Сэсар Вальеха - Чорныя геральды

Няхай пульсуе ў літары кожнай
вязень дасвеццяў крохкіх,
яшчэ ляпейшы Хрыстос Пачатку вялікага!

Ну, а потым... Новая лінія...
І Хрысціцель, які пільнуе, пільнуе,
пільнуе...

I нібы на кані, на нябачным выгіне, —
нага, пурпуровым святлом залітая.

ЗАБАРОНЕНАЯ МІЛОСЦЬ

Уздымаешся маланкай — да падвочча,
я — па жылах тваіх зраненым сабакам,
што знайсці прытулак, дзе не мулка, хоча.

Ты, Мілосць, на белым свеце —
грэшны клунак!
Пацалунак мой іскрыцца рогам д’ябла!

Ён, маё святое крэда, пацалунак!

I душа праходзіць радасцю ўспаміну,
уладарніца, нябёсаў нарачонка,
сэрца, думку нараджаючы скразную,
да цябе праз сумную праходзіць гліну.
О пластычная тычынка, недаткнёнка,
што ў душы тваёй у падвянцы існуе!

Пакаянную душу маўчаць змушаю?
Ты пачуеш яе? Кветка спадзявання!
Дзе няма малітвы, дзе яна нямая,
там жа грэшнае, як і Хрыстос, каханне!

ЖАБРАЦКАЯ ВЯЧЭРА

Да пары да якое будзем тое шукаць мы,
што здаўна нам належыць... На якім скрыжаванні
ногі выцягнем, зрэшты! Да пары да якое
крыж наіўнай надзеі веславаць перастане.

I дакуль нам Сумленне дараваць будзе гонар,
быццам герб нашых мукаў...
А за стол жа не сёння
селі мы і чакаем з горкай крыўдай дзіцяці,
што апоўначы плача з голаду ад бяссоння...

I дакуль жа на краі раніцы спаконвечнай
тых усіх сустракаць нам, хто паснедаў без меры!
Да якое пары жыць у слёзнай даліне,
не прасіўся ў даліну,
я пытаю без веры,
і дакуль зацягнуцца трэба гэтай вячэры?

Нехта п’яны ў дыміну мае злыя намеры —
блізіць і аддаляе чорнай лыжкі ашчэры
існасці чалавечай, дамавіну...
Не цяміць
ён, дакуль зацягнуцца трэба гэтай вячэры?

НЕВЕРАГОДНАЙ ДУШЫ МАЁЙ КАХАНАЙ

Любая, твой характар іншым быць не жадае,
бачыць мілосць хацела іншую, не такую.
Застанься ў кубку прычасця,
сціплая і сляпая,
як Бог існуе.

Шмат я спяваў, ды плакаў я па табе найболей,
трызніў паўсюль табою, парабалаю мілосці.
Застанься, застанься ў мозгу,
ў міфу страшнага болю
сэрца майго і мосці.

Вера — той горан, дзе я ўпарта паліў прычыны
зземленага жалеза не аднае жанчыны,
скуць цябе на кавадле на паганскім хацеў я.
Застанься ў туманнасці вечнай
там, дзе нябыту цені
знікнуць, як аблачыны.

Як ты не захацела быць неспазнанай плазмай
метафізічнага палу, шалу мілосці, зрэшты,
дазволь мне біць бізуном сябе, блазну,
я гэтага варты, як грэшнік.

ШЛЮБНЫ ЛОЖАК СПРАДВЕЧНЫ

Адно знікаючы, мілосць мацнее
труной, вялізным вокам, у глыбінях
якога застаецца жыць і плача
туга мілосці кубачкам надзеі
салодкай, вечнай з досвіткам няўдачы.

Напрошваюцца ў пацалункі губы,
як нешта поўнае, што пралівацца
і капаць мусіць, і зліццём да рыпу з
даюцца вусны вуснам, як на згубу,
жыццё жыццю ў агоніі да ўсхліпу.

I думаю, калі ўжо дамавіна
салодкая, дзе ўрэшце ўсім працяцца
адным імкненнем трэба да сканання;
салодкі цень, што ўсіх яднаць павінны
ў сусветнае спатканне мілавання.

КАМЯНІ

Раніцой падаўся з ходу
да камення. О каменне!
Камянямі біцца згоду
даў я ў непаразуменні.

Матка боская, як люта
крокі мне баляць на свеце,
гэта стрэлы і пакута
ашалелага дасвецця.

Камяні каменна рады
не рабіць нічога злога,
просяць камяні спагады
і мілосці для Нічога.

Як каменне знікнуць мусіць,
апусціўшы голаў зрэшты,
засаромелася, мусіць,
і па-людску робіць нешта...

Разумею іх зняменне —
камяні б'юць без прычыны.
Поўня — белае каменне,
кінутае ў аблачыны.

Матка боская, ў імгненне
пляцам бег я ўсхваляваным,
бачу:
рушыла каменне
сінім-сінім караванам...

ЯСЛІ

Кажу сабе, што я ўцякаю ўсе ж ад шуму,
ніхто не ўгледзіць, што на карабель спяшаю
свяшчэнны, і вялікія прыходзяць цені,
і з лірай Дарыё [24] Дарыё, Рубэн (сапраўднае імя Фелікс Рубэн Гарсія Сарм’ента) (1867—1916) — нікарагуанскі паэт, заснавальнік лацінаамерыканскага мадэрнізму. праходзіць у адчаі.