Аляксей Дудараў: Кім

Юля. Ідзі. Я хутка.

Кім. Праз паўгадзіны я вас чакаю каля пад’езда.

Юля. Добра.

Кім. Я пайшоў.

Выходзіць. З’яўляецца Каралёў.

Каралёў. Што адзначаеш, прыгожая?

Юля. Свята…

Каралёў. Чаму адна?

Юля. Так.

Каралёў. А якое ў цябе свята?

Юля. Не ў мяне асабіста, ва ўсіх. Няўжо не чулі? Сёння дзень закаханых…

Каралёў. А-а-а, нешта чуў… Людзі ўсё, чым толькі ні займаюцца на зямлі, якой бы брыдотай ні займаліся, усё хочуць звязаць, знітаваць з нябёсамі… Са святымі. Як яго?

Юля. Дзень святога Валянціна…

Каралёў. Гэта яшчэ нічога… А ты ведаеш, што ў ракетчыкаў… ну ў тых, што з ядзернымі боегалоўкамі… таксама ёсць свая святая. Чэснае слова! Святая Варвара… Варррваррра… Смешна?

Юля. Не.

Каралёў. I мне не смешна. А ты што, закаханая?

Юля. Так.

Каралёў. I хто ён?

Юля. Мужчына.

Каралёў. Ты вельмі прыгожая…

Юля. Дзякую.

Каралёў. Плюнь на свайго п’яніцу… і паехалі да мяне.

Юля. Не магу.

Каралёў. Ты мне падабаешся… Ты мне некага нагадваеш нават…

Юля. Ну маці, вядома, так звычайна гавораць.

Каралёў. Паслухай, у мяне ніколі не было ні маці, ні бацькі, і я прашу на гэтую тэму не жартаваць!

Юля. Скуль жа я ведала? Даруйце…

Каралёў. Ну во… ты зноў мне падабаешся. Паедзем да мяне… У маёй спальні шкляная столь… Уяўляеш? Ты спіш, а над табой свецяць зоркі… Я аднаго разу метэарыт бачыў… Так жу-ух праляцеў справа налева… Ну што табе твой п’яніца? Га? I чаму вы, жанчыны, любіце толькі прыпыленых, няўдачнікаў і альфонсаў, якія корчаць з сябе «непонятых гениев»…

Юля. Гэта да яго не падыходзіць.

Каралёў. Дык хто ён?

Юля. Бандзюга дурны…

Каралёў. Калі бандзюга ды яшчэ дурны, ты хутка ўдавою будзеш… Такія доўга не жывуць.

Юля. Мабыць.

Каралёў. Мяркуючы па тым, як ты апранута, ён не надта і клапоціцца пра цябе…

Юля. Зусім не клапоціцца…

Каралёў. Ну дык…

Юля. Я яго кахаю…

Каралёў. Паехалі!

Юля. Не.

Каралёў(дастае з партманета некалькі зялёных банкнотаў, кладзе іх на бакал) . Ладна, давай так… Я пайду за шампанскім, а ты за гэты час пе-ра-ду-ма-еш… О’кэй…

Юля б’е Каралёва па шчацэ і выходзіць.

Каралёў(ашалела) . Яна ўдарыла мяне… Яна мяне ўдарыла… (Машынальна бярэ бакал Юлі і выпівае.) Якая гадасць!

Дом Каралёва. Раніца. Каралёў у вопратцы спіць на падлозе. Валяюцца бутэлькі, паміж імі сотавы тэлефон. Ён і звініць. Доўга звініць. Каралёў прачынаецца, бярэ тэлефон.

Каралёў. Слухаю… Які пацан? А колькі яму гадоў? Ну, прыкладна! Праверылі ўсё? Хай заходзіць…

Каралёў знаходзіць недапітую бутэльку, налівае ў бакал, п’е. Уваходзіць Кім, трымаючыся за нос.

Кім. Дзень добры…

Каралёў. Салют! Што скажаш?

Кім. У вас сурвэткі няма?

Каралёў(дастае насоўку) . На… I што з табой?

Кім. Капіляры знаходзяцца блізка каля сценкі носа… Пры нязначным узрастанні напружання лопаюцца… Гэта ў мяне з дзяцінства… сястра кажа, што калі мне паказаць здалёк кукіш, у мяне з носу пальецца кроў.

Каралёў(бярэ тэлефон, націскае кнопку) . Навошта ТЫ ЯГО біў?

Кім. Ён мяне не біў!

Каралёў. Заткніся! (У трубку.) Я цябе пытаюся, урод, навошта ты яго біў? Ах, проста нос паміж пальцамі сціснуў… (Да Кіма.) Колькі табе гадоў?

Кім. Трынаццаць.

Каралёў(у трубку) . Выйдзеш за вароты і па перыметру абыдзеш дом… (Да Кіма.) Колькі табе гадоў, ты казаў?

Кім. Трынаццаць.

Каралёў(у трубку) . Абыдзеш дом трынаццаць разоў на кукішках! На кортачках, урод!

Кім. Прабачце, я пайду…

Каралёў. Табе шкада яго?

Кім. Шкада.

Каралёў(у трубку) . Адбой: ён табе амністыю абвясціў… Не я, а ён! (Кідае тэлефон.)

Каралёў(налівае) . 3 твайго дазволу… (П’е.) Цяпер кажы, хто ты…

Кім. Я ваш сын…

Каралёў. Яшчэ раз.

Кім. Я ваш сын…

Каралёў. Вельмі прыемна, сынуля…

Кім. Мне таксама.

Каралёў. За сустрэчу! (П’е.) Калі б ты ведаў, як я цябе доўга шукаў. Ты, канечне, сынок, бедны, няшчасны, адзінокі, табе няма чаго есці і табе трэба грошы… так?