Наталья Арсеньева: Пад сінім небам

Завець мяне сьветлае сонца,
Я ласкам яго аддаюсь.
Хацела-б на сонца глядзець я
Гадзіны, гады, і сталецьці,
Хачу — ды асьлепнуць баюсь.

Ня нам яго, яснае, бачыць,
Ня нам яго ласкі пазнаць:
Магутным арлом яно сьвеціць
I іх толькі ў небе прымеціць,
А нам — дык чаго нам жадаць?

Для нас ўся зямля зь яе крыўдай
I сумныя далі палёў,
I песьні жальбы і пакуты,
I жыцьця туга і атрута,
І шчасьця нядоўгае сноў!

Сьветлы дзень дагарае над сумнай зямлёю…
Ліпаў лісьцейка фарбай гарыць залатою,
сад пажоўклы цямнее, маўчыць.

Каля яблынак сьцені кладуцца густыя,
пацямнелі ігрушы й кляны маладыя,
зараз ясны заход дагарыць.

Аджываюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.

Я хачу на часінку забыцца аб горы
і глядзець, як у рожавым захаду моры
сонца косы бярэцца тапіць.

Я памерці хачу вось такою парою,
хваляй сонца залітая ўся залатою,
больш каб слова ня чуць: «Пацярпі!»

Аджываюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.

Я хачу ў гэты момант пазнаць сваю долю,
я хачу зьведаць шчасьце, хачу я на волю,
ў далі родных, шырокіх палёў!

Я хачу, я хачу… Ды няма ў мяне сілы,
каб ня думаць аб тым непрыхільным, нямілым,
сумным часе апошніх гадоў!

Аджываюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.

Сад маўчыць… Не пяе, як раней, як вясною,
аб тым шчасьці, жыло што калісьці са мною,
сад маўклівы і цёмны стаіць.

Каля яблынак сьцені кладуцца густыя,
пацямнелі ігрушы й кляны маладыя,
зараз ясны заход дагарыць.

Засынаюць нячутна жаданьні
ў гэты час, час маўклівы зьмярканьня.

Люблю я сонца залатое,
люблю прыгожаю вясной,
калі ўсё новае, сьвятое
сьмяецца радасна са мной.

Люблю нябёс вясьняных ласкі,
цалункі цёплых ясных кос,
што песьцяць дрэвы без падказкі,
што грэюць лісьцейка бяроз.

Аджыў наш сад. Да сонца дрэвы
галінкі цягнуць, бы ў паўсьне.
Направа сіні сьцень, налева —
усё ўсьміхаецца вясьне!

Цьвіце чарэмха і чарэшня,
паненкай яблынька стаіць,
зь ёй ветрык песьціцца, і песьня
сьвятлу, вясьне ўвушшу зьвініць!

Вясна, вясна, дачка лятункаў,
нясі ж сьвятло, нясі жыцьцё,
нясі атруту пацалункаў,
красуй, вясна, кахай усё!

Любі, тулі, сагрэй каханьнем,
жыцьцё зямлі, жыцьцё людзей!
Табе адкажа сад пяяньнем,
Дый сэрцу будзе весялей.

Цалуй лясы, ідзі гуляці
ў палі, ў лясы пагодным днём.
Кахай, кахай зямліцу-маці,
палі яе, палі агнём!

Ізноў вясна… Блакіту зьзяньне,
I сонца ласкі, й фарбы раньня,
I ветру ў вочы пацалункі,
I чар увесь зямлі-пястункі,
Што, прабуджаючысь паволі,
Яшчэ праз сон сьмяецца ў полі,
Сьмяецца ў мглістых пералесках,
У сініх зорачках-пралесках,
Сьмяецца ў месьце нават чорным,
Сьмяецца сьмехам ясным, зорным, —
Усё, усё даўно знаёма,
Ўсё перажыта мною дома…
Але душа дрыжыць, вітае
Вясну, што вечна парывае.
Вясну, што будзіць сны, жаданьні,
Няясны сум — натхненьня раньне,
Што нават тутка, у чужыне,
Прамень ясьнейшы ў сэрца кіне.

Калі у сэрцы сум ціхі ўсплывае
І хочацца маўчаць, —
Здаецца, цішыня душы тады спрыяе,
Лагодны сонца бліск, што ў хмарах дагарае,
Палі, што сьняць…

Калі душа баліць, гарыць і несьвядома
К няведамаму йдзе, —
Тады ціхая ноч паволі, пакрыёма
Зыходзіць на зямлю і зораў міліёны
З сабой вядзе…

Калі душу сьвятло і радасьць агартаюць
I хочацца пяяць, —
Ўзыходзіць сонейка і мглы начныя таюць,
Правідную расу жыта ў палёх страсаюць
I жаўранкі зьвіняць…

Калі-ж ня хочацца ні плакаць, ні маліцца,
Забыць усё, —
Гарачы поўдзень-жар над нівамі кладзецца,
Ў бары і у палёх нішто не зварухнецца,
Сном робіцца жыцьцё.

Што сумна шэпчуць мне тыя ночы,
калі на краскі кладуцца росы,
губляе месяц між цемры косы,
як быццам срэбрам праліцца хоча…

Калі з душою душа гавора
аб вечных болях, аб вечных муках
і пад цяжарам бязьмерным гора
губляе голас у ночных гуках,
калі здаецца, вось-вось уцяміш,
пазнаеш тайны жыцьця і Бога
і пойдзеш новаю дарогай;
калі ўжо золак далечы пляміць,
а сэрца плача і сьмерць прароча…