Аляксей Дудараў - Кім

Клініка. За столікам Юляі Лена. Вечар.

Лена. Ты зноў сабралася ў бар?

Юля. Так…

Лена. I што ты там робіш?

Юля. Гляджу на яго.

Лена. Дзіўлюся…

Юля. Я сама дзіўлюся… Мне даўным-даўно нехта салодкага кіпеню ў душу лінуў… Плыву… Прыходжу ў бар і чакаю… Ён з’яўляецца і пачынае напівацца… Кожны дзень… Ты ўяўляеш? Кожны дзень!.. Потым сядзіць у кутку за столікам, смаліць. 3 выгляду круты-круты, а я бачу ў ім дзіцёнка, што выйшаў пагуляць на перон, а цягнік з бацькамі пайшоў… Ты разумееш, ён плача…

Лена. Не выдумляй. Такія не плачуць.

Юля. Плача! Ён плача нават тады, калі смяецца…

Лена. У цябе аналізы палепшыліся.

Юля. Яго ніхто ніколі не любіў…

Лена. Ты ведаеш, што нас, жанчын, у адносінах да мужыкоў падзяляюць на тры катэгорыі: сёстры, жонкі, маці…

Юля. Адкрыла Амерыку…

Лена. Ды не ў прамым сэнсе! Як характар, як від… Сёстры строгія, сухаватыя і прагматычныя. Не раўнуюць. Жонкі раўнівыя, больш чуллівыя, аднак таксама патрабавальныя і строгія… Ну і мамачкі… Чым болей сыночак гадасцей робіць, тым больш яго любяць. Чым больш падоністы, тым даражэйшы. Ты — тыповая мама…

Юля. А ты?

Лена. Я і па прафесіі і па натуры — сястра… Болыпага мужчыны не заслугоўваюць! Ты калі пазнаёмішся з ім…

Юля. Ужо пазнаёмілася…

Лена. I што?

Юля. Да сябе запрашаў. У яго спальня са шкляным дахам… Спіш, а на цябе зоркі свецяць…

Лена. Дык ты хадзіла?!

Юля. Ты з глузду з’ехала! Як гэта я пайду.

Лена. Ты ж казала, што кахаеш…

Юля. Кахаю.

Лена. Чаму ж не пайшла?

Юля. А ты б пайшла за трыста долараў?

Лена. Ён табе яшчэ і трыста долараў даваў?!

Юля. Прапаноўваў. Ну скажы, ты б пайшла?

Лена. Калі б кахала, якія пытанні!

Юля. Ой, не выпендрывайся ты… Як гэта называецца, ты ведаеш…

Лена. Ведаю! Але я як медык, мілая, яшчэ нешта ведаю… Быў у маёй практыцы выпадак, калі праблемы такія ж, як і ў цябе, у адной дзяўчынкі адышлі самі па сабе, без медыкаментаў.

Юля. I што з ёй здарылася?

Лена. Што з усімі намі рана ці позна здараецца. Зацяжарыла…

Юля. I што?

Лена. Арганізм складаны камп’ютар… Нешта ў ім шчоўкнула — праз тры месяцы з уліку знялі. А ўжо рукой на яе ўсе махнулі…

Юля. Значыць, яна кахала і ён кахаў…

Лена. У гэтыя дэталі я не ўнікала.

Юля. Іначай нічога б не адбылося…

Лена. Можа. Не затрымлівайся.

Юля. Добра… (Выходзіць.)

З’яўляецца Кім.

Кім. Яна зноў пайшла?

Лена. Вітацца трэба.

Кім. Хэлло!

Лена. Чао, бамбіна!

Кім. Па-французску трэба казаць «гутэн таг». Чаму ты яе зноў адпусціла швэндацца па начным горадзе?

Лена. А ты раўнуеш?

Кім. Яна мая сястра, і я за яе непакоюся. Рэўнасць жа, як вам, мабыць, вядома з сусветнай літаратуры, бывае толькі да маці… Вы Сафокла чыталі?

Лена. Слаўны з цябе мужчына атрымаецца, Кім…

Кім. Не падлізвайцеся…

Лена. Не, сур’ёзна. Быў бы ты гадоў на пятнаццаць старэйшы, я б выйшла за цябе замуж.

Кім. Быў бы я гадоў на пятнаццаць старэйшы, я б з’еў каля загсу свой пашпарт, а з табой не ажаніўся…

Лена. Паччаму?

Кім. Ты спазнялася калі-небудзь на цягнік?

Лена. На цягнік не… Затое я заўсёды спазняюся на спатканні.

Кім. Вы гэта робіце знарок, міс! I на спатканні вы не спазняецеся, я ведаю… Вы прыходзіце іншым разам раней за вашага амаранта і з-за вугла назіраеце, калі з’явіцца ен, а потым цярпліва вытрымліваеце пяць-сем хвілін і…

Лена. Нахабнік!

Кім. …і з лёгкадумным выглядам заяўляецеся. Ах, я зноў спазнілася!

Лена. Усё, надакучыў!

Кім. Вы гублялі калі-небудзь грошы?

Лена. Усё!

Кім. Ці праспалі вы хоць раз на экзамен?

Лена. Усё я сказала!

Кім. Вы плакалі хоць раз без прычыны, а проста ад замілавання?

Лена. Ты мяне давядзеш!

Кім. Узяць з вамі шлюб — тое ж самае, што пасадзіць сябе на жорсткую дыету на ўсё жыццё… Я жартую. Куды яна пайшла?

Лена. Куды і заўсёды.