Аляксей Дудараў - Кім

Каралёў. За што?

Юля. За тое, што я кахаю цябе…

Каралёў. Даруй, я не ведаю, што ў такіх выпадках гаварыць трэба…

Юля. I не гавары нічога…

Каралёў. Хочаш шампанскага?

Юля. Баюся.

Каралёў. Чаго?

Юля. У мяне і так усё кружыцца. Я абамлею…

Каралёў. Ну і на здароўе… У мяне нашатырны спірт ёсць…

Юля. Давай.

Каралёў. Нашатырны спірт?

Юля. Шампанскае.

Каралёў. Зараз…

Юля. Можна я прылягу?

Каралёў. Канечне, канечне… Што ж ты слабенькая такая? Можа есці хочаш?

Юля. Не, дзякуй… (Прылягла на край ложка.) Ой, сапраўды зоркі! А адна рухаецца нават…

Каралёў. Гэта самалёт…

Юля. А чаму не чутно?

Каралёў. Высока…

Юля. А можа спадарожнік?

Каралёў. Можа… Лёд пакласці?

Юля. Як хочаш… Якая я шчаслівая… Палову свайго жыцця не жыла, а ляцела… Што б ні здарылася, што б ні накаціла… варта было толькі ўспомніць пра цябе — усё! Усе праблемы радасцю рабіліся… (Смяецца.) Калі ў час путчу цябе арыштавалі, я хацела на плошчы абліць сябе бензінам і падпаліць.

Каралёў. Прыпадачная!

Юля. Калі ты недзе заявіў, што не прызнаеш Бога, цэлы дзень стаяла ў царкве на каленях і маліла, каб Ён дараваў табе… А калі цябе паклалі на аперацыю — ледзь з глузду не з’ехала…

Каралёў. Юля, мілая, у мяне ніколі нічога падобнага не было… Пашкадуй… Памаўчы… Мая псіхіка не вытрымлівае. Я заплакаць магу…

Юля. Такой бяды…

Каралёў. Колькі памятаю сябе — я быў адзін… У мяне адсутнічае, паталагічна адсутнічае пачуццё натоўпу… Мне ў ім млосна. Натоўп — гэта жывы і да нейкай ступені разумны арганізм… Ён адчувае гэта і ненавідзіць мяне. Я заўсёды хацеў любіць, а ад мяне шарахаліся, як ад заразнага… А калі спрабавалі любіць мяне, дык абавязкова за нешта. Тады я шарахаўся, бо адразу ж адчуваў гэта… Я праклінаў сябе за гэта, я люта зайздросціў тым, хто бачыць тое, што хоча бачыць, і не заўважае таго, чаго не трэба…

Юля. Мы шампанскае піць будзем?

Каралёў. A-а, даруй… Табе не цікава?

Юля. Я цябе кахаю, дурненькі…

Каралёў. За цябе…

Юля. А я за цябе…

Каралёў. У гэтым доме столькі перабывала людзей, а, здаецца, не было ніводнага чалавека і ніводнай жанчыны…

Юля. Ты проста з маленства заўсёды абараняўся. Гэта ўжо ўвайшло не толькі ў звычку, а і ў характер. На цябе ніхто і не думае нападаць, а ты ўсё адно абараняешся… Як ты яшчэ толькі трымаешся? Ты ўжо павінны быў усё сваё здароўе на гэта пакласці…

Каралёў. Нічога. Мяне не так проста скруціць.

Юля. Ну во! Зноў іголкі выпусціў… Ну, а цяпер на каго, вожык?

Каралёў. Даруй…

Юля. Запрасі мяне яшчэ танцаваць.

Каралёў. Ты так любіш танцаваць?

Юля. Абалдзенна!

Каралёў. Ая ненавіджу…

Юля. Ну намагніся ўжо.

Каралёў (уключае музыку, галантна падыходзіць) . Мадам! Белы танец!

Юля. Па-першае, мадэмуазель, а па-другое — на белы танец жанчыны запрашаюць.

Каралёў. Ну ўсё адно, прашу вас…

Танцуюць. Б’е гадзіннік.

Юля. Колькі?

Каралёў. Тры гадзіны…

Юля. Позна. Час ехаць.

Каралёў. Можа застанешся? Заставайся…

Юля. Не, давай не сёння. Не сёння. Добра?

Каралёў. Як хочаш… (Засмяяўся.) Жах! Ціхі жах! Юля. Што?

Каралёў. Нічога. Я адвязу цябе.

Юля. Не трэба і праводзіць! Не трэба. Добра?

Каралёў. Як скажаш… Жах!

Юля. Вызаві таксі…

Каралёў. Ды якое таксі?! (Бярэ тэлефон, націскае кнопку.) Серж? Ну што, пакрыўдзіўся? У нас проста няўдалы дзень з табой быў учора… Даруй. Значыць, сядзеш на «Аўдзі» і адвязеш маю госцю, куды скажа… Я сам сябе ахоўваць буду… Стоп, стоп! Будзеш везці яе, як мяне самога. Малайчына, здагадлівы… Яна ўжо спускаецца.

Юля. Бывай…

Каралёў. Я хоць да машыны праводжу!

Юля. Не трэба. Я знайду дарогу.

Каралёў. Тады спакойнай ночы…

Юля. Добрай раніцы! Пацалуй мяне.

Цалуюцца. Юля выходзіць.

Каралёў (смяецца) . Жах! Жах!

Тэлефон. Каралёў націскае кнопку.

Голас. Камандзір, гэта боцман…