Наталья Арсеньева - Пад сінім небам

Пракаціўся гук-стрэл па лясных куткох,
Пракаціўся далёка па возеру.
Па ціхаму возеру, лебядзінаму.
Успляснула крыламі лябёдачка,
Ажно пухам вада забялелася,
Адплылася… ў чароце дзесь дзелася.
Але князю… нядобрае сталася:
Дзіўна целам здаровым хістаючы,
Стрэльбу з белай рукі выпускаючы,
Як дубок віхрам-бураю зломаны,
Паляцеў ён бяз крыку, бяз гоману,
Паляцеў у ваду, у бяздоньне хваль,
На астатні баль, на сьмяротны баль…

Ой, дарма, князю, гэтак уздумаўся,
Лепш-бы, князю, ня езьдзіў на возера,
На ціхое возера, на сіняе,
На ціхое возера лебядзінае,
Ня ішоў-бы на грэблю, дзе пена ляціць,
Дзе кроплі-вада, як жамчуг, зіхаціць,
Ня ішоў-бы, ў лябёдку-б ня цэліўся,
Можа ў казцы-бы, князь, пераверыўся!

То было ўсё, ды тое зьмянілася,
То было ўсё, ды тое забылася,
Толькі й сёньня у небе многа хмар,
Бо і праўду-ж казаў лебядзіны цар:

— "Гэй, вы, людцы, людзі неразумныя,
Будзьце вы навекі, людцы, прокляты,
Прокляты за сэрцайка каменнае,
Шчасьця вам ня знаці супакойнага,
Птушак як пабачыце, успомніце:
Будзе вам хацецца іх губіці, біць,
Будзе вам хацецца, як яны лятаць.

А і хто яшчэ на гэтым возеры
Лебядзя заб’е ці так, ці з умыслу,
Лебядзя заб’е ці лятучай стралой,
Ці так скруціць шыю яму белую, —
Хто заб’е, той сам памрэ у возеры, —
Ня губі, злы, жыцьця лебядзінага!"

Так сказаўшы, плаваў цар сярэдзінай,
Плаваў, абтрасаў ён пёркі белыя,
Ўзмахіваў крыламі лебядзінымі,
Ой, хаваўся ў чыстым, сінім возеры…
Выйдзе ён, як людзюхны зьвядуцца ўсе
Выйдзе ён з-пад возера глыбокага,
Узмахне крыламі бела-беламі,
Прызаве жанок сваіх лябёдачак
Са дзяцьмі малымі, лебядзёнкамі.
Будуць над людзямі яны суд судзіць,
Суд судзіць над імі і адказ прасіць…"