Сэсар Вальеха - Чорныя геральды

Каханая, сканаем толькі разам,
высокі боль наш выветрыцца часам,
збяжыць ад мёртвых вуснаў цень настрою.

Дакор твой блаславёны зірк пакіне,
не ўкрыўджу, ды ў адное дамавіне
заснем абое, быццам брат з сястрою.

ЛЕТА

Я адыходжу, Лета. I шкада мне
слухмяных рук тваіх сутонняў. Строга
прыходзіш ты, набожнае, старое,
а ўжо ў маёй душы няма нікога.

Як па каралях з аметысту, шумна
ты пройдзеш, Лета, па маіх балконах,
як біскуп, што здалек прыехаў сумны,
каб адшукаць зламаныя пярсцёнкі,
багаславіўшы мёртвых нарачоных.

Я адыходжу, Лета. Мáю ружу
у верасні, таму твайго старання
прашу: палій яе штодня свянцонкай,
у кожны дзень грахоў і пахавання.

Калі ад плачу мармур маўзалею
святлосцю веры рушыцца па часе,
прасі ў малітве памінальнай Бога,
каб назаўсёды мёртвай засталася.

Бо позна будзе ўжо гукаць святога,
не знойдзеш у душы маёй нікога.

До плакаць, Лета! Ружа ў баразёнцы
і гіне, каб і адрадзіцца ў сонцы...

ВЕРАСЕНЬ

Той ноччу вераснёваю была ты —
...ажно да болю! — добраю са мною.
Што мне астатняе; я тым багаты,
нашто была ты добраю такою.

Той ноччу глянуць на мяне магла ты,
на хворага, на сумнага тырана.
Што мне астатняе, я тым багаты.
Адкуль мой сум, ці ведала ты рана?

Той ноччу віс вятох салодкі нізка
і да вачэй тваіх я гэтак блізка
быў, як да Бога... Саладзелі вочы

таксама ў вечар вераснёвай волі,
калі твае гарачае вуголле
у снежні ў лужынах тушылі ночы.

АСАДАК

А сягоння лівень моцны як ніколі,
сэрца маё, жыць не хочацца мне болей.

Дзень пяшчотны, А чаму б і не? Ва ўбранні
шчасця, злыбяды, ва ўбранні мілавання.

Дзень дажджлівы ў Ліме. I сваёй няўдзякі
я прыгадваю суровыя пячоры;
крыгу лютую над кволым цветам маку,
што гняла “Не будзь такім!” яе ўгавора.

Кветкі чорныя... і як шпурляў таропка
я па-варварску каменне ў панцыр лёду.
А яе маўклівы гонар ставіць кропку,
як алеем закіпелым — на нязгоду.

Гзгым днём таму іду я як ніколі,
замест сэрца з пугачом, што чуе волю,
і жанчыны заўважаюць сум міжволі
і прымаюць ад цябе тваю патолю
перад высмяглымі зморшчынамі болю.

БЯЗБОЖНІЦА

Божа! Які ты быў чалавечны,
сумны які за акном канчыны,
як аплаквала Цябе ў той вечар
тая жанчына!

Як святы чацвер былі ў яе вочы,
чорныя зерні гаркоты стылай!
Кроплямі слёз і крыві па-жаночы
крыж забіла!

О бязбожніца! Як знік Ты, Божа,
на Іардан не хадзіла сэрцам,
раздзецца ў водах чырвоных можа,
дзеліць яна свой хлеб з іншаверцам!

ЧОРНЫ КУБАК

Ноч, быццам кубак злосці. I аглушальны посвіст
гвардзейца працінае яе, як шпілька злая.
Як гэта, чуеш, краля, хоць ты даўно ўжо знікла,
яшчэ чарнее хваля і ў ёй яшчэ згараю?

Зямля з краямі ў цемры, як тая дамавіна.
Ты гэта чуеш, краля, вяртацца не павінна.

А плоць мая лунае, лунае ў кубку змроку
у кубку, ад якога мацнее боль няспынны;
і плоць у ім лунае, нібы яе глынае
балоцістае сэрца жанчыны.

Вуголле зорнае... I я адчуў знянацку
засмяглы дотык гліны,
што ўпасці пажадала на мой празрысты лотас.
Ён з-за цябе трывае глухі інстынкт зачыну,
інстынкт з абліччам плоці. О жанчына!

Таму, о чорны кубак, як знік ты без прычыны,
я патанаю ў пыле і плоць мая вар’яткай
б’е капытамі люта ад смагі і правіны!

ЛІХАЛЕЦЦЕ

А чысціня, дзе вочы асалоды
не ведалі, абсурдная заўсёды!

Я ведаю, ўва мне жыла тады ты,
як ткаў я эмбрыён жыцця сярдзіты.

I школьнай сукні чысціня мне сніцца
і малака, што ў зернятку пшаніцы,

дажджлівым днём, калі душа ў зняменні
кінжал свайго зламала адступлення,

калі ў прабірках цьмянага значэння
сціскаецца нахабнае каменне,

калі ёсць людзі ўцех, якія словам
на караблі галосяць пурпуровым.

О чысціня, калі з’язджала з багны,
нам не пакінула ні весткі прагнай,

ні крошкі голасу твайго, ні нерва
рэалій зор. О зоры, дзе цяпер вы!