Ніна Мацяш - Ралля суровая

* * *

Чакаю цябе. Так жаўронак світання чакае,
З чужой чужаніцы дадому вярнуўшыся
ўночы.
Чакаю цябе. У сваім неспакоі блукаю,
Які мне то памяць тваю,
то няміласць прарочыць,

Жыву без цябе, як без лесу бяроза
на ўзгорку —
Высокая, дужая, толькі заўжды
ў адзіноце,
Нязломная, толькі ці ведае хто,
як ёй горка
Адной грэцца сонцам, калі гэта сонца
ўзыходзіць...

Чакаю цябе.

ЗМЯРКАННЕ

Вячэрнія птахі запелі.
На змену спякотнаму дню
Задумнаю свежасцю спеляць
Маю цішыню.

І вокліч, і высвіст, і шчэбет,
І рэзкі, наструнены крык.
Гарыць аблачыначка ў небе,
Жарынай гарыць.

Яе прахалода папеліць
Галінкаю не варухне...
Вячэрнія птахі запелі...
Як молада мне!
І як мне на дзіва спакойна!
Скацілася сонца ў лясок.
І — не апусцела шпакоўня...
Усё яшчэ збудзецца, ўсё!

ЮЛІУШ СЛАВАЦКІ
ГІМН

Сумна мне, божа! У сто пераліваў
Захадам граеш ты мне прамяністым,
Гасіш валошкавай хваляй імклівай
Зорак агністасць...
Хоць залаціш неба й мора так гожа, —
Сумна мне, божа!

Голаў падняўшы, як колас нішчымны,
Моўчкі стаю ў здавалёнасці ленай.
Воку чужому такім ціхамірным
Здамся, напэўна.
Ты толькі ведай, што сэрца трывожыць, —
Сумна мне, божа!

Нібы малое, што не адпускае
Маці без плачу, — я блізкі рыданню
Бачыць, як сонца мне з хвалі кідае
Промень расстання.
Хай яно ззянне назаўтра памножыць, —
Сумна мне, божа!

Тут, над марскою бурліваю пашчай, —
Сто міль ад берага, сто да другога, —
Сёння буслоў цёплакрылых пабачыу
У лёце строгім.
Я ж іх вітаў і над польскаю пожняй, —
Сумна мне, божа!

Тое, што думаў пра смерць я так, многа,
Роднага дому не ведаў гадамі,
Быў як вандроўнік у цяжкіх дарогах,
Пад перунамі,
Што не ўгадаць, дзе ў магілу паложаць, —
Сумна мне, божа!

Помніку-стражу ніколі не ўсведчыць,
Дзе будуць тлець мае белые косці.
Тым, хто на могілках — па-чалавечы
Век мне зайздросціць.
Прыстань мая быць спакойнай не можа, —
Сумна мне, божа!

Часта дзіця на радзіме далёкай
Шлях мой малітвай гарачай асвеціць.
Ды не к айчыне нясе маю лодку, —
Гоніць па свеце.
Мусіць, малітва мне ўжо не паможа, —
Сумна мне, божа!

Гэтае неба пры сонца заходзе,
Гэту раскошу вясёлкавых цудаў
Новые людзі і цераз стагоддзе
Бачыць тут будуць.
Пакуль не зміруся, што знікнуць
я можу, —
Сумна мне, божа!

УЛАДЗІСЛАЎ БРАНЕЎСКІ
МАРКОТА І ПЕСНЯ

Мо нічога ў жыцці й не засвеціць?
Яшчэ год, яшчэ два, яшчэ ікс...
Маіх думак чорныя лебедзі
адплываюць Віслаю ў Стыкс.

Ведаў я, што мне сэрцам тут грызці,
што за ўдары прыняць мне найперш,
не разлікам, не хцівай карысцю
будаваў я жыццё і верш.

Моц сардэчная ж песні маркотай
пераедзена, быццам іржой, —
цемру ночы здушанай нотаю
толькі крык прашывае мой.

Ды навек юны я ў крыку гэтым!
Перуны? — Што ж, хай б'юць у мяне!
Не паддамся я гэтаму свету,
свету гэтаму крыкну: не!

ЯН ГУШЧА
* * *

Блаславёна часіна, якая ўсім дорыць
вяртанне...
Звыкла гаўкаюць цюцькі, напавер,
у парыве вітання.

Граблі месцяцца ў рад каля клуні;
і шумна, і людна;
зараз кожны, каб змыць спёку дзённую,
рушыць да студні.

Кій заместа каня — я нашуся наўскач
панадворкам.
Азірае змярканне хату ў яблынях
месячным вокам.
Брат стрыечны, які, трохгадовы,
ўтапіўся у ставе,
свае граблі таксама ля сцяны, побач
з іншымі, ставіць.

Бабка сварыцца з ганка, што жартаў
даволі ўжо, годзе,
(з маладзіцамі жарты да граха,
як вядома, даводзяць!).
Пад насценнаю лямпай на доўгім стале
мноства місак:
там тварог з малаком, між якім шнырыць
бляск вёрткім лісам;

(шчэ ніхто не сядае за стол,
шчэ вядзецца бяседа
у чаканні на ўсіх. Хай вяртаюцца
з белага свету,
хай прыходзяць з акопаў і сцюж,
са счарнелага глогу,
з невядомых расстанняў-разлук,
з меандрычнай дарогі).