Уладзімір Караткевіч - Вока тайфуна. Апавяданні і аповесці

Разважаліся. Дубатоўк паказваў добрую калекдыю зброі. Вельмі хваліў адну старую шаблю, якую выпрасіў у Рамана Яноўскага. Казаў, што расейскі булат бярэ медную пласціну, польская "зыгмунтоўка" даволі тоўсты цвік, а гэта - наша, сакрэт яшчэ татары пры Вітаўце завезлі. І ўнутры ртудь, удар такі, што не тонкую медную пласцінку возьме, але і тоўстую. Яму не верылі. Ён раскрычаўся, загадаў Антосю прынесці чурак. Антось унёс у пакой кароткае бервяно таўшчынёю ў тры чалавечыя шыі, паставіў на падлогу.

Усе прыціхлі. Дубатоўк прымерыўся, выскаліўся, і раптам шабля апісала ў паветры амаль нябачнае паўкола.

Хакнуўшы нутром, Дубатоўк падягнуў шаблю на сябе і... перасек бервяно наўскос. Памахаў кісцю рукі ў паветры. Усе маўчалі, прыгаломшаныя.

- Вось як трэба, - каротка сказаў ён.

У гэтай пярэрве мне ўдалося адвесці Свеціловіча на ганак і, напамятаўшы яму ягоныя словы, расказадь пра ўсё, што адбывалася ў Балотных Ялінах. Ён надта ўсхваляваўся, сказаў, што чуў пра ўсё гэта і раней, але не вельмі верыў.

- Цяпер верыце?

- Вам веру, - проста сказаў ён. - І абяцаю вам, пакуль я жывы, ніводны волас не ўпадзе з яе галавы. Д'ябал гэта, здань або штосьці іншае - я стану на ягоным шляху.

Мы дамовіліся, што ён і я будзем расследаваць гэту справу разам, што ён праз дзень прыйдзе да мяне і раскажа, пра што ён даведаўся ў наваколлі (розныя пагалоскі і плёткі маглі прынесці пэўную карысць). Дубатоўка вырашылі пакуль што ў справу не блытаць: стары мог разнервавацца і, па сваім звычаі, секчы з пляча.

Вячэра цягнулася далей. Зноў частавалі, зноў пілі. Я заўважыў, што Дубатоўк падлівае сабе і мне роўна, п'е і дапытліва паглядае на мяне. Калі я выпіваў чарку, на яго твары з'яўляўся выраз задавальнення. Гэта было сваероднае падбухторванне на спаборнідтва. А ў пярэрвах ён прапаноўваў то "бліны з мачанкаю", то "надзвычайныя штонікі з мясам, так і плаваюць у масле, святыя такіх не елі". Відадь, ён апрабоўваў мяне з усіх бакоў. Я піў і амаль не п'янеў.

Астатнія, акрамя Свеціловіча, былі ўжо ў тым стане, калі кожны не слухае, што кажа другі, калі твары чырвоныя, калі адзін спявае, другі расказвае сябру пра гісторыю з яго каханкай, трэці наддзіраецца, каб звярнуць увагу ўсіх на нейкі каларытны факт сваёй біяграфіі, а чацвёрты сам сабе распавядае, якая добрая ў яго была маді, і які ён п'янюга, і які ён ганебны: няварты такой маді сын.

Спявалі, цалаваліся. Нехта выў:

Другі цягнуў сваё:

Хтосьці прыўзняў галаву ад стала і праспяваў свой варыянт апотняга радка:

Усе зарагаталі.

Між тым Дубатоўк пакруціў галавою, як быццам адганяючы ачмурэнне, устаў і агаласіў:

- Я нарэшце знайшоў сярод маладых сяпраўднага шляхціца. Ён піў сёння больш за мяне, я адурэў, а ён свежы, як хмыз пад дажджом. Вы ўсе тут не вытрымалі б і паловы гэтага. Дзевяць з вас ляжалі б без ног, а адзін мыкаў. Гэта мужчына! Гэта чалавек! Яго, і толькі яго, я з задавальненнем узяў бы ў сябры юнацтва.

Усе пачалі крычаць "славу". Толькі адзін Варона глядзеў на мяне змрочна і з'едліва. Пілі за маё здароўе, за тляхту - соль зямлі, за маю будучую жонку.

Калі захяпленне троткі прыціхла, Дубатоўк паглядзеў мне ў вочы і давяральна спытаў:

- Ажэнішся?

Я няпэўна хітнуў галавою, хоць добра разумеў, пра што ён пытае. Ён, відаць, быў упэўнены ў гэтым, а мне не хацелася яго пераконваць у адваротным. Старому я спадабаўся, ён быў падпіты зараз і мог вельмі пакрыўдзіцца, калі б я тчыра сказаў яму, што я ніколі пра гэта не думаў і думаць не хачу.

- Яна прыгожая, - замест адказу сцвердзіў Дубатоўк і ўздыхнуў, адводзячы ўбок вочы.

- Хто? - спытаў я.

- Мая падапечная.

Справа зайшла занадта далёка, і больш круціць нельга было, атрымалася б, што я скампраметаваў дзяўчыну.

- Я не думаў пра гэта, - сказаў я. - А каб нават і думаў, дык гэта справа не мяя. Спыталі б перш за ўсё ў яе.

- Унікаеш сур'ёзнага адказу, - раптам з'едліва працадзіў Варона (я не чакаў, тто ён можа чуць нашу ціхую размову). - Не хочаш проста і шчыра сказаць сур'ёзным людзям, тто гонішся за грашыма, за радавітай жонкаю.

Я збялеў. Ыкнучыся трымацца спакойна, адказаў:

- Я не збіраюся жаніцца. I наогул лічу, тто размова пра дзяўчыну ў халастой падпітай кампяніі - не пасуе сапраўднаму чалавеку. Задіхніде, пан Варона, не прыцягвайце ўвагі п'яных да бязвіннай дзяўчыны, не псуйце яе рэпутацыі, і я, хоць гэта жахлівая абряза, дарую вам яе.