William Auld - Paŝoj al plena posedo

172. Uzu korekte en propozicioj la subajn vortojn kaj frazojn:

ĜUSTE; ĴUS; MALPLEJ; JAM DELONGE; NOME; ENTUTE; JAM NE; POR MI; PRO MI; UNUOPE.

173. «Prefere vivanta malkuraĝulo ol mortinta heroo.» Diskutu.

AGORDI: emigi iun al io.

AKVOPOLOO: pilkludo en naĝejo.

ALIANCO: interligo.

ALTARO: rita tablo por religiaj oferoj.

ANĈOVO: speco de fiŝeto.

ANONCI: antaŭsciigi.

ANSO: kurba tenilo.

ARENO: loko en la centro de cirko por bataloj kaj ludoj.

BAGO: valizo.

BANTO: ornama nodo.

BARBITURATO: speco de drogo.

BASENO: akvujo en ĝardeno.

BIKINI-KOSTUMO: tre eta dupeca naĝkostumo.

BOMBONO: sukeraĵo.

BRETO: horizontala tabulo por surmeti objektojn.

BRUTO: kvarpieda paŝtobesto.

BUDAPEŜTO: la ĉefurbo de Hungarujo.

BUĜETO: la sumo de la jaraj en- kaj el-spezoj.

BUKEDO: kunligaĵo de detranĉitaj floroj.

BURĜO: mezklasulo.

ĈAMPANO: speco de saŭmvino.

ĈERKO: kesto, en kiun oni metas kadavron.

DIGO: akvobarilo.

EKSTRA: plia, aldonita.

EVENTO: grava okazaĵo.

FANDI: fluecigi per varmo.

FARBO: koloriga substanco.

GALONO: dika rubando por ornami aŭ borderi veston.

GIMNAZIO: mezgrada lernejo.

GRANDIOZA: impone granda.

GRATI: froti per la ungoj.

GVATI: kaŝe aŭ deĵore observi.

HENI: ĉevalbleki.

HEPATO: granda glando, kiu produktas galon.

HUMIDA: malseka.

HUŜI: fortimigi birdojn, kriante «Huŝ!».

IMPROVIZI: fari ion senprepare.

INCITI: koleretigi.

JUNGI: alligi beston al tirota veturilo.

JURO: leĝoscienco.

KANAPO: longa apogseĝo.

KAPACITO: la kvanto, kiun ujo povas enteni.

KAZINO: konstruaĵo por publikaj amuzaĵoj.

KLAKI: eligi mallongan sonon per rapida movo de io kontraŭ io.

KOINCIDI: okazi en la sama momento.

KOLĤOZO: mastruma kolektivo.

KOLONJO: urbo en Germanujo.

KOMPOTO: manĝaĵo farita el fruktoj kuiritaj kun sukero.

KONEKSA: interligita.

KONKO: kalka tegaĵo de moluskoj.

KOTLETO: rostita viandpeco.

KRANIO: tutaĵo de la ostoj entenantaj la cerbon.

KREZO: tre riĉa homo en la antikva tempo.

KULERO: manĝilo per kiu oni ĉerpas.

KUSENO: remburita sako por la kap-apogo.

LADO: metala plato.

LAMA: malfacile paŝanta pro kripleco.

LAMPIONO: lampeto.

LATINO: la lingvo de la Romianoj.

LEKI: tuŝi per la lango.

MAGAZINO: perioda revuo.

MAJSTRO: titolo donata al homo fake elstare kompetenta.

MASKO: artefarita vizaĝo, vizaĝkaŝilo.

MATĈO: ludo aranĝita inter du trupoj.

MATRIKULO: listo de anoj.

MELODIO: belsona muzikaĵo.

MELONO: granda sukplena frukto.

MENTONO: vizaĝparto sub la buŝo.

MIRTO: arbeto kun ĉiamverdaj folioj.

MUZELO: elstara ĉirkaŭbuŝa kapoparto de bestoj.

NORMO: modelo de la ordinara tipo aŭ kutimo.

NUKO: posta parto de la kolo.

NUPTO: geedziĝo.

OBSTINA: firme necedema.

OBTUZA: malklara, kvazaŭ sufokata.

OCEANIO: la tuto de la pacifikaj landoj.

OLDA: maljuna, malnova.

PANTALONO: dukrura vesto por la suba korpoduono.

PEDANTA: precize kaj detale zorganta pri malgravaĵoj.

PEKI: malobservi moralan leĝon.

POLEKSO: dikfingro de la mano.

PULOVERO: trikita torsovesto.

RANCA: ricevinta malagrablan odoron pro malkomponiĝo.

RAPORTI: sciigi tion, kion oni vidis aŭ faris.

RASPI: skrapi per speciala ilo.

REPRODO: (mallongigo) = reproduktaĵo.

REZOLUTA: decidema, firmanima.

SCIURO: malgranda besto vivanta en arboj.

SKRUPULO: dubo de konscienco.

STATUO: homsimilaĵo el ŝtono.

ŜMINKI: ŝmiri la vizaĝon per kolorilo.

