Сэсар Вальеха - Чорныя геральды

I на каменны плот па патароччы
нудоту са свайго прагнаўшы спеву,
хвалько, паганскі певень скочыць хоча,
як дзве слязіны смеласці і гневу
трымцяць балюча ў мёртвы вечар вочы.

Ірвецца млявае ў абдымкі мары
у старажытнай вёсцы, быццам колас,
з салодкіх вуснаў яраві гітары,
у зябкім смутку, у спрадвечнай млосці
не згубіцца індзейца сумны голас,
нібыта звон старэчы на пагосце.

Кажу ля плота прыпыніцца кроку,
як верх бярэ ў душы адценне змроку,
а вецер моліцца ў галлі сустрэчай
з плачом сараматлівай кены [20] Кена — індзейская жалейка. нечай,
і я ўздыхаю, ўчуўшы смутак кроны,
бо бачу сам, што змрок жоўта-чырвоны
галосіць па ідыліях сінечай.

МЁРТВАЯ ІДЫЛІЯ

Дзе слодыч Рыты з трыснягу світання,
шуміць мне капулі [21] Капулі — расліна з сямейства ружакветных, плады салодкія, вінаградападобныя. андыйскі чула,
калі я Візантыяй да сканання
даведзены і кроў мая заснула.

А рукі дзе, што жэстам пакаяння
бялізну прасавалі, каб дыхнула
слабое калі-небудзь, дождж дазвання
ахвоту жыць адбіў, усе мінула.

А дзе сукенка сціплая з фланелі,
паходка, ад якое ўсе п’янелі,
і дрэва майскае [22] ...дрэва майскае... — якое юнакі і дзяўчаты ўпрыгожваюць, каб уладкаваць скокі і гулянні вокал. над чараўніцай.

Яна глядзіць на аблачыны, можа,
і задрыжыць, і скажа: “Зябка... Божа!” —
заплача дзікі птах над чарапіцай.

У ГРЭЧАСКІХ ХРАМАХ

Душа сама спалохалася плёну
а пятай вечара, яшчэ не чорнай.
Субожыліся вусны сярод лёну,
як жаніховы перад нарачонай.

А думка замяніла генерала,
на Бога дзіду падняла з прадоння.
I сэрца скочыла, ды застагнала:
Ці баядэра ў ранах у палоне?

Нічога! Тыгры гналіся за ёю,
і ў тым кутку яна глядзіць з тугою,
як рухаюцца захады з Афінаў.

Шпіталь для нерваў не ўрачэ цяпер во
шалёны лагер вечара смугою!
А генерал глядзіць, як ён пакінуў
крушыць бяду...
ў цяснінах маіх нерваў!

АГАПЕ [23] Агапе — міласэрны пачастунак сярод першых хрысціян.

З пытаннем сёння не было нікога,
і не прасілі ўвечары нічога.

З пагоста кветку ўбачыць не прыпала
ў хадзе працэсіі святла святога
Даруй, Гасподзь: я адышоў так мала!

Усе праходзяць. Цемра ля парога.
Не просяць, не пытаюцца нічога.

I застаецца злое, што трымаю,
а нешта гэтае, як рэч чужая.

I выйшаў я з дзвярэй, і давядзецца
усім крычаць, напамінаць з ахвотай:
калі што згубіце, тут застанецца!

За вечары жыцця я не засвою,
да твару нейкага ў якія дзверы
ісці, і п’е маю душу чужое.

Душа нікога сёння не прымала,
я адыходжу ўвечары так мала!

ГОЛАС ЛЮСТЭРКА

Жыццё цячэ, як зман адлюстраваны.
Дзядоўнік з сіняй ружы вырастае!
Сафізм Дабра і Розуму ступае
упоплеч з догмай, грузам ашуканы!

Бярэцца тое, да чаго ў знямозе
рука даткнецца ў пустцы непамернай,
на яблыні Ілюзіі памерлай
адчуеш мох сухі на паўдарозе.

Вось так праходзячы, жыццё гібее
з псалмамі здрады змораных вакханак.
А я іду збянтэжаны, як ранак,
і пахавальны марш шапчу сабе я.

Суладна з брахманіцкімі сланамі
з глухім гудзеннем ртуці, што ўскіпела,
ўздымаюць пары тост наскальны смела,
заход забыты на губах з крыжамі.

Аркестр са Сфінксаў так праходзіць снамі,
пустэча ад жалобы анямела.

БЕЛАЯ РУЖА

Я адчуваю сябе нязмушана,
таму што
ўва мне стаічны лёд няроўна
паблісквае і смеху вартая вяроўка
рубінавая вельмі
рыпіць мне ў цела.

Вяроўка канца не мае
накшталт завітушкі, якая
нат не нагадвае штосьці,
што сыходзіць
ад злосці...

Вяроўка, ляўшунка крывая,
якая трывае
тысячу джалаў
кінжалаў.
Хай гэтак ступае слепа,
матаючы маткі крэпу,
хай звяжа з размаху кошку жаху,
што трасецца ўпершыню
да ледзянога гнязда
да апошняга агню.

Гэтак ніколі не было
добра мне,
святло ўва мне.
У маім Ціхім акіяне яўкае
дамавіна,
што пацярпела крушэнне яўнае.