La Margarita - M. A. Bulgakov

La konduto de la kato tiom mirigis Ivanon, ke li gape haltis cxe la strat’angula nutrovendejo, kaj tiam denove, sed ecx pli forte, lin frapis la reago de la konduktorino. Apenaù sxi ekvidis la katon sin trapusxi en la vagonon, sxi kriis bolante pro furiozo:

– La katoj ne rajtas! Sen katoj! Malpermesite! Husx! Malsupren, aù mi vokos la milicion!

Nek la konduktorinon nek la pasagxerojn surprizis la cxefajxo: ke kato provas envagonigxi estas stranga, sed multe pli mirinda estas, ke gxi volas pagi!

La kato montris sin besto ne nur pagipova sed ankaù disciplinema. Jam post la unua krio de la konduktorino gxi tuj cxesigis sian avancadon, forlasis la vagonsxtupeton kaj kaùris sur la haltejo frotante la lipharojn per la monero. Sed kiam la konduktorino tiris la signalsxnuron kaj la tramo ekmovigxis, la kato kondutis kiel cxiu elvagonigito kiu nepre devas veturi. Preterlasinte cxiujn tri vagonojn, la kato saltis sur la malantaùan bufron de la lasta, kaptis per la krifoj kaùcxukan tubon fiksitan cxe la malantaùa vando kaj forveturis, tiel sxparante dek kopekojn.

Okupite pri la sentaùga kato, Ivano preskaù perdis la cxefan el la tri, la profesoron. Felicxe, tiu ankoraù ne sukcesis eskapi. Lian grizan bereton Ivano rimarkis cxe la homplena pasejo trans la straton Granda Nikitskaja (t.e. la strato Herzen ). Post unu momento Ivano estis tie. Sed la celon li ne atingis. La poeto provis iri pli rapide, kelkfoje li kuretis pusxigxante kontraù la homoj - kaj tamen li ecx je unu centimetro ne proksimigxis al la profesoro.

Malgraù sia konsternigxo Ivano miris pri la supernatura rapido de la postkuro. Apenaù pasis dudek sekundoj - kaj anstataù la placon Nikitskie-Vorota li vidis la blindigajn lumojn de la placo Arbat’. Ankoraù kelkaj sekundoj - kaj jen malluma strateto kun kaduka trotuaro, kie la poeto falis kaj kontuzis la genuon. La lumplena avenuo «Kropotkin», denove strateto, poste Ostojxenka kaj ankoraù stratetacxo, abomena kaj avare prilumata. Gxuste tie Ivano Nikolaicx definitive perdis tiun, kiun li nepre volis atingi. La profesoro malaperis.

Post nelonga hezito la poeto decidis, ke la profesoro sendube estas en la domo n-ro 13 kaj certe en la apartamento 47.

Ivano impetis al la enirejo, surkuris la duan etagxon, tuj trovis la sercxatan pordon kaj malpacience sonorigis. Li atendis ne longe: knabino, versxajne kvin jarojn agxa, malfermis la pordon kaj sen demandi lin pri io ajn tuj foriris reen.

De sub la alta, nigre malpura plafono, eta karbonfadena lampo mizere prilumis la vastan, terure malzorgitan antaùcxambron. Biciklo sen pneùmatikoj estis krocxita al la muro, apude staris grandega ferizita sxrankokesto, kaj sur la breto sub la vesthokaro kusxis vintra cxapo kies longaj orelklapoj pendis malsupren. De malantaù pordo radioaparato incitite kaj verse kriadis ion per resonanta vira vocxo.

Neniom embarasite en la nekonata cxirkaùajxo la poeto rapidis en la koridoron. Ivano rezonis jene: «Kompreneble, li sin kasxas en la bancxambro». En la koridoro estis mallume. Kelkfoje pusxigxinte kontraù la muroj, la poeto finfine rimarkis palan lumstrieton sub pordo, palpe trovis la anson kaj ne tre forte gxin ektiris. La sxloshoketo elingigxis, li trafis gxuste la bancxambron kaj pensis, ke tio estas bona sxanco.

Ho ve, la sxanco estis malpli bona ol estus dezirinde! Humida varmo lin renkontis, kaj strecxinte la okulojn li vidis, cxe la lumo de karbo ardanta en la akvovarