Рыгор Бородулин - Здубавецьця

Трасецца, як жыд над гаўном.

З голай сракай каля голага х… ня жартуй.

Маўчыць, як срака.

Ён мне так патрэбен, як у срацы валасы.

Галава хоць авечча, абы п. да чалавечча.

Есьці ня сраць, можна падаждаць.

Ня страш бабу х. ем, яна яго бачыла.

Як забачыш, дык заплачаш.

Вочы заспаныя, як у зайца.

Гаворыш, як воўну на плот вешаеш.

Ілжэць, аж ськіпаіцца.

Ты яшчэ малады, а як пастарэеш, і вароне нос дасі.

Галава вялікая, толькі блох разводзіць.

Дурны, дурны, а скваркі любіць.

Да абуха напіўся.

Так дам, што аж чэрці засьмяюцца.

Голы, як бубен.

Вочачкі па яблыку, зрэначкі па йгрушынцы.

Набраўся, як Гапон сьліў.

Піце, жылы, пакуль жывы, пойдзеце да гробу, выпьеце хваробу.

Прайшоў усе трубы й воўчыя зубы.

Пуза на лоб лезіць.

Чарка малая, як рыб'я вочка.

Хто ня быў пастухом, той і гаспадаром ня будзіць.

Бяз прычыны й сьмерць ня бываіць.

Пусьціўся, Мікіта, у валакіту й валачыся, пакуль канцы прыдуць.

Халодны татка, халодная матка (вотчым, мачыха).

Няма чаго на дзевак дзіваваць, калі пайшлі старыя бабы блядаваць.

Гэткіх цацаў многа ў срацы.

Будзь здарова, як карова, і багата, як зямля, і пладліва, як сьвіньня.

Гэтак курыць, як п. да сена есь.

Яно ж ня з лапцем варылася. Калі лапаць укінуць, і то смачней.

Ён, як цыган, як надзеніць надзетку якую, пакуль ня зваліцца, носіць.

Ззаду навыскачку.

Я такую ласку і ў жыда знайду.

У яго ў галаве ўжо зробіліся лялькі такія дурныя.

Дзе рот, там і смурод.

Хто яго абманець, той на тачылі мора пераплывець.

Цяпер усе хітрыя — пайшлі ў гандлёўшчыкі, дурных няма.

Каб табе моль пяты пабіла!

Ня ўздыхай: няма й няхай.

Рыба куплена, воз накрыт!

Валі на бурага — буры ўсё зьвязець!

Дзе паверніцца, там і ўпердніцца.

Чудно бабскае судно: уніз дзюркай, а ня цячэць.

Ніводзін бык карову ня забоў, ніводзін мужык жонку ня забіў.

Кароста ня проста — панская хвароба.

Ад каросты ня ўміраюць, толькі рукі ня гуляюць.

К нашаму берагу плывуць то х.і, то трэскі.

З мора на караблях, а зь п…ы на лыжах.

Раськінь ножкі, як баран рожкі!

Злосьці поўны косьці, а сілы з катовы кілы.

Мы паедзім, мы пайдзём, надаелі мы людзём.

Вушацкія песьні, папеўкі, як і ўся народная паэзія наогул, ужываюць скаромныя словы й вобразы. У вуснах народнай песьні, абрадавай ці побытавай, любое слова гучыць цнатліва, бо гэта йдзе яшчэ ад паганства, якое ня карысталася фігавым лістком. Насельнікі халаднаватай часьціны планеты грэлі свой юр, ятрылі сябе словам моцным, як пяршак. Каб род ня зьвёўся.