Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Паклонскі Канстанцін (?-блізу 1662) - беларускі палкоўнік, ротмістар войска Вялікага Княства Літоўскага. Паходзіў з праваслаўнай шляхты Пінскага павета. На самым пачатку вайны пакінуў Магілеў і пайшоў да казакаў Хмяльніцкага, адкуль быў прыведзены да цара. Атрымаўшы ўзнагароды і тытул палкоўніка, Паклонскі стаў служыць Аляксею Міхайлавічу. Стварыў уласны полк з мясцовага насельніцтва, схіляў да капітуляцыі ўсходнебеларускія гарады. Спрабаваў зрабіць падуладныя яму абшары незалежнымі як ад маскоўскай улады, так і ад украінскіх казакаў. Вясной 1655 г. вярнуўся на бок Вялікага Княства Літоўскага, служыў у фармаваннях Януша Радзівіла. Пасля страты Вільні разам з вялікім гетманам пайшоў у Кейданы, затым на які час трапіў у войска брандэнбургскага электара Фрыдрыха Вільгельма, але вярнуўся з Прусіі і браў удзел у барацьбе са шведамі, пакуль не быў захоплены імі ў палон. Сядзеў ў турме ў Мальбарку. Пасля вызвалення ў войска не пайшоў.

Пац Крыштап Жыгімонт (1621-1684) - вялікі харужы з 1646 г. і канцлер Вялікага Княства Літоўскага з 1658 г., адзін з найбольш уплывовых магнатаў. З'яўляўся прыхільнікам прымірэння Рэчы Паспалітай з Маскоўскай дзяржавай, зацятым супернікам Радзівілаў. Карыстаўся вялікім даверам караля і ўвесь свой час праводзіў пераважна ў кампаніі манарха. Узначальваў прааўстрыйскую шляхецкую групоўку ў Вялікім Княстве Літоўскім, стаў адным з творцаў Аліўскай дамовы 1660 г. паміж Рэччу Паспалітай і Швецыяй. Дамагаўся гвалтоўнай ліквідацыі канфедэратаў у войску.

Пац Міхал Казімір (1624-1682) - гетман літоўскі, ваявода віленскі. Вайсковую службу пачаў вельмі рана. Вызначаўся пад час кампаніі Януша Радзівіла супраць казакаў. У гады вайны з Маскоўскай дзяржавай ваяваў у дывізіі Гасеўскага на Жамойці, у Інфлянтах і Курляндыі, а ў 1659 г. узначаліў полк гэтай дывізіі. Тады ж прызначаны абозным. Сканфедэраванае войска абрала яго сваім начальнікам, і кароль пацвердзіў гэты выбар. Улетку 1660 г. Міхал Пац ужо кіраваў жамойцкай дывізіяй на маскоўскім фронце. Удзельнічаў у бітвах з арміяй Далгарукага каля Басі і Хаванскага пад Кушлікамі. Разам з братам Крыштапам Пацам меў непасрэдныя дачыненні да планаў каралеўскага двара на элекцыі «Vivente rege», браў чынны ўдзел у ліквідацыі вайсковай канфедэрацыі. Пад час Задняпроўскай кампаніі 1663-1664 гг. здабываў Рослаў, разбіў ваяводу Баратынскага каля Бранска, затым вадзіў войска ў Польшчу дапамагаць каралю ў вайне з Любамірскім. У студзені 1667 г. атрымаў чын вялікага гетмана.

Трубяцкой Аляксей Міхайлавіч (?-1680) - князь, баярын, ваявода і дыпламат Маскоўскай дзяржавы. У 1647 г. удзельнічаў у перамовах з пасламі Швецыі і Рэчы Паспалітай, у 1654 г. - з пасольствам Хмяльніцкага, якое вызначала ўмовы ўключэння Ўкраіны ў склад Маскоўскай дзяржавы. У 1654-1655 гг. узначальваў паўднёва-заходнюю групоўку царскай арміі, якая захапіла шэраг гарадоў і мястэчак на ўсходзе Беларусі і ў Панямонні. У 1656 г. кіраваў групоўкай на шведскім фронце (захапіў Юр'еў), у 1659-1660 гг. узначальваў царскую ўладу на Ўкраіне, дзе быў разгромлены пад Канатопам. Вызначыўся актыўнасцю пры ўдушэнні «меднага бунту» ў Маскве ў 1662 г. і расправе над яго ўдзельнікамі.

Пачабут-Адляніцкі Ян Уладыслаў (1640-1703) - варшанскі стольнік. Паходзіў з гарадзенскай шляхты. З 1658 г. служыў у дзейным войску: спачатку - у казацкай харугве паспалітага рушання, затым - у гусарскай харугве Вінцэнта Гасеўскага пад паручніцтвам смаленскага ваяводы Адама Саковіча. Браў удзел у бітвах пад Вільняй у 1658 г., на Басі - у 1660 г., у разгроме Хаванскага ў 1661 г. Удзельнічаў таксама ў няўдалай выправе за Дняпро ў 1663-1664 гг. Пасля вайны займаўся ў асноўным прыватнымі справамі. Пакінуў мемуары - «Натацыі мае і дыяруш маёй службы вайсковай, што калі дзе здарылася пры маёй бытнасці».

Радзівіл Багуслаў (1620-1669) - канюшы літоўскі, генеральны губернатар Прускай правінцыі Вялікага Княства Літоўскага, сын віленскага ваяводы Януша Радзівіла і Альжбеты Гогенцолерн. Нарадзіўся ў Гданьску, з сямі гадоў выхоўваўся пад апекай стрыечнага дзядзькі Крыштапа Радзівіла (Пяруна). У 1628 г. вярнуўся на радзіму. Нейкі час жыў у Беларусі. У 1637 г. выехаў вучыцца ў Галандыю, але неўзабаве кінуў навучанне дзеля ўдзелу ў барацьбе з гішпанцамі. Пазней вучыўся ў Парыжы ў Акадэміі рыцарскай. Шмат падарожнічаў па Эўропе, удзельнічаў у войнах, міжбоях. У Рэч Паспалітую вярнуўся ў 1648 г., калі даведаўся пра казацкую вайну. Для барацьбы з казакамі наняў 2 тысячы пяхотнікаў, рэйтараў і драгунаў. У антыказацкіх кампаніях удзельнчаў як генерал каралеўскай гвардыі. Улетку 1654 г. спазніўся пад Шклоў да вялікага гетмана і практычна не ваяваў, затое ў наступным годзе браў чынны ўдзел у контрнаступе і кіраваў дывізіяй Януша Радзівіла пад Магілевам, калі той быў хворы. Разам з Янушам з'яўляўся стваральнікам Кейданскай дамовы аб пераходзе Вялікага Княства пад пратэктарат Швецыі. Перайшоўшы да шведаў, узначальваў брандэнбургскую армію на тэрыторыі Прусіі ў 1657-1658 гг., пасля вярнуўся на бок Рэчы Паспалітай і ваяваў супраць Швецыі ў Курляндыі.