TAPIŜO: teksita plankokovrilo.

TEGI: kovri ion tiel, ke la kovro kaj la kovritaĵo unuiĝas.

TELE-: prefikso, kiu signifas «en malproksimo».

TELEFONO: aparato por interparoli tra granda distanco.

TENTI: instigi al io malpermesita.

TREMOLO: speco de arbo.

TROGLODITO: kavernulo.

TUALETO: necesaĵoj por sin vestado.

TUĈI: skrbi per speciala nigrega inko.

TURISTO: homo vojaĝanta por plezuro.

ULTIMATO: lasta averto antaŭ milito.

VAZO: ujo.

VENENO: vivdetrua substanco.

VISKIO: skota brando.

ZIZELO: malgranda mambesto, kiu dormas dum la vintro.

TRANKVI: (mallongigo) = trankviligi.

CIAO, BAMBINA: Ĝis, knabino! (itale; legu: ĉao, bambina).

YOU ARE MY DESTINY: vi estas mia sorto (angle; legu: ju ar maj déstini).

Ili interkonatiĝis en la montaro Mátra. La knabino, Anikó, apenaŭ eliris iam el la somerumejo: taglonge ŝi ŝtopis al si la sciencon en la kapon en la fino de la ĝardeno, sub la pirujo, kie neniun ŝi ĝenis. Ŝi lernis juron en la vespera universitato, preparis sin por ekzameno. Kun Dezsö, la milda kaj timema scienca esploristo, ŝi interkonatiĝis jam en la unua tago. Ili tagmanĝadis de la sama tablo, kaj kiomfoje Anikó havis tempon, ili veturis kune inter la montojn en la Trabanto de Dezsö, aŭ promenadis post la tagmanĝo sur la ombraj vojoj.

La asignita somerum-tempo de Dezsö pasis pli frue. Anikó restis ankoraŭ por kelkaj tagoj; ŝi estis poste devonta meti ekzamenon. Ili interkonsentis, ke tiam kaj tiam, tie kaj tie ili renkontiĝos, du semajnojn post tiu tago, en Budapeŝto.

Ili adiaŭis, la viro sidiĝis en sian aŭton, la knabino enŝovis la kapon tra la fenestreto:

— Mi vin priŝmacos ankoraŭfoje — ŝi diris — la buŝeto tion permesas. Poste, ne forgesu, ke vi estas mia tablo, sed ankaŭ mi estu via vekielmankas, alie estos krako en via melono.

La guston de la kiso iom konfuzis, ke li ne komprenis precize la tekston de la knabino; li volis do informiĝi:

— Kiel mi komprenu tion, mia kara?

— Nu, tiel, scienca kapo, ke vi devas profundigi la situon, kaj aŭ ciao bambina , aŭ you are my destiny . Ĉu klare?

Ne estis klare, sed li hontis plu demandadi, nur ridetis kun la senkulpe bonvola rideto karakteriza pri la sciencaj kadruloj; lia rideto ankoraŭ unufoje trakaresis la knabinon, kies floranta virineco preskaŭ disstreĉis la venene verdan pantalonon, kiu subzone, kaj la flavan puloveron, kiu superzone ŝin kovris.

— Ciao, my destiny — li mansignis, poste tuj donis gason kaj forpolvis.

Al tiu ĉi improvizo li povis danki, ke li konsciiĝis pri la situacio: — la vortoj de la knabino signifas: aŭ por eterne finite, aŭ eterne kune. Kiam li alvenis Budapeŝton, li jam decidis favore al la dua el la solvoj, kaj ĉi tiu decidiĝo plifortiĝis en li tago post tago.

Poste venis la tago de la rendevuo. Apenaŭ li ĉirkaŭrigardis en la somera restoracio, li ekvidis Anikó-n de flankestara tablo. Ŝi ŝajnis laca: la ekzamenoj iom longigis ŝiajn trajtojn, paligis ŝiajn kolorojn. La animagorda ĉirkaŭaĵo instigis lin je deklaro.

— Mi decidis favore al la geedziĝo — li volus diri, sed la knabino lin antaŭis:

— Mi furaĝis min — tiavorte ŝi lin salutis kaj klaketigante la fingrojn ŝi diris laŭvice, kion si konsumis: kazinan ovon, skatolon da anĉovoj, kotleton Vienan — kaj tiu kreteno diris nur poste, ke ankaŭ rostitan hepaton ili havas. En ega saŭco mi sidis, kio estos, se vi min traskuis. Poŝremburo estas luna, eĉ telekupron mi ne havas, telefoni al iu sciuro.

Subite ŝi eksilentis.

— Ĉu vi scias, kiel vi rigardas min? Kiel kolĥozprezidanto, kiun oni alvokis diri sian raporton latine.

— Kiel ĉi tio venis al vi en la kapon?

— Heninde! Tiel ĝi venis al mi en la kapon, ke ĝi venis al mi en la kapon, ĉar se ĝi ne venus al mi en la kapon, mi ne estus ĝin dirinta. Ĉu ne vere? Kaj vi ankoraŭ ne kisis min.