Nikolao Hohlov - La tajdo

En la jaro de la centa datreveno de la naskiĝo de gravaj pioniroj de Esperanto-kulturo (1991!) Kolomano Kalocsay kaj Julio Baghy, Esperanto-klubo “Кoko” deziras memorigi pri ankoraŭ unu pioniro kiu naskiĝis antaŭ cent jaroj NIKOLAO HOHLOV. Ne tiom konata kiel la du hungaraj verkistoj, ankaŭ ne tiom fruktodona en verka kampo, li tamen ests interesa verkinto, speciale grava por kroatia Esperanto-movado. Ruso laŭdevene, konata sub pseŭdonomo Skito, li vivis kaj laboris dum kelkaj jaroj en kroatia ĉefurbo Zagrebo. Tiel ja okazis, ke en la antaŭ nelonge eldonita „Kroatia Esperanta poemaro” ankaŭ li estas prezentita kiel kroatia Esperanta poeto.

Parolante pri la jaroj dum kiuj li aktivis en Zagrebo, mi povas doni du malsamajn informojn, el du malsamaj fontoj. Antun Šiminuć en sia kroatilingva eseo “Pregled esperantske književnosti u Jugoslaviji” (Trarigardo de la Esperanta literaturo en Jugoslavio), presita kiel aldono de la libro de Marjorie Boulton „Esperantska književnost – jedinstven fenomen” (“Esperanta literaturo – unika fenomeno”, eldonita de IKS, Zagreb, 1988), parolas pri la periodo inter 1919 kaj 1927, dum la jam menciita “Kroatia Esperanta poemaro” indikas la jarojn 1922-1924.

Indas mencii ke Hohlov estas aŭtoro de la interesa teatraĵo “La morto de la delegito de UEA”, kiu en 1924 aperis en Zagreb, kaj kiu amuzis kiel teatraĵo la zagrebajn esperantistojn. Ĝi estis sukcese prezentita ankaŭ dum la Universala kongreso en Vieno. El sola fakto ke la teatraĵo estis surscenigita en Zagrebo videblas, ke Hohlov ne estis minora ĉeestanto de la zagreba Esperanta vivo, sed ke li estis tute male, unu el ĝiaj tiamaj gvidantoj kaj freŝigantoj.

La plej grava verko de Hohlov estas tamen la poemaro “La tajdo”, eldonita en 1928 en Germanujo (“Heroldo de Esperanto”, Horem bei Kцln). Ĝi prezentas al ni Hohlov kiel senteman kaj penseman intelektulon, kiu siajn pensa-dojn pri senco de la homa vivo kaj tajdojn de sentoj scias precize eldiri lirike. Tamen, kiam ni parolas pri sentoj, oni devas diri ke ne temas pri granda bruo, pri varmaj pasioj. Hohlov estas pli filozofiema kaj muelas sentojn en sia racio. Tiel oni povas diri, ke lia pesimismo, heredita de romantikaj poetoj de la 19-a jarcento, estas pli videbla en la penso ol en la sento-fono.

Tamen, “la ondoj de la vivo en la kor'” ne estas nuraj transponaĵoj el la literaturo; oni povas senti ke sub tavoloj de racio kaj ordigitaj sentoj, kiuj ne deziras forbruligi poezion, ekzistas animo kiu peze kaj sincere suferas. Pro kio suferas la poeto? Ĉiu poeto plej bone naĝas en sia gepatra lingvo. Kvankam esperantistoj ofte estas du- aŭ pli-lingvuloj, al Hohlov videble mankas la rusa lingvo: “Aĥ – kial Esperanto ne havas la daktilojn / Dorlotajn rusajn rimojn simbolojn de la am'” (Plendo). Krome, al homo-humanisto, batalanto por pli bona mondo, por mondo de kompreno, kvankam kozmopoliteco estas normala, senhejmeco, neeblo reveni hejmen, estis granda doloro. Tial li lirikas de sur la kruco, krucumita inter la idealoj kaj la realo:

“Mi levas mian kapon en ĉielon,

Sed per piedoj staras sur la ter';

Nur idealojn vidas kiel celon,

Sed nutras min per krudreala ver'.”

(Mia vojo)

Skribante belsone, belritme kaj fajne metaforike, Hohlov “survoje al iu fatala nenio”, kreas vivan kaj tre valoran poezion. Nur bedaŭrindas ke “semo (ne) arbiĝiŝ”, ke arbo de lia poezio ne plenkreskis, ĉar Hohlov estis gran-da talentulo. Li, kiu skribis “La lirikon mi ne kreas – / – min obsedas la liriko”, restis flanke de Kalocsay kaj Baghy, al kiuj li dediĉis po unu poemon en sia verko. Feliĉe, eĉ tiu sola poemaro prezentas al ni Hohlov kiel antologian poeton, kiu indus altiri pli da intereso ol ĝis nun al li estis dediĉite, kaj kiu al la legantaro donos pro-fundan ĝuon de vera liriko.

Zdravko Seleš

DE LA MUSIQUE, AVANT TOUTE CHOSE …

P. Verlain

Alterne ĉiam venas kaj defluas

La ondoj de la vivo en la kor',

Simile al la maro ili bruas

Kaj, rokojn atakinte, rampas for.

Post paŭza tago de l' serena glato

Jam rulas sin la akvo por batal',

Kaj des pli furiozas en la bato,

Ju pli la rokoj spitas en fatal'.

Lanugan ŝaŭmon ridetante vestas

La vera ĝojo sub la suna bril',

Sed la angoro muĝas kaj tempestas

En sia gala, nuba maltrankvil'.

Kaj ŝanĝas sin en ĉiu kora tremo

La kanto de l' batalo kaj kviet',

Kaj tajdas en la sango la poemo

De l' krea kaj eterna Prapoet'.

Pro tiu tajdo vibras mia roko

Kaj vibros ĝis la falo sen reven',

Sub karmanjola fajfo de l' siroko

Kaj demoneca rido de l' siren'.

Por en la drono naski ŝaŭman negon

Al ies nova, ies juna ĝoj'.

Por, rompiĝante, diri dankan preĝon

Al la angor' je la uniu foj' …

Saluton, heroldo matena, tro frue, tro frue vi krias.

Ankoraŭ forestas la lumo, eĉ unu radio ne strias;

Ripozas, en dolĉa sonĝado dronante, la paca vilaĝo

Kaj sternas la roson krepusko tra tuta herbeja vizaĝo.

Ni du, kamaradoj sendormaj, sur nia posten' sentinelas:

Vi krias, – mi skribas la versojn, pri kiuj la koro fabelas,

Verŝajne neniu vin aŭdas, verŝajne neniu ekkonos

La veron de miaj poemoj – neniu atenton eĉ donos…

Egale! Salutu la sunon, heroldo de l' tuj naskiĝonta

Aŭroro de nova tagiĝo, kaŝita trans lim' horizonta:

Mi ankaŭ salutu naskiĝon de novaj aŭroro kaj tago,

Kaŝitaj en homaj animoj post roka rigida zigzago.

Alarmu do, gaŭlo orpluma … ĉe fino de l' nokta deĵoro

Poeto kaj koko anoncu alvenon de ĉiu aŭroro!

Vekiĝu kaj aŭdu, havantoj de koroj kaj sanaj oreloj,

Aklamon al nova tagiĝo en kri' de la du sentineloj!

Vespero aŭtuna, muziko zumventa …

Soleco, ermita inerto …

La kapo sin klinas, la koro ne sentas

Minacon de l' bato averta.

La vivo bolanta, simile al maro

Ne ĉesas per ondoj marteli

La etan boaton, en kiu kun knaroj

Mi naĝas, portata sencele …

Sed tiu frenezo de l' mara ekstazo

Ne tuŝas la lacan animon,

En svena rigido ĝi sentas sin kvazaŭ

Infano tre juna sen timo.

En naĝo fatala senscie evitas

Ĝi lokojn de l' morta pereo,

Direkte al iu atol' ne notita,

Mirakla haven' – rifuĝejo.

Ĝi sentas ke ŝanĝos la bruan hodiaŭ

Alterna trankvila morgaŭo,

Survoje al iu finala nenio

Sen gaj' kaj sen prema malgajo.

Fragoj, framboj, ciklamenoj,

Mentoj, kvastoj malvaj,

Inter alnoj kaj fraksenoj –

Grizaj rokoj kalvaj …

Fringoj, fringeloj,

Pepaj kvereloj …

Zumeta bruo –

Paruo!

Eti bluo

Torenta fluo,

Sub la pruneloj

Floraj ombreloj,

Trans baretoj valvaj

Saltas akvo per fadenoj

Kun sonoroj salvaj,

Kaj aromas ciklamenoj …

Tra la arbara kampeto luma

Zefiro pasas dolĉe parfuma,

En mozaika, kolora gamo

Sternigas foren la panoramo …

Spiri, spiri

La aeron -

Kaj admiri

La liberon …

Ah, kia ĝojo – tiu vojo tra la val'

Al la lazura, sonvelura pastoral'!

Jen – ĝi brilas, mia luno,

Virgomaska amlucerno,