абмяжоўвае, чужая
за кожнымі дзвярыма пагражае
і дыхае ў гадзінніку нямая.

Над шэрым павуком твайго каркасу
з святла Рука другая ўладай часу,
як сэрца, кулю сінюю трымае.

ПАГАНЯТЫ МУЛАЎ

Ідзеш, паганяты, ціха пад шклом уласнага поту.
Маёнтак той Менакуча
штодня праз жыццё даўгое пакутаў мае даволі.
Да таліі дня даходзім. Паўдзён разлёгся на волі.

I сонца глядзіць балюча
Тваё чырвонае понча [28] Понча — самаробная індзейская апратка з воўны ў форме квадрата, якая мае прарэз усярэдзіне па дыяганалі. Апранаецца праз голаў. знікае ў даль усё тую ж,
пакуль раманс перуанскі каханай сваёй смакуеш.
А мне ў гамаку няўзнакі,
я праз стагоддзі сумненняў на выпадак усялякі
абдумваю даляглады, і бачу ў смузе да дна я,
як саранчы аблачыны рэфрэн наскрозь працінае
цягучае пака-пакі [29] Пака-пака — індзейская цягучая песня. .
I прыйдзеш туды, нарэшце, куды падаўся да дня ты,
святы наперадзе вослік,
ідзеш сабе, паганяты...
ідзеш сабе, паганяты...

I ты ў спякоту шчаслівы, калі бунтуюць з адчаю
твае жаданні, матывы,
калі душа ледзь трымае ў целе жыцця парывы,
ідзе адна без мілосці і гнаць ані паспявае
у Вечнасць сілы астатак
да Андаў заходніх статак.

КАРУНКІ ЛІХАМАНКАВЫЯ

Па абразах на сценцы бачу мукі,
крычыць мой боль, гукаючы самоту,
і, ў ліхаманцы скрыжаваўшы рукі,
нябыт наведвае маю істоту.

На мэблі мусе хочацца з дакукі
фатальнае легенды выліць цноту,
як гнёзды сінія бягуць на гукі
і гінуць жаўрукі ілюзій з лёту.

Сядзіць мой бацька ў даўнім крэсле ў хаце,
снуе, як Маtег Dolorosa [30] Маtег Dolогоза (лац.) — маці ў скрусе. , маці.
I пакідаць мяне не хоча штосьці.

Навукай прычасціўшыся спачатку,
прычасце маем — Богаву аплатку.
I выжываю з дапамогай госця.

ДАЛЁКІЯ КРОКІ

Мой бацька спіць. Твар велічны ягоны
на сэрца ціхае падобны ў сне.
Цяпер пяшчотны... Як у ім нагоны
гаркоты ёсць, дык толькі ад мяне.

Самотны дом, чуваць малітвы крокі,
каб вестка ад дзяцей у бацькаў рай.
Праслухвае, як доктар сэрца, ўцёкі
ў Егіпет, літасцівае “бывай”.
Ён блізкі, і калі ў ім успаміны
і ёсць далёкія, ды я адзіны.

Між лехаў ходзіць маці самавіта,
ніяк не ўспомніць смак, які ён ёсць.
Цяпер яна пяшчотная, нібыта
само крыло, ці выйсце, ці мілосць.