Аляксей Дудараў - Кім

Хадзееў. Іяк даўно?

Каралёў. Сем гадзін. 3 паловай.

Хадзееў. Ну-у, так доўга не жывуць…

Каралёў. I тым не менш… Але і ты фрукт… 3-за гэтай муры (ківае на грошы) сябру, хоць і былому, кулю над сэрца… Ну менш іх, болыш — якая розніца…

Хадзееў. Дык а чаго ж ты тады…

Каралёў. Яж сказаў табе, кім я быў! Свіннёй.

Хадзееў. Вось я і хацеў замачыць цябе. На сала.

Каралёў. Бяры свае грошы, людаед… I яшчэ раз даруй… За дачку. Я разумею, што ты перажыў.

Хадзееў нервова набірае нумар.

Голас. Слухаю.

Хадзееў. Як вы?

Голас. Усё ў парадку.

Хадзееў. Дзе яна?

Голас. На занятках.

Хадзееў. А ты?

Голас. Тут. Каля дзвярэй класа. Не хвалюйцеся, усё ў парадку.

Каралёў. Усё ў парадку. Не мучай дзіцёнка. Туды ніхто не паехаў ад мяне… А сёння ноччу я і тут усё зняў…

Хадзееў. Што адбылося?

Каралёў. Пагібель адбылася… Катастрофа… Душэўны «Тытанік», Хадзееў…

Хадзееў. Тыж мяне заўсёды Халдзеем клікаў…

Каралёў. Табе і ў трэці раз сказаць, кім я быў?! Што ты прыніжаеш мяне!

Хадзееў. Хто цябе прыніжае…

Каралёў.Я папрасіў у цябе прабачэння, з дачкой тваёй усё нармальна… Я вярнуў твае грошы…

Хадзееў. А ты мне нічога не вінен…

Каралёў. Што значыць не вінен? Канчай заліваць.

Хадзееў. У мяне на залівоны няма часу. Ты мне нічога не вінен.

Каралёў. Ды ты што?! Я зранку вышкрабаў адусюль апошнія грошы, машыну загнаў за палову цаны, прадаў за бясцэнак два прадпрыемствы!

Хадзееў. Я за чужую шызафрэнію не адказваю…

Каралёў. Паслухай, Хадзееў…

Хадзееў. А вось цяпер я — Халдзей… А ты забірай свае бабкі і каціся…

Каралёў. Я не жабрак! Мне твае падачкі не трэба!

Хадзееў. Якія падачкі, Каралёў? Успомні, калі я каму падаваў хоць адзін рубель… Тыдзень таму ты мне прадаў вось гэта (паказвае прастрэленую кніжачку) , я купіў і ўсё. Мы квіты.

Каралёў. Я яе пакідаў у залог!

Хадзееў. У мяне не ламбард! I я не ліхвяр! Будзь здароў…

Каралёў (спрабуе вырваць з рук Хадзеева кніжачку) . Дай сюды!

Хадзееў. Я зараз паклічу ахову і цябе вышпурнуць адсюль к чортавай матары!

Каралёў. Дай сюды і забяры свае ванючыя грошы!

Хадзееў. Гэта не мае грошы.

Каралёў. На ёй мая кроў!

Хадзееў. Ты прадаў яе… Гэта мая ўласнасць.

Каралёў. Я не мог яе прадаць! Гэта падарунак. Дай сюды!

Хадзееў. Ды пайшоў ты!!! (Змагаюцца за кніжачку. Падаюць.)

Дом Каралёва. Уваходзіць злы, ускудлачаны і памяты Каралёў. Яго, пэўна, сапраўды «вышпурнулі».

Каралёў (выкідваючы з усіх кішэняў грошы) . Урроды! Пазабіваў бы ўсіх…

З’яўляецца Лена.

Лена. Можна, Ігар Міхайлавіч?

Каралёў. Можна. А ты хто?

Лена. Лена з клінікі…

Каралёў. 3 якой клінікі? Якая Лена?

Лена. Вы прасілі мяне зрабіць аналізы…

Каралёў. А-а-а… Ну й што?

Лена. Вы, мабыць, памыліліся. Справа ў тым, што і ў бутэлечцы і на насоўцы адна і тая ж кроў…

Каралёў. Гэтага не можа быць!!! Вашы лабаранткі пераблыталі нешта!

Лена. Наша лабараторыя рабіла аналіз толькі з прабіркі. У нас такой апаратуры няма, каб здымаць з тканіны. А з насоўкі рабіў мой знаёмы… Ён судмедэкспертам працуе… У міліцыі…

Каралёў. I што?

Лена. Усё аднолькава… Надзвычай рэдкая група. Перадайце вашаму знаёмаму, каб ён здаў у сваёй паліклініцы кроў…

Каралёў. Каму?

Лена. Сабе самому. Не давядзі Бог што-небудзь здарыцца і спатрэбіцца пераліванне — будуць праблемы… Надзвычай рэдкае спалучэнне…

Каралёў. Ды на насоўцы зусім іншая кроў!!! Ты разумееш?

Лена. Вось вынікі аналізу з нашай лабараторыі, а гэта рабіў мой сябар… 3 насоўкі, якую вы прынеслі… Нават лей* кацыты аднолькавыя…

Каралёў. Дурдом…

Лена. Сяброўкі з лабараторыі дзякуюць за мікраскоп…

Каралёў. А міліцыянер?

Лена. Міліцыянеру за мікраскоп падзякую я…

Каралёў. Выпіць хочаш?

Лена. Не-е, мне яшчэ сёння цалавацца.

Каралёў. Ну, ідзі…

Лена. Дзякуй вы ўжо сказалі?