Nikolao Hohlov - La tajdo

Granito nun ŝanĝas kalkŝtonon kaj brilas ridete la glimo,

La kronon frizitan jam montras unua malalta pinio …

Mi sentas la montan aeron penetri ĝis mia animo,

Dum sonas ĉirkaŭe misteraj akordoj de belsimfonio.

Kaj ankaŭ ĉi tie mi legas batalon de l’ viv' senkompata,

En nigraj skeletoj de bestoj, ĵetitaj al fendoj kavernaj,

Sed tiu batalo natura, de l’ suno dorlote benata,

Animon en mi ne incitas ĝi pasas laŭ leĝoj eternaj.

Migrimpaskaj revas kaj serĉas de l’ tempo pasinta pejzaĝon:

Ĉu tiu elipsa altaĵo, kovrita de vitoj rubusaj,

Ne kaŝas en si iun miton, de libro antikva la paĝon,

En lingvo jam morta por ĉiam, en signoj jam pratumulusaj?

Cu estas ĝi tombo dezerta de iu bravul' ĝenovano,

Embuske murdita survoje de vilaj krimeaj nomadoj

Aŭ la ripozejo de iu volupta ludilo de ĥano,

Kaptita en land' Moskovia dum rabaj, frenezaj invadoj?

Aŭ estas ĝi nur fantazio de l’ cerbo senlime ravita,

Kaj tiu altaĵo nenion sub si rimarkindan enhavas …

Do estu … Mi tamen tre ĝuas en tiu revado ekscita,

Ĝi, kiel aero la korpon, l’ animon karesas kaj lavas .

Gurzuf (Krimeo) 1919

Ŝi sola estis indulgita

El tuta lia sklavinar',

Ne fali al la ĝua lito,

Ne iri post triumfa ĉar'.

Al ŝi donacis li honoron

Konservi floron de la viv'

Kaj ne estingis ŝian koron

Kun ĝiaj kredo kaj naiv'.

Li mem ne sciis, kia forto

Lin gardis de l’ kutima ag';

Li pensis – ludo de la sorto

Kaj ŝia tro feliĉa tag'.

Sed tiel staris en la libro

De l’ homa sorto kaj destin':

Ke nur en ĉasta ekvilibro

Li povu mire vidi ŝin.

Iama brila Donĵuano,

La korkonkera kavalir',

Por siaj venkoj de l’ tirano

Humile pagis per sopir'.

Kaj la sklavino de l’ iamo

Nun sidis sub juvela kron' –

Reĝino bela de la amo –

Sur sia blindiganta tron',

Dum li, benante novajn ĝuojn,

Pro iu nekonata sent'

Ĉe l’ trono fleksis la genuojn,

Kun la infane-pura pent'.

Vi pensas, ke la veraj vortoj fluis

En mia kanto pri la ama sento,

Ke mi al io vera atribuis L

a belajn nomojn en la sentimento?

Vi kredas, ke aperis tintaj rimoj

Kaj plektis sin pro vi en strofoj molaj,

Ke nur pro vi la ritmaj pantomimoj

Sin vestis per la nimboj aŭreolaj?

Ho ne, infan', – la suno, kiu brilas

Sur la ĉielo, min varmigas vane,

La najtingalo, kiu flute trilas,

En mia koro ehas tre profane …

Ĉar sentas mi alie, ekzilite,

En via valo de l’ natura ĝojo,

En propra mondo vivas mi ermite,

Al kiu vin neniu gvidas vojo.

En ĝi nur mia lumas hela suno

Kaj bonodoras miaj propraj floroj,

Kaj el la boskoj de l’ eterna juno

Al sola mi aŭdiĝas birdaj ĥoroj.

… Nek vorton plu! Sed vire prenu spadon –

Kaj juĝu nin hazarda, blinda sort'!

Ne vane mi ellernis la skermadon,

Kaj volus mi nun ridi pri la mort'!

La koron mi ne havas plu virinan,

En krustojn ĝi sin kaŝis de l’ kompat',

Mi sentas nur venĝemon kaj senfinan

Deziron: vin trapiki, malamat'!

Ne miru do kaj ne aspektu stulta!

Al batalpoz'! Eĉ kontraŭ la edzin'!

Ŝi rajtas ja pro via krim' adulta

Batali, por en sango venĝi sin.

* * *

Kaj kruce tuj premiĝis fleksaj spadoj,

Per fulma bril' ekludis glata ŝtal',

Kun ĉiu mov' varmiĝis la spiradoj,

Por morta bat' sin klinis la batal' …

Venuso mem ne povus ŝin superi

En la graci', elekto de la poz'.

Kaj tra la hont' komencis li fieri

Pri tiu miks' el tigro kaj mimoz'.

Sed kiam ŝi rimarkis strion ruĝan

Sur lia kol' – ŝi spadon ĵetis for,

Kaj kun ekĝem' la baton sangojuĝan

Malbenis tuj en la tremanta kor'.

Ne pro la vund' malgrava. Pikis larmoj.

Pro kiuj ŝi rekonis sin virin'.

De mola kor', ne taŭga por la armoj,

Kun stranga em': pardonc kisi lin.

Amiko belkora, minstrelo de l' amo,

Floranta bukedo de l’ kantoj graciaj,

Intimaj kaj bravaj, en suda ornamo,

En freŝo de l’ ritmo kaj koremociaj,

La liron serenan, benitan de l' Muzo,

Fiere vi tenas kaj ludas inspire,

Ne vanta gloramo, nek ĝua amuzo,

Sed belo perfekta agordas ĝin mire.

Kaj portas tra l' mondo la vent' iberia

La rozajn girlandojn de l' fil' Barcelona

Al bordoj Usonaj, al Nordo glacia,

Al stepoj Taŭridaj, al lando Nippona.

Kaj spiras aromojn tra l’ tuta Homujo

La strofoj, abundaj de l’ amo kreanta,

Kaj ĉie reenas al ĝi – haleluja!

De l’ gento tutmonda, en lingv' Esperanta.

Morgaŭ vi alvenos pompe, por ŝin preni

Kaj en la falsa digno gvidi al altar',

Kaj per abomena via kis' veneni

Delikatan buŝon – fonton de l’ nektar' …

Morgaŭ oni poze, kun nobelaj gestoj,

Vin gratulos, flatos burĝe kaj sen fin',

El la sinjorinoj en dekoltaj vestoj

Multaj nur envios, tre envios ŝin …

Longe mi rigardis vian invitilon

Sur papero silka, kun orita rand',

Kiu arlekene fanfaronan brilon

Disreklamis kun la parvenua frand'.

Sed mi ĝin amare ĵetis en kamenon,

Kun kompat' al ŝia estingita kor',

Kaj al vi emfaze sendis fi-malbenon:

Kelkajn virajn vortojn, galajn, tra stertor'.

Nur semajno pasis, kiam en la tremo

Ŝi min ĉirkaŭprenis, kun infana lisp',

Dum volupta ardo, kvazaŭ diademo

Kronis sian kapon supra hara krisp'.

Ho, ŝi estis dolĉo kaj fandita belo,

Kiam sinforgese dronis en la ĝu'

La pasiaj lumoj fulmoj de l’ ĉielo

Sparkis kaj radiis tra l’ okula blu'.

Nun ŝi estos via … Ha ha ha!!! Kadavron

Vi aĉetas, rano, per marĉanda mon'!

Vi imitas bufe novan Minotaŭron,

Sed ne via estas de la am' burĝon' …

Ah – kial Esperanto ne havas la daktilajn,

Dorlotajn rusajn rimojn – simbolojn de la am',

Kolorajn rusajn vortojn, rubenajn kaj berilajn,

Karesajn en la kanto, kortuŝajn en deklam'!

Ho kial, kial, Majstro, vi belajn vortojn ligis

Racie kaj akcente, en senelira rond' –

Kaj miajn rusajn sentojn sterilis kaj poligis

En via mezurita, horloĝe-ritma mond'!

Mi serĉas la simbolojn, palpante kiel blinda,

Pri trafaj metaforoj meditas en mallum',

Kaj tion, kion trovas, ne konsideras inda

Por la altaro Muza, por la incensa fum' …

Mi kanti, kanti volus; per sorĉa kant' magia

Elvoki la viziojn el alimonda sfer',

Starante genuflekse, atendi korpe-pia

La benon de Venuso, en streĉo kaj mister'.

Sed mankas al mi taŭgaj esprimoj kaj simboloj,

Mi devas ilin krei per tranĉo kaj kunglu',

Elĉizi novajn sonojn por novaj aŭreoloj

Kaj miksi la iridajn kolorojn kun la blu'.

Mi devas plugi funde la virgan human grundon,

Ŝvitadi en atendo de la rikolta tag',

La vestojn ĉifonigi, suferi ĉiun vundon,

Sarkante la densejon de dorno kaj kratag'.

Kaj aŭdi, ke mizera, incita sonoknaro,

Anstataŭ melodio, naskiĝas en la kant',

Ĉerpita el profunda, smaragde-verda maro

Kun nomo tiom dolĉe alloga – Esperant' …

Ho kial, Majstro granda, vi ĝiajn ondojn ligis

Per monotona tajdo, en samakcenta rond' –

Kaj mian rusan koron katenis kaj poligis

En via mezurita, horloĝe-pulsa mond'!