Рузил Фазлыев - Күңел тарихы. Шигырь. Том 8. Стихи

Атлый алмый, йөгерә белә,
Сөйли белми, моңлы жырлый.
Матур итеп ялган сөйли,
Ялганнарны тыныч тыңлый.

Әллә ниләр, белеп уйный,
Никтер алар, белми уйлый.
Күп ашаган никтер туймый,
Белмәгәнен читкә куймый.

Акча булса, акыл булмый,
Акыл булса, акча тормый.
Көнгә ошаш, көннәр булмый,
Кирәкмәгән бер көн булмый.

Сирәк була, «булдырганнар»,
Бар яктанда «сындырганнар»…
Яшерелгән бриллианттай,
Сәләтләре мул булганнар.

Төрле, төрле сәләтлеләр,
Эшкәртелгән алмаз кебек.
Кирәк икән андыйларга,
Белмәгән эш калмас кебек.

Ике холык бергә яшәгәндәй,
Күңел шайтан белән сөйләшә.
Тыныч кебек булып калсаларда,
Күп вакытта алар көрәшә.

Көрим әле чыгып,
Яңа яуган карын…
Әллә миңа гына,
Карлар быел калын.

Көндә ата торган,
Карлар яуган таңын.
Аңлый, аңлый яшим,
Кыш чыгасы барын.

Кардан… тоеп калып,
Анда нидер барын.
Аклык эчләрендә,
Яшерелгән тагын.

Кереп чыккан кебек,
Кышлар суыгына.
«Көри» бөтен карны,
Язның суы гына.

Көрим әле көрим,
Яуган карлар булса.
Минем өлешемә,
Тагын яуган булса.

Менә тагын карлар яуган,
Бер урын юк кар ятмаган…
Сукмакларны без йөрегән,
Ничә еллык кар каплаган.

Кар астында калган эзләр,
Язлар җиткәч эзләнмәгән.
Саклана алып кар астында,
Суынсада, үзгәрмәгән…

Бураннары каплагандай,
Хисләргәдә юллар беткән.
Карлар яуып каплагандай,
Җылысы юктыр… көткән.

Карлар ява, ап ак булып,
Хикмәт кебек ак карларда
Алар белән аралашып,
Хисләр җылы сакланганга.

Авырлыклар җитми инде әллә,
Шуңамы соң кеше узына…
Шөкерсезнең шул вакытта гына,
Ярдәм сорап куллар сузыла…

Өйрәнә алмый, шөкер, тәүбәгә,
Минеке диеп бөтен тапканын.
Аңламыйча күңел төпләрендә,
Иң зур байлык, иман ятканын.

Аллаh йортларына мохтаҗлыкта,
Сыналауның шактый зурысы.
Кайвакытта тигез җир өстедә,
Мәчетләрнең, кебек олысы.

Мәчетме соң намаз укылмаса,
Аста йозак, өстә манара…
Ябык манарадан ничек итеп,
Азан тавышлары тарала…

Ихласлыкта, бары ихласлыкта,
Кеше күңелләре сынала…
Иң беренче үзен алдамаса,
Имансызлыктан ул чыга ала.

Товар вагонына паровозның
Төягәннәр безне шикелле.
Туктап торабызмы… Барабызмы,
Кайсы якка таба кителде…

Кеше мәшгуль әллә ниләр белән,
Һәр кешенең, башы урында.
Уйламыйда, бәлки уйлый алмый,
Үзе утырган вагон турында.

Уенчыклар бүлеп бирелгәндәй,
Аерыла алмас гаджетлар…
Аралашып, буталышып беткән.
Кара җепләр белән ак җепләр.

Байлар баеый, халык бөлә бара,
Акырынлап мохит үзгәрә.
Дошман диеп ябып куеп була,
Риза булмый әйткән сүзгәдә.

Ябаргада безне кирәк түгел,
Үзебезне, үзебез ябабыз.
Кая барганнарны сорый алмый,
Ябык вагоннарда калабыз.

Дөньялыкта ниләр кала ала,
Кешедән соң ниләр сакланыр.
Киткәннәрне искә төшерик без,
Аңлау бәлки шуннан башланыр.

Шаулап үтеп китә тамашалар,
Җирдә кала, яңа язмышлар.
Милегеме, калып кадереме,
Бездән алда булган язмыштан…

Өстәләме безнең яшәүләрдә,
Ул халәтне аңлый алырлык.
Файда яки үрнәк булыр өчен,
Бездән соңда җирдә калырлык.

Табыламы, төртеп күрсәтерлек,
Яшерелеп… бәлки күңелдә…
Тормыш итүләрнең дәлилләре,
Ниләр, кемнәр табын түрендә.

Агы кала, кала карасыда…
Төгәл генә, кинәш юк аңа.
Саваплысы савап булып кала,
Файдасызы… барда югала.