Nikolao Hohlov - La tajdo

Kaj pli ol ion ŝatas ĝi la amantajn korojn,

Sirene allogitajn per onda ritma lul'.

Mi scias ke palacoj kaj ekzotikaj boskoj

De Posejdono portas kvieton al la kor',

Ke la submarajn vojojn tapiŝe kovras moskoj.

Kaj korpojn ne konsumas la maro je pulvor' …

… Algoj ornamas la harojn, konkoj surŝutis la bruston

Kaj sur la liro rigida fingroj graciaj ripozas …

Io vekas min el revoj, io ŝiras min el ravo,

Kaj la vivo senripoza vokas fari grizan devon …

Mi forgesis, ke mi estas nur galera, rema sklavo,

Ke flugilojn mi ne havas por kunflugi blankan mevon.

En malgajo mi forŝiras la rigardon de la maro,

Kie banas sin, vibrante, la ĉielo de Lesboso,

Sed en ĉiu mia movo kaj en ĉiu mia faro

Via nom', Sappho, resonos kun adoro kaj patoso!

Mitileno, 18.11.1920

El nekonataj, ŝlimaj abismoj de l’ animo

Mi aŭdas strangan bruon, en malgraŭvola timo,

Ĝin trapenetras krioj, kaŝitaj dum miljaroj,

Grincado de la dentoj, metalo de fanfaroj,

En ĝi stertoras veoj. lamentas ploristinoj,

Tamburas ŝmacajn hakojn falintaj gilotinoj,

Susuron flirtas flustre truita silk' standarda

Kaj ĉion fonas kraka, reeĥa boj' bombarda …

Analojn. postlasitajn de gentoj kaj prauloj,

Mi sentas cn angoro tra tempoj kaj nebuloj,

Antikvaj krimoj pete al mi etendas manojn

Kaj forgesitaj lingvoj malbenas la tiranojn.

Haladzon spiras bruta, mensoga kaj maldanka

La tuta historio de mia raso blanka,

Nur kelkaj epizodoj, nur kelkaj bravaj voĉoj

Surlumas tiun muĝon de l’ murdaj sangdiboĉoj,

En ili germas savo, en ili – la lumturoj,

Pro ili solaj palas vizio de l’ teruroj,

Nur sur iliaj ŝultroj atlantaj de l’ kelkopo

Sekure kuŝas sorto de l’ krimulin' Eŭropo.

Nur pro ilia sango, oferoj kaj ĉagreno

Retrovos la honoron la pala Magdaleno,

Por naski novan idon, en la feliĉaj larmoj,

Mesion liberigan de la katenaj armoj …

Aŭskultu do, Azio, mamnutristino nia,

Afriko sfinkse muta, tribar' Oceania,

Ĝemela kontinento de l’ ambaŭ Amerikoj,

Kunfratoj de l’ estonto kaj dumaj malamikoj,

Aŭskultu kaj konfidu la jam proksiman horon,

En kiu nova sango trafluos nian koron;

Ankoraŭ kelkaj limoj, hezitoj kaj decidoj –

Kaj kun la mirtaj branĉoj pilgrimos blankaj idoj,

Kuraci viajn vundojn kaj super la cikatroj

Trasenti la hontigan brutecon de la patroj,

Starigi novan mondon de l’ paco kaj libero,

Proklami la Laboron reĝino de la tero …

– – – –

Tempestas la mistikaj abismoj de l’ animo,

Sed jam vidiĝas lumo en nova malproksimo;

Obee donas vojon laciĝo kaj miopo

Al kredo je estonto de la patrin' – Eŭropo.

Okuloj bluaj kisis min

Hodiaŭ sur la strato …

De kiu? … Kia pasantin'

Mutnomis min amato? …

Pro kiu kovras la sopir'

Per ombroj mian koron,

Kaj strangaj revoj en spalir'

Postsekvas bildon foran?

Al kiu estas la tribut':

La paco detruita

En mia kor', en mia tut',

Pro la rezisto spita?

Cxu restis io por memor'

En la okuloj benaj,

Aŭ pasis ĉio, pasis for

Kun paŝoj senrevenaj?

Cxu iu ŝerco de l' fatal'

Nin gvidos al revido,

Aŭ ĉio restos nura pal',

Fatamorgan' perfida?

La dubojn ŝanĝas la esper'

Malklara kaj mistika,

Kaj kreskas kredo je la ver'

De la rigardo pika.

Kaj fluas, kvazati forta vin',

Tra ĉiu kora bato:

Okuloj bluaj kisis min

Hodiaŭ sur la strato …

S e r b i n o

Kiu provis, kiu povis spiti al okuloj

Nigre-brilaj kaj similaj al cindrigaj bruloj?

Kies koro en adoro ne ekflamis arde,

Aŭ sin bridis, se ŝin vidis vole aŭ hazarde?

Provu veni, provu preni floron de la sudo

El la rita, trasentita, rondodanca ludo!

Ĉe la sino de l’ aglino nur por agloj loko –

Por la molaj kaj senvolaj – ruiniga moko …

K r o a t i n o

Via beleco estas serena, kiel somera kampa vesper',

Via gracio estas feina, vian naturon kronas sincer',

Viaj okuloj lumas varmige – el la profundo de la anim',

Viajn parolojn ombra kontraldo dolĉe vualas por la intim'.

Kiom da ĉarmo en ĉiu movo, de spontanea. virina dec'!

Kiom da noblo en la elmontro de bonvolemo kaj amikec'!

Kiom da fajra, sveniga febro en la alpremo de l’ flama buŝ'!

Kiom da silko, fabela silko, en la pasia ĝuarda tuŝ'!

S l o v e n i n o

En la montoj vi konkuras ĉamon,

En la kampoj ĉarmas kiel flor',

Via koro scias kulti amon,

Via kanto fluas kun ador'.

En laboro estas vi abelo,

En la danco – tre malnova vin',

En pasioj – fajro kaj mielo,

En kolero – bela diablin'!

En la nokto de la floroj kaj mallum'

Venu, venu al unua amindum',

Donu vangojn al la kis' de l’ Orient' –

Mentodora kaj karese-dolĉa vent'!

De la kampo, de la lago kaj ĝarden',

De la blanka aromejo el jasmen'

Blovas spiro, kiel ondoj de nektar',

Kiel rita incensaĵo ĉe l’ altar'.

Tra la nokto de stelaro kaj novlun'

Sonas horo, kiun koro benas nun –

Kaj jam trilas kiel fluto tra la val'

Muzikisto de la amo – najtingal'.

Jam vibretas ĉiu herbo kaj arbust'

En la plendo monotona de lokust',

Kaj la amo – bakhanino kun amfor' –

Nevideble teksas retojn por la kor'.

Venu fide – sub la kaŝa nokta tog'

Ni nin donos al senvorta dialog',

Kaj atentos en adoro kaj admir',

Kion flustras niaj koroj tra l’ ekspir'.

Kion diros via mano en la trem',

Agordante min al kiso kaj poem' …

En la nokto de la floroj kaj mallum'

Ne hezitu pri l’ unua amindum'!

Ne sub tondra bruo de l’ tamburoj

Kaj ne kun bravuraj marŝaj vortoj, –

Sen vendema flato de l’ aŭguroj,

Sen armila brilo kaj eskortoj

Mi vin vidas, kara Patrolando.

Vi aperas antaŭ mi dolora,

Sed en via plena, sankta grando:

Bonanima kaj serene-kora.

Viajn manojn kovras kaloj krustaj,

Sur la ŝultroj – vesto memfarita,

Kaj la vortoj simplaj, vortoj justaj

Sigeliĝis sur la buŝ' fermita.

Vian tutan belon de l’ okuloj

Mi sen larma roso ne eltenas;

La animo dronas en la bruloj,

Kaj la koro, sopirante, svenas.

Vi renkontas min kun vort' riproĉa,

Kun patrinaj fido kaj admono,

Sed en ĉiu diro severvoĉa

Sonas mildaj notoj de l’ pardono.

Alte kronas vin unika suno,

En la klaraj larmoj freŝlavita –

La Fenikso de la monda juno,

Renesanco de la viv' civita.

Sed kun via nova kredo flama

Je la venko de la bravaj koroj,

De ekstere restis vi la sama,

En pejzaĝoj, bildoj kaj koloroj:

Buklaj pinoj, poploj kaj tilioj,

Kaj sekalaj kampoj kiel maro,

La ĉielo en paletaj strioj

Ĝis la denta rando de l’ arbaro;

En majesta fluo la riveroj

Larĝe siajn disetendas bordojn

Kaj kolosaj montoj en fiero

Mute gardas kontinentajn pordojn …

– – – –

Ofte, ofte havas mi minutojn

De malĝojo, tremas kaj sopiras,

Tiam sentas mi la salajn glutojn

Kaj la brusto tre profunde spiras:

Tiam ĵetas sin sur la genuojn

Al piedoj viaj peka filo,

Ĉirkaŭprenas la truitajn ŝuojn