Ніна Мацяш - Ралля суровая

Жыццё як спеў п'янкі мільгне мы поўнім чару
О жонка о мой боль мой бог трынаццаць год
Выследжваў бы тваё напеўнае маўчанне
Ніколі гэтымі вачамі
Не наталяючы ўжо голаду майго

Трынаццаць хмельных год трынаццаць
зім і летаў
Трымцеў бы над табой хімеры цікаваў
Трынаццаць год у страху
пяшчотна-горкім гэтым
Калі ўсе небяспекі свету
Прыдуманыя мной набожна б замаўляў

Як мала для каханкаў тысячы й адной ночы
Трынаццаць год як дзень агонь
няшчадны той
Што па шматку папеліць хочаш ці не хочаш
Кілім наш па якому крочым
Магічны наш кілім самотнасці святой

ПОЛЬ ЭЛЮАР
* * *

Мы не па аднаму да мэты пойдзем а па двое
Пазнаючы сябе папарна мы ўвесь свет
пазнаем
І прыйдзе к нам любоў і дзеці нашыя
смяяцца будуць
З легенды чорнае дзе плача адзінокі.

КРЫСЦІНА ДЭ ПІЗАН
БАЛАДА

У самоце, і прагну застацца ў самоце,
у самоце пакінуў мянс мой каханы,
у самоце, без друга і ягамосці,
у самоце з адчаем, з журбой нсчуванай,
у самоце ў цярпенні звыш сіл апантаным,
непапраўнай бязвыхаднасцю здратаваная,
у самоце і немілаваная.

У самоце ля вокан, ля брамы ў самоце,
у самоце на дворышчы, ценем затканым,
у самоце, каб горкай слязою зыходзіць,
у самоце у маўчанні і енку скаваным,
у самоце з усім, што наканавана,
быць наложніцай сцен чатырох пакараная,
у самоце і немілаваная.

у самоце заўжды, і паўсюдна ў самоце,
у самоце, куды ні пайду, дзе ні стану,
у самоце, дзе з розумам сэрца ў нязгодзе,
у самоце з маркотаю неўтаймаванай,
у самоце з нічым не загойнаю ранай,
занядбаная ўсімі, нідзе не чаканая,
у самоце і немілаваная.

КРЫСЦІНА ДЭ ПІЗАН
ТАК ГЭТА НЯЛЁГКА

Як, гэта нялёгка — вясёлай быць
песеньцы ў болі,
Як гэта пакутна — у цуглях адчаю
ўсміхацца,
Сярод весялосці чужой бестурботнай
здавацца,
Хоць сэрца не мае ад роспачы чорнай
патолі.
Ды трэба рабіць, як усе. Ні знарок,
ні міжволі,
Ні рухам, ні словам пра мукі свае
не прызнацца.
Так гэта нялёгка — вясёлай быць
песеньцы ў болі.
Ніколі яшчэ не карала бязлітасней доля.
Як гора схавала, ад лёсу свайго
не схавацца.
Хоць душаць рыданні, мне трэба, мне
трэба смяяцца,
Каб боль мой па імені не адазваўся
ніколі.
Так гэта нялёека — вясёлай быць
песеньцы ў болі.

ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО

Абяцаеш мне вечна: «Прыйду, я прыйду».
О надзея! Цябе я да кропелькі вызнаў,
Абяцанкі твае толькі сэрцу труцізна,
Бо заўжды я табой ашуканы брыду.

Каб жа зведала ты маю скруху-нуду,
Лёгкай птушкай над ёй праляцела б
наўмысна.
Абяцаеш мне вечна: «Прыйду, я прыйду».
О надзея! Цябе я да кропелькі вызнаў.
Не аддзячыш спаўна мне, пакуль горкіх
дум
Не аблегчыць хоць трошкі з рукі тваёй
існасць.
Пра душэўны спакой я ўжо гэтулькі
высніў...
Што ж ты, жорсткая, толькі, нібы
на бяду,
Абяцаеш мне вечна: «Прыйду, я прыйду»?

ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО

З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю,
Бездапаможны, часта ж выяўляю,
Што перасох струмень гаючы мой.

Крынічная, крыштальная парой,
Парою каламутная, цвілая.
З бяздоннай сгудні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю.

Атрамант расціраю дбайна ў ёй,
Паперы ліст бяру, ды падступае
Падступны лёс, паперу шкуматае
І ўсё шпурляе ў жорсткасці сеаёй
У бездань студні ўдумнасці маёй.

ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО

Даўно ўжо сыты мною свет,
Так, як і я даўно ім сыты;
Усё глухой імглой спавіта,
Хаця б дзе-кольвечы прасвет.

Дарма... Адны аскалы бед,
Тугі, распусты непрыкрытай.
Даўно ўжо сыты мною свет,
Так, як, і я даўно ім сыты.

Душу аддай за веры цвет,
Калючкі ж задарма — і квіты;
Ці ж дзіўна, што так хваравіта
Кладзецца скарга ў запавет;
Даўно ўжо сыты мною свет.