Якуб Колас - Песьні-жальбы

Як лёгкі дым, як тонкі пар,
Расталі ў небе кучы хмар.

Ой, гладзь нябёс далёкая,
Крыштальная, глыбокая!

Як моцны гук, прызыў вясны
З тваёй пачуўся вышыны!

Прастор, прастор і воля там,
Але ня нам яны, ня нам!

Запёрты мы, прыдаўлены,
I краты нам прыстаўлены.

Высок, высок паркан-сьцяна,
Нам песьня волі не чутна.

Ня нам вясна, ня нам прастор, —
Нам мур сыры, нам цесны двор.

Гады ў няволі адцьвітуць…
Ня плач, душа, вясну забудзь!

Сьціхлі песьні зімняй буры,
Вее цеплынёю,
Ўскалыхнуўся лес пануры,
Зашумеў вясною.

Як бы спуджаныя козы,
Пазьбягалі хмары.
Плача зімка, льюцца сьлёзы,
Ажываюць яры.

Скора поле, лугавіны
Ў зелень убяруцца,
Жураўлі з чужой краіны
З крыкам пранясуцца.

Хмары ўстануць, і пяруны
Гучна загамоняць,
А ў турме тут сэрца струны
Жаласна зазвоняць.

I ўздыхнеш, ўздыхнеш глыбока
Над жыцьцём разьбітым,
I пачуеш адзінокім
Ты сябе, забытым.

Сонца ўстане, сонца зойдзе,
Дзень заменіць ночкі цьма,
А над намі чорнай хмарай
Вісьне цесная турма.

Птушкі вылецяць на зіму,
Птушкі зноў ляцяць сюды,
Мы ж марнуемся ў астрозе,
Трацім лепшыя гады.

Дні мінаюць, дні праходзяць,
Летам зьменіцца зіма,
А мы сохнем і марнеем,
Нам тут радасьці няма.