Nikolao Hohlov - La tajdo

Ani sie myśli tak, jak orły, waza, …

Juliusz Słlowacki

Tre ofte mi estas malforta, mizera poeto – nur homo,

Ĉe kiu parolas kaj ĝemas doloro en ĉiu atomo,

Ĉe kiu la koron jam lacan apenaŭ subtenas la flamo,

Brulanta kun varmo viviga en lingvo de l’ paco kaj amo.

Mi tiam eĉ strofon konstrui ne povas, donacas nenion

Kaj mem, tremetante pro frosto, almozas la sunan radion,

Por vivon ĝermantan konservi al la poeziaj burĝonoj,

Por iom lumigi la vojon al novaj paroloj kaj sonoj …

La vangojn ornamas ĉe mi tiel ofte paletaj narcisoj,

Ne ardan volupton, sed prujnon depuŝan alportas la kisoj,

Ĉar ilin venenas la pala, mizera poeto, nur homo,

Ĉe kiu grimacas kaj ĝemas doloro en ĉiu atomo.

Vi ne komprenis, amikin', pro kio skribis mi

Malgajan verson sen destin', de pala anemi',

Vi ridetante metis for la paĝojn de l’ sopir'

Kaj restis muta via kor' al vortoj de l’ inspir' …

Sed eble foje sen naiv', sen ĝeno kaj ridet'

Tralegos vi en via viv' la vortojn de l’ poet',

Se la hazardo de la sort' dispremos ankaŭ vin

Kaj nevenkebla ama fort' vin pelos al ruin'.

Malĝoja kanto mia jen fariĝos por vi sku'

Kaj la malnova teda ĝen' transformos sin je ĝu',

Vi rememoros sen malŝat' la bardon de l’ dolor'

Kaj via kor' per ĉiu bat' lin benos kun ador' …

Sur mian kolumon stampiĝis kiseto erara,

Maltrafe premita dum ravo de la ĉirkaŭpren'.

Ĝi freŝe aromas kaj estas al mi tiom kara –

Rozeta makulo - de l’ ĝu' improviza orden'!

Ĝi restas simbol' de l’ kareso, donita kun fido,

La buŝo dum sveno ne sciis, ne pensis pri l’ ag'…

Ĝi estas instigo al ĝojo kaj kaŭzo por rido

De l’ frua mateno ĝis fino malluma de l’ tag'.

Mi levas mian kapon en ĉielon,

Sed per piedoj staras sur la ter';

Nur idealojn vidas kiel celon,

Sed nutras min per krudreala ver'.

Sur montoj kreskas mia sorĉa floro,

Sed en la valoj kuŝas mia pan',

Altiras la animon ĉiu foro,

Sed ankre tenas ĝin la karna man'.

Al ĉiu bel' mi venas tra la tera,

Tra la dolora aŭ ĝuiga prov';

Sen tiu voj' ĝi estus nur nimera,

Tuj paliĝonta post la brila nov'.

Samtiel preĝas mi dum ardaj kisoj

Kaj pliĉastiĝas en volupta trem',

Kaj la anim' la blankon de narcisoj

Ne perdas en frivolo de l’ poem'.

En vintra, frosta, prujna tag'

Sur ĉefa strato de Ljubljano,

Al mi per venenita sag'

Minacis la Amora mano …

Kaj ne mirinde: – la glaci'

Ne ĉion kovras dum la frosto –

Eĉ sub la pelto la graci'

Pensigas pri la Pentekosto.

La viro ofte estas bov'

En remburita vintra pelto;

Kontraŭe, la virina mov'

Nur gajnas pro kaŝita svelto.

Okul' cejana, roza naz',

Papavaj lipoj – jen bukedo!

Eĉ lana ŝtrumpo dum trapas'

Ne multe rabas de l’ piedo.

Kaj se aldoni ke ridet'

(Rideto de ljubljananino!)

Direktis sin al la poet' –

Danĝero estis ĉe kulmino!

Nur pro la frosta trem'

Amor' Hazarde ne rikoltis trafon,

Kaj tre mirakle mia kor'

Evitis la venenan pafon.

Kaj ŝi, svingante per jupet'

En danca ritmo de ĉarlstono

Trapasis preter la poet'

Per paŝo klaka kaj lakona …

Aldonus plua falsa perl'

Ne tro en ŝian kolornamon …

Sed la moderna "charleston-girl"*

Piprigus forte mian amon …

Mi memoras: fenestroj flamantaj

Sub la suno subira sangadis,

Kaj la stratoj, ebriaj pro kantoj,

Al la ruĝa liber' serenadis.

Iu forta la brakojn muskolajn

Disetendis por fojo unua

Kaj elĵetis malnovajn idolojn

El la templo per bato forskua …

Flirtis gaje skarlataj rubandoj,

Oron semis la suno vespera,

Kaj respondis al ĉies demandoj

Juna voĉo: libero, libero! …

Sed ekkrakis la pafoj – de kie? –

Ekbruegis eksplodoj tertremaj,

Kaj kun fajfoj de l’ kugloj, orgie,

Ĉien flugis malbenoj kaj ĝemoj.

Freneziĝe, la homoj sin ĵetis

Post la niĉojn, al strataj anguloj,

Puŝis en la tumulto, faletis,

Kun teruro en larĝaj okuloj.

Sub la boro de l’ plumbaj hajleroj

Multaj falis kun raŭka stertoro –

Nekonataj, sennomaj oferoj

Al la blinda, despota teroro.

Per fluetoj la sango martira

Kolorigis la tonojn pavimajn

Dum viciĝis en kurba spaliro

Bajonetoj, serĉantaj viktimojn.

Kaj okazis la murdo plej bruta:

La vunditojn trapikis la ŝtalo,

Kaj post unu freneza minuto

Venis kruda, ĉesiga finalo …

Kaj ankoraŭ post unu momento

Ĉion regis kadavra silento,

Nur ŝiritan kantadon kun pento

Ĉiam portis de ie la vento …

Sur via broĉo diamanto brilis,

Refrakte semis lumon de la bal'

Kaj en nuanco spektra ĵus similis

Intense-flaman ruĝon de l’ koral'.

Jam pensis mi. ke sangas la juvelo,

Ke agoni' de l’ morto kaptis ĝin –

Sed pasis vi – la nimba karuselo

Reludis gamon de la ilumin'.

Simile al la sparka diamanto

Sub amradioj brilas la poet'

Kaj spektre ŝanĝas sin en rima kanto:

Jen sangas li pro rifuzita pet',

Jen li rikoltas laŭrojn de l’ amanto,

Por lumajn vortojn plekti en sonet'.

Dum la nokto daŭras monotone,

Min ĉirkaŭas bruoj kaj vizioj,

Min turmentas sonĝoj kaj pasioj,

Min atingas sufokitaj krioj …

Ĉio saltas, turnas sin ciklone …

Kun la kapo plumba sur kuseno,

Kun la pugnoj, kunpremitaj spasme,

Jen tra plor' blasfemas mi orgasme,

Jen demone ridas plej sarkasme

En avid' por ies ĉirkaŭpreno.

Tra nebulo lumas stranga luno,

Estas ĝi ardanta kiel fero,

Kun varmego baka de l’ infero

Ĝi gravitas peze al la tero

Kaj rebrilas sange el laguno …

Ankaŭ vi aperas … paŝas mole …

Kaj elpreni volas mian koron …

Sentas mi nur tuŝon, ne doloron,

Poste fluge sekvas meteoron

Kaj kun ĝi forbrulas senparole …

Mitileno! La mano nevole

Senĉapigas la kapon al vento …

Unu nomon – sufiĉas ĝi sole –

Mi ripetas en pia atento.

Kaj en spiro de l’ mildaj aromoj

Mi rigardas, rigardas al rokoj,

Kie dioj parencis kun homoj

En la oraj pasintaj epokoj …

La ŝipo venas la kajon, tuŝante bordon arhajan,

Lesbosaj idoj en muto ridetas al la saluto …

Sappho, Sappho* – vi, perlo de Lesboso!

Eterna logo al poeta kor'!

Ne povos kaptaj manoj de Kronoso

Senigi nin de via ĝuamfor'!

Jen aŭdas mi de la submara lito

La sorĉan liron, luma poetin'!

Al vi kliniĝis ame Afrodito

Kaj la pastrinoj junaj gloras vin …

… Oni diras ke viaj okuloj estis serene-lazuraj,

Ke la sango pasia ornamis ilin per ombroj veluraj …

Kiam la ondojn kisis Hekato

Kaj ĉe la rokoj plaŭdis la mar',

Al la eterna dio-amato

Flugis de viaj strofoj nektar'.

Tiam ĉe l’ fonto, gute plendanta,

Sidis vi sola en la inspir'

Kaj al la mara skvam' diamanta

Kantis la himnon de la admir' …

… Ekkoni la amon, febron voluptan kaj … morti,

Ne plu povante la baton perfidan elporti …

Mi scias ke la maro kolektas la trezorojn,

Simile al avida, ŝtelema avarul',