La Margarita - M. A. Bulgakov

– Tre bone. - Li ordonis al la sekretario tuj protokoli la decidon, premis en la mano la fibolon, kiun la sekretario estis levinta de la sablo, kaj diris solene: - La tempo venis!

Cxiuj cxeestantoj direktis sin laù la largxa marmora sxtuparo inter la ebriige aromaj rozhegxoj, pli kaj pli malsupren, al la palaca muro, al la pordego kondukanta al granda, glatpavima placo kies kontraùan limon formis la kolonoj kaj statuoj de la Jersxalaima hipodromo.

Elirinte el la gxardeno la grupo surpasxis largxan masonitan podion kiu dominis la placon. Tie Pilato tra la duonfermitaj palpebroj jxetis rigardon cxirkaùen kaj tuj kaptis la situacion. La spaco kiun li jxus trairis, tiu inter la palaca muro kaj la podio, estis senhoma; sed antaù si la placon Pilato ne vidis: gxin formangxis la amaso. La homoj estus inundintaj ankaù la podion kaj la malplenan spacon sed tion malhelpis tri vicoj de soldatoj - la sebasteanoj maldekstre de Pilato kaj la Iturea helpa kohorto dekstre.

Do, Pilato suriris la podion premante en la mano la senutilan fibolon kaj duonferminte la okulojn. Li duonfermis la okulojn ne pro la suna brilo, ho ne! Ial li malvolis vidi la kondamnitojn kiujn li precize sciis esti kondukataj post li sur la podion.

Apenaù la blanka mantelo kun purpura subsxtofo aperis en la alto sur la roko super la rando de la homa maro - tuj la orelojn de la nevidanta hegemono frapis son’ondo: «Haaa…». Unue nelaùta, naskigxinte ie malproksime, cxe la hipodromo, gxi kreskis kaj dum kelkaj momentoj restis tondra, poste komencis mallevigxi. «Ili ekvidis min» - pensis la prokuratoro. Ne atinginte la plej malaltan punkton la ondo subite rekreskis kaj balancante superis la unuan; sur la kresto de la dua ondo ekbolis, similaj al sxaùmo sur mara ondego, fajfo kaj izolaj inaj sxrikoj distingeblaj malgraù la tondro. «Jen ili estas kondukataj sur la podion», pensis Pilato, «kaj la sxrikojn kaùzis tio, ke la amaso premegis kelkajn virinojn kiam gxi movigxis antaùen».

Iom da tempo li atendis, cxar li sciis ke nenia forto povas silentigi la amason antaù ol gxi forspiros cxion en gxi akumuligxintan kaj trankviligxos per si mem.

Kaj kiam la momento venis, la prokuratoro levis la dekstran brakon kaj la lasta bruo forfalis.

Tiam Pilato enspiris kiom eble plej multe da varmega aero kaj kriis kaj lia raùka vocxo eksxvebis super la miloj da kapoj:

– Je la nomo de Cezaro imperatoro !

Tuj liajn orelojn plurfoje frapis fera, dishakita krio - la kohortanoj, svinginte supren la lancojn kaj insignojn, timige elkriis:

– Vivu Cezaro!

Levinte la vizagxon Pilato fiksis gxin kontraù la suno. Sub liaj palpebroj ekflamis verda fajro, gxi ekbruligis la cerbon kaj super la amaso ekflugis la arameaj vortoj:

– La kvar krimuloj arestitaj en Jersxalaim pro murdoj, instigo al ribelo kaj atenco kontraù la legxoj kaj la religio estas kondamnitaj al la malhonora ekzekuto per pendigo sur fosto ! La ekzekuto estas senprokraste plenumota sur la Kalva Monto! La nomoj de la krimuloj estas: Dismas, Gestas, Bar-rabba kaj Ha-Nocri. Jen ili staras antaù vi!

Sen vidi la krimulojn Pilato montris per la mano dekstren: li sciis ke ili staras sur la gxusta loko.

La amaso respondis per longa murmuro, kia povus esprimi miron aù faciligxon. Kiam gxi estingigxis, Pilato daùrigis:

– Tamen nur tri el ili estos ekzekutitaj, cxar laù la legxo kaj la kutimo, por honori la Paskofeston, la nobla Cezaro imperatoro redonas lian senvaloran vivon al unu el la krimuloj, laù la elekto de la Malgranda Sinedrio konfirmita de la Romia administranto.

Kriante la vortojn Pilato aùskultis grandan silenton anstataùi la murmuron. Nun liajn orelojn trafis nek ekspiro nek susuro. Ecx sxajnis al li unu momenton, ke cxio cxirkaù li tute malaperis. La abomenata urbo mortis kaj li staras sola, bruligate de la vertikalaj sunradioj, ensxovinte la kapon en la cxielon. Pilato iom tiris la silenton, poste komencis krii la reston:

– La homo liberigota tuj antaù viaj okuloj estas…

Antaù ol diri la nomon li denove paùzis, kontrolante, cxu li diris cxion, cxar li sciis, ke apenaù li diros la nomon de la felicxulo, la mortinta urbo revivigxos kaj neniu plua vorto estos aùdebla.

«Cxu cxio?» - senvocxe sin demandis Pilato. «Cxio. La nomon!»

Kaj rulegante la r-on super la silentanta urbo li kriis:

– Bar-rabba!

Cxi tiam sxajnis al li ke ektintinte la suno krevis super li kaj versxis fajron en liajn orelojn. En la fajro furiozis mugxo, sxrikoj, gxemoj, ridego kaj fajfado.

Pilato sin turnis kaj iris sur la podio reen sen rigardi ion ajn krom la diverskolorajn pavimerojn, por ne mispasxi. Li sciis ke malantaù lia dorso sur la podion hajlas bronzaj moneroj kaj daktiloj, ke en la mugxanta interpusxego la homoj levas sin unu sur la sxultrojn de alia por propraokule vidi la miraklon: kiel homo, kiun la morto jam tenis en siaj manoj, eskapis el ili! Kiel la legianoj malligas la sxnuron, nevole kaùzante brulan doloron en liaj brakoj, distorditaj dum la torturoj. Kiel li, malgraù la grimacoj kaj gxemoj, tamen sensence, freneze ridetas.

Li sciis ke samtempe la eskorto jam kondukas la tri homojn kun ligitaj manoj al la flanka sxtuparo por irigi ilin laù la okcidenta vojo ekster la urbon, al la Kalva Monto. Nur ekpasxinte sur la placon, sxirmate de la podio, Pilato levis la okulojn, ne plu timante vidi la kondamnitojn.

Al la gxemoj de la kvietigxanta amaso nun tre klare miksigxis la trancxaj vocxoj de la anoncistoj, greke kaj aramee ripetantaj kion Pilato estis proklaminta de la podio. Krome, la prokuratoro aùdis sxutigxi proksimigxantan hufobruon, meze de kiu lakone kaj gaje ion kriis trumpeto. Al tiuj sonoj respondis orelbora fajfo de la knaboj sur la tegmentoj laù la strato kondukanta de la bazaro al la hipodroma placo kaj krioj «Atentu!»

Soldato sole staranta en la malplena, gardata parto de la placo, atentige svingis sian insignon kaj la prokuratoro, la legiestro, la sekretario kaj la eskorto haltis.

La alao, plirapidigante la troton, impetis sur la placon por transpasi gxin flanke, preter la amaso, kaj rajdi plu laù la strateto cxe la vitkovrita muro, per la plej mallonga vojo al la Kalva Monto.

Pasante antaù Pilato la alaestro, siriano malgranda kiel knabo kaj brunhaùta kiel mulato, helvocxe kriis ion kaj sxire elingigis la glavon. Lia impetema, nigra, sxvitmalseka cxevalo abrupte haltis kaj baùmis. Jxetinte la glavon en la ingon la alaestro vipis la cxevalon sur la kolon, igis gxin repreni la gxustan lokon kaj galope rajdis en la strateton. Lin sekvis, meze de polvonubo, liaj kavalerianoj en vicoj po tri, tremetis la pintoj de la malpezaj bambuolancoj, preter la prokuratoro estis rapide pasantaj brile, gaje nuddentaj vizagxoj, kiuj sxajnis aparte malhelaj sub la blankaj turbanoj.

Kirlante la polvon gxis la cxielo la alao malaperis en la strateto. Laste preter Pilato rajdis la kavaleriano kun sunflama trumpeto malantaù la dorso.

Per la mano sin sxirmante kontraù la polvo, kun malkontenta grimaco, Pilato ekmovis sin pluen, al la pordego de la palaca gxardeno, sekvate de la legiestro, la sekretario kaj la eskorto.

Estis proksimume la deka horo matene.

– Jes, estis proksimume la deka horo matene, estiminda Ivano Nikolaicx, - diris la profesoro.

Kvazaù jxus vekigxinte, la poeto visxis la vizagxon per la mano kaj rimarkis, ke cxe la Patriarhxa jam vesperas.

La akvo nigrigxis kaj sur gxi jam estis glitanta malpeza boato, oni aùdis plaùdon de remilo kaj ridon de civitanino en la boato. Publiko aperis sur la benkoj de la aleoj - pli gxuste, en la tri aliaj lateroj de la kvadrato, escepte tiun kie sidis niaj interparolantoj.

La cxielo super Moskvo iel senkolorigxis, en la alto tute klare videblis la plena luno, kvankam pale blanka, ankoraù ne ora. Oni spiris multe pli facile kaj la vocxoj sub la tilioj sonis pli milde, vesperece.