Nikolao Hohlov - La tajdo

Nuda mamo el latuno,

Iritilo de l' eterno …

Jen –ĝi trenas, pala torĉo,

Tra l' cipresoj ombran langon –

Kaj la tero sub la sorĉo

Paroksisme verŝas sangon.

Jen – ĝi paŝas, noktulino

Plej alloga, rafinita –

La komenco kaj kulmino

De l' pasio senevita.

Jen – ĝi tiklas kaj sufokas,

Estingante ĉiun honton,

Jen – gi vokas, laŭte vokas:

Serĉu, kaptu kunĝuonton!

Kaj subiĝas la animoj,

Kaj triumfe batas koroj,

Estas for la tagaj limoj,

Kaj ne gardas la honoroj …

Vivajn koroj ligas pare

La magia lumsonato

Por oferi suraltare

Al Eroso kaj Hekato.

Per la flamaj rozkoloroj

Juna virgo amburĝonas,

Kaj anstataŭ la paroloj

Longaj, longaj kisoj sonas …

Ah, – dronante en inspiro

De la tenta nokta disko,

Estas ĝoje – esti viro

Kaj facile – odalisko …

Venas minutoj nubaj, malhelaj,

Kiam la vivo ŝajnas ruin',

Kaj de la morto grincaj makzeloj

Klake tamburas kanton de l' fin'.

Venas minutoj al la spirito,

Kiam ĝi slosas sin per serur'

Kaj erinace pikiligita

Pacon ermitan deziras nur.

Venas momentoj al la animo,

Kiam ĝin lasas ĉiu esper'

Kaj jam videbla strias la limo

Inter la esto kaj la eter'.

Tiuj momentoj vokas al kvito

Kun ĉiu celo, kun ĉiu ĝoj' –

Ĉar post la limo, froste signita,

Ĉesas subite la nuna voj' …

Ha, se almenaŭ estus ĝi paco

Kaj estingiĝo de l' vana brul',

Vera ripozo por ĉiu laca

Kaj dispremita sklava terul'!

El kruda argilo

Li skulptis por ni la penatojn,

El voĉ' sonorila

Komponis mirindajn sonatojn,

Al son' primitiva

Li donis magian signifon,

En vorto senviva

Li vekis la altan edifon.

Kantisto libera

Li flaton rampeman ne konis, Poeta fiero

Lin noble distingis kaj kronis.

En lando hungara

Li fondis la verdan Atenon,

Periklo malŝpara –

Ne ĉiam li trovis komprenon.

La griza inerto

La florojn velkiĝi instigis,

Je seka dezerto

La kantojn ĝermantajn formigis.

La liro arĝenta

Al ni jam nenion fabelas,

Kaj muto silenta

La buŝon artistan sigelas.

Nescio, ignoro

La indan transfaris nomado …

Na varmas ankoraŭ

La suno de nia movado …

Do, serĉu vi, ridinda Ahasvero,

La ekvilibron de l' unua am'! –

Nenie – ho, nenie sur la tero

Troviĝas la unika floro jam.

Do, ŝiru for la kisojn bakhaninajn

Kaj iluziu ĝuon de l' pasint',

Dronigu vin en la kalikojn vinajn

Iritu vin per gusto de l’ absint'!

Kalkulu nur viktimojn kaj oferojn,

Balaste kaptu por la rememor'

Vizaĝojn kaj vizaĝojn kaj ciferojn,

Sen iu varma tremo en la kor'!

Baraktu sur la sablo de l’ areno

Kaj kapturniĝu kun kvikanta kri',

Maljuna, kompatinda arlekeno,

De la pasinto sklavo kaj pari'.

Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,

Prenu la liuton, kantu tra la plor',

Kion volus vi rakonti al la mondo

Por neniu laŭdo, por neniu glor'!

Kantu, kion kanti scius la animo,

Kio premas koron vian kiel ŝton',

Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,

Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son'!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,

Kiam vento muĝa luktas kun nebul',

Sidu la poeto de la sankta Fiza

Kun la duonlaca rusa senhejmul'.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,

Se la ritmon perdus via muzikil' –

Batu niaj koroj ritmon de la muto,

Kun la akompano de postforna gril'.

Hej, ĉarmulo, frato, kara vagabondo,

Prenu la liuton, kantu tra la plor',

Kion volus vi rakonti al la mondo

Por neniu laŭdo, por neniu glor'!

Kantu, kion kanti scius la animo,

Kio premas koron vian kiel ŝton',

Ĉiun larmon klaran plantu en la rimo,

Ĉiun spiron ĝeman ligu kun la son'!

Ŝultro ĉe la ŝultro, en krepusko griza,

Kiam vento muĝa luktas kun nebul',

Sidu la poeto de la sankta Fiza

Kun la duonlaca rusa senhejmul'.

Se la vortoj ĉesus – ploru la liuto,

Se la ritmon perdus via muzikil' –

Batu niaj koroj ritmon de la muto,

Kun la akompano de postforna gril'.

Li ne trovas konsolon en brua

Distriĝado de l’ homa amas',

Li sopiras kaj restas enua

Ĉe la vino, ŝaŭmanta en glas'.

Lin forlasis la gajo iama, –

Senrevene sin kaŝis la sun' –

Kvankam ŝajne li estas la sama,

Kiel iam en tagoj de l’ jun'.

Li forgesis la kantojn de l’ kredo,

La antaŭan impulson de l’ sent',

En la koro – amara obsedo,

En la haroj – tro frua arĝent' …

Kio miksis la blindan fatalon

Al la vivo, ridinta dum ir',

Kaj pro kio proksiman finalon

Li aŭguras en sia sopir'?

Kial longe li sidas vespere

Super iu malnova portret'

Kaj, statue-senmova ekstere,

Perdas larmon en peza kviet"?

Kial nokte marŝadas sur strato,

Kun kolumo levita, sen cel',

Per la paŝoj de hom'-aŭtomato,

Sub albrove tirita ĉapel'?

Kiam ardas miaj lipoj sur la ŝultro de marmoro

Kaj ondiĝas plej elaste via brusto ĉe la koro,

Kiam sonĝas ĉi-okuloj duonferme, duonbrile

Kaj la karno duonsvena min obeas plej humile –

Mi adoras vian korpon, mi plenumas dolĉan krimon,

Mi aklamas la cedintan predikanton – memestimon,

Mi forĵetas la leĝaron de l’ racio aŭtokrata

Kaj soife trinkas vinon de la ĝu' malpermesata.

Sen hezito transirante Rubikonon de l’ ebrio,

Por fariĝi dum momento nova mondo el nenio,

Nova astro, sampulsanta kun la tuta Universo,

Nova ritmo de l’ Erosa eleterna flama verso.

La lirikon mi ne kreas – min obsedas la liriko,

ĉiunerve, ĉiusente, kvazaŭ birdon la aer'.

Min allogas melodioj de la bela erotiko,

La muziko de la ĝuo la plej fama sur la ter'.

Mia muzo havas tenton de hurio paradiza,

Kun apenaŭ vualita viva karno el marmor',

Mian liron sonorigas iu dolĉa blovo briza,

Agordanta plej volupte ĉiujn histojn de la kor'.

Miaj strofoj volus vindi sveltajn formojn de Venuso,

La plastikon de statuoj de l’ antikva kulta bel',

Bronzan nudon de la landoj, simbolitaj per lotuso,

Fantazian eldoradon de la ravo kaj fabel'.

Mian himnon al la karno – al patrino de l’ spirito

Kantas hore la plej lumaj anguletoj de l’ anim',

Miajn sonojn naskas fulmoj de la krea amirito,

La mistero kaj embrio de la ritmo kaj la rim'.

Mia lingvo volus esti rita gesto, danca turno,

Esperanto, saturita per la maja florpolen',

Mia verso mia ĝuo en kristale klara urno,

Monumento, postlasita sur la vojo el Eden'.

Malhele rebrilas la montoj en pala, printempa mateno,

Serpente zigzagas la vojo tra glitaj kaj krutaj ŝtonblokoj,

Kaj sub juniperaj arbustoj lacertoj sur seka likeno

Susuras, rampante en timo, kaj kaŝas sin inter la rokoj.

La suno ripozas post nuboj. grizete lumigas la maron,

Sur ĝi, kvazaŭ kanto sen vortoj, fiŝista veliŝipo sin movas,

Kaj la Aj-Danil'a pintaĵo similas ciklopan altaron,

De kie la fumon oferan la vento matena disblovas.