Былінка стрымлівае беспрычынны
пратэст, які даўно жыве ў істоце:
нібы душа паэтава хвіліны,
калі падбіта стомаю ў палёце.
Свой сілуэт зразьбярылі галіны,
рабрыны падламаны на самоце,
і сэрцу хвораму спакой адзіны —
у смутку ля выявы ў тэракоце.
Марскія ляды прэснай песні рады,
а песня ў масцы зваднай буфанады,
што ў сліне, як павешаны сабака!
Бінт кургану туман тчэ ў рухах леных,
што крэпасцю стаіць у снах ваенных
на варце, як вялікае гуака.
ЛІСЦЕ ЭБЕНУ [8] Эбен — чорнае дрэва.
А цыгарэта, быццам залатая;
яе святло ўбірае чуйны порах.
А жоўтае святло жаўцей міргае,
і тамарында [9] Тамарында — тут народная песня.
пастушок спявае
пра цень свой мёртвы, пра нябачны порух.
У цемры энергічнай патанае
вялізнай камяніцы
адзнака млява-белая, слабая.
Бядуе лёгкі водар навальніцы.
Старыя дзверы ўсе, і міласэрнасць
бяссонніцы з мяшкамі пад вачыма
жуе цыгары згрызенай мізэрнасць.
Пакінуў маладыя за плячыма;
а сёння дзверы ў праху павуціны
і ценю з пахам забыцця і ночы
да сэрца самага, да сарцавіны.
Глядзяць на шлях. Калі мяне аднойчы
убачылі самотнага ў трымценні,
нібы крычалі ў радасці трывожнай,
у роскід рук схапіць мяне хацелі.
Яны прыспалі схоўна ў клетцы кожнай
пярліну-нарачонку і слязіну
усім, хто ім глядзіць з любоўю ў спіну.
З якой жа памяццю шаптацца стане
душа мая, не ўражаная цвіллю.
— А гаспадыня? — ... ў вёсцы ўжо,
васпане,
знікала, захінутая ў мантыллю [10] Мантылля — вялізная наплечная іспанская хустка.
...
Бабуліна гаркота на парозе
чуллівай песні парыі нервознай —
о муза легендарная ў знямозе! —
падточвае разводдзе плыні слёзнай
пад змрокам ночы зрэдку:
нібыта ўнізе, ўнізе там, дзе схілы,
у мутным зрэнку
адкрытае наноў магілы,
хаўтуры вечныя аксціўшы, джалы
зламалі фантастычныя кінжалы.
Дажджыць... Дажджыць...
I навальніцы ў сконе
перадаецца пах жальбы, як вера,
ад дрэваў камфарных, што ўжо не сёння
тугу дарог вартуюць ад бяссоння,
напяўшы понча з лёду, без самбрэра.
Зноў аксаміціцца рука ратая,
спыняецца ля вуснаў у жагнанні.
О свята! Рытм шалёны плуг трымае
і гук, як рэгент [11] Рэгент — кіраўнік царкоўнага хору.
бронзавы, ў старанні.
Знікае грубасць. Шэпт сябе вяртае...
ў індзейскіх жылах яраві [12] Яраві — індзейская любоўная песня.
не вяне
з крыві самой той спеў, што працінае,
як сум вачэй, па сонейку ў выгнанні.
Уздых свой стрымліваючы, паяды [13] Паяда — імправізаваны народны спеў пад акампанемент гітары. Звычайна двое спевакоў спаборнічаюць у майстэрстве, глыбіні і прыгажосці вобразаў, думкі каля вогнішча, сам-насам або прылюдна.
,
як на эстампах старажытных, рады
ў палеркі сімвалы нізаць бясконца.
Пасля вітаць Апостала на троне,
а Ён у ладане і ў свечках тоне,
сучасны Бог — для аратая сонца.
На вецер волас кідае ссівелы [14] ...волас кідае ссівелы... — ідыёма. Плюе на ўсе, кідае тое, ад чаго волас ссівеў, і весяліцца.
індзеец. Гул ад алтара ступае.
Заходу вока бачыць не схацела,
як хутар спапяліла сіла злая.
Пастушка йдзе ў апратцы з воўны смела,
што складкамі цнатлівымі спадае,
галоўкаю бавоўны бела-бела
глядзіць душа сялянкі маладая.
Сярод мелодый, фейерверкаў дзіўна
гучыць гармонік. I гандляр надрыўна
“Адно ў мяне!” крычаць не паспявае.
Прынадна іскаркі лятуць, як тая
адважная пшаніца залатая,
што аратай у неба высявае.
Гарэлка ўсё ж на золку выбухае
і лаянкай і бойкамі міжволі,
мачой і перцам п'яны патыхае,
выпісваючы на хаду крамзолі.
“А заўтра, калі з’еду я...” —
благае Рамэо-селянін у вечнай ролі.
На золку прадаюць булён, густая
шугае пара да нябеснай столі.
Пасвіствае бядак... Змоўк смех жаночы..
I п’яная рака аплакаць хоча
перадгісторыю вады, сырая.
Гучыць Таянгі [15] Таянга — месца ў Перу.
бубен, як з нябыту.
Пачаўшы ўайну [16] Уайна — індзейскія скокі.
сінюю нібыта,
падол вышэй світанне задзірае.
Читать дальше