Рыгор Бородулин - Здубавецьця

Няўжо на дзяўчат звод зьвёўся?

Лепі ўвідзіць злодзю ў клеці, чым на Грамніцы сонца (на няўрод).

Пацягнула, як ката на варацакі.

Чужога на локаць ня дасталося.

Як вядзецца, дык і на шчэпку прадзецца.

Ляжаць ня ляжыць і бягом ня бяжыць.

Гаўно аб гаўно й пырскі розна.

Ні сьледу, ні знаку — пабег, як у сраку.

Сок ёсь, хлеба нетуці, хлеб ёсь, соку нетуці (вясна й восень).

Сена такое добрае, што абасцаўшы й поп будзіць есьці.

Такая сьлізгота — і галавы ня зьбярэш.

Дома й салома ядома, а ў гасьцях і сена ня есца.

Благога жарабка дык і на пярэплаце шкура гагочаць.

Клясьці мёртвымі клятамі.

Вочы выгаліць і глядзіць.

Тарчыць, як патарчака.

Ня сьмейся, рабе, будзе й табе!

Ёй хоць прысаку на пяты насып, усё роўна будзе крычаць: люблю.

Каму тое, каму сёе, а мне юр наўме.

І лапы сашчэміць (памрэ).

Трэба ж, каб чорт машонку шыў, а яна лопнула.

Абы на раду бацька быў, а там нічога.

Па ім верхам едуць, як на пастуху.

Каб ламіўся стол ад ежы, ложак ад люботы.

Носіцца, як па трэцьцяму (жарабя па трэцьцяму году добрае ўжо).

Мыць языком.

Сморкаў і за пояс торкаў.

Што яна яму — насрала, ці мяжу перадрала?

І рукамі, і нагамі, і ўсякімі спасабамі.

Век зжыла й ня засьмяялася.

Чым якая сварка, лепі маленькі баёк.

Які бацька, такі й сын — праматаліся саўсім.

Багата з хвасьлівым ня разьбярэш.

Ня затое зьбяднелі, што ў нас пілі й елі.

Ня зь мясам, дык хлеб з квасам.

Насяру табе, гнілых ігруш пад'еўшы.

Нічога ў хаці няма — як перуном высмалена.

Сякі-такі мужчына, за ім дровы й лучына.

Чужым салам па чужой сьпіне.

Хай бы ён ужо пнём радзіўся, хоць бы сьвіньня зад пачасала.

Доля мая ялаватая — аддалі ў сяло х. ватае.

З носу па грошу, а ў каго большы — з тога два.

Цапом-лапом (рабіць што-небудзь).

Зьвёўся на самоў хвост (выхудаў).

Што зімой ножкай коп, тое летам ручкай хоп.

Піць (пітва) — хоць галаву мый.

Нагаварыліся, паталкавалі, а нічога ня выталкавалі.

Яна здаровая, як ласіца, белая морда — прыгожая баба.

Абыйдзецца пляшывы бяз грабянька.

Цыгана ад душы адагнаў (перакусіў).

Што робіцца з нашай жаробіцы?

Яна тваё гаўно глядзіць (даглядае малое).

Вялікая лыжка дзяцей ня разганяіць, а малая разганяіць.

Людзі ня сьвіньні — усё зьядуць.

Бабе праўду ня кажы, пану верна ня служы. Служы пану верна, а пан табе пердне.

Такое ўзяньне хай на сухі лес.

Цябе таўкачом у ступе ня спаймаеш — жых ды жых.

Пілі, пакуль іх у штабялі ня склалі.

Каб ты бачыў так сракай сонца.

Кату па пяту, сабаку па сраку, сьвіньні па калена.

Грудзі, як у петуха калені.

Вада й мельніцу ірвець.

Ядуць госьці, ядуць, як мяцёлачкай мятуць: на стале ні костачкі, пад сталом ні крошачкі.

Зьеш акрайчык, каб быў сын Мікалайчык.

Душа ў сраку скачаць ад смаку.

Красен-чырван, як са сракі вырван.

Аддась ёй чужыя сьлёзы Бог.

Гардых Бог зь неба скідаваіць.

Яна будзіць яго, як чорта на вілах насіць.

Сыйшло на быка жыцьцё.

Улажу ей розум у галаву.

Ня руш нічога й ня бойся нікога.

Ня кармі хлебам, а дай хвост падняць.

Кармі мукой, дык і пойдзіць рукой, будзіш карміць гаўном — забьеш гальнём.

Штаны парваныя — усё начыньне баўталася.

У нядбаліцы колас ад коласа за вярсту, а ў руплівага — сноп на снапу.

Уторкнецца, як сраць у крапіву.

На коніку ляжыць (значыць, памёр.

Конік — лава пад кут, ад столу да парогу).

У нітку выцягнуся, а зраблю.

Як лахаўка бегаіць.

Тулінька, тулінька. Стой, воўча мяса!

Сала любіць, а на сьвіньню ня ўзагнаць.

Днём лета ня позна.

На вілачках цераз парог.

У дурной птушкі дурныя песьні.

Як вокам паглядзець (жыта).

Таўстамясіца такая (у процівагу — сухабзьдзеліна).

Сабака, і той лішняга ня есь.

Кот столькі рыбы зьесь, колькі сам заважыць.

Ходзіць, як рында.

На чыім вазку еду, таму й песьню йграю.

Што праўда, то ня грэх, што торба, то ня мех.

Куды па што, куды па нішто.

Дамэнта багаты — два катлы калатухі на загнеце варыцца.

Хата стаіць, як сарока бяз хваста: бяз хлявоў, бязь сяней.

Ня слухай смаку — пхай, як у сраку.

Стаіць, як х… на вясельлі.

Улась, як мазь, як падмажаш, так і паедзіш.

Капіздуліньку выпіў.

Ніхуютанькі ня будзіць.

Хай па ім вошы ходзяць, каб я пайшла к яму на хаўтуры.

Як устаніць, дык і да неба дастаніць.

Ешце, госьці, капусту. Капуста тлуста: сем п. зд варылася, восьмая ўвалілася, а дзевятая самаволь ходзіць.

Гаўно гору ня помач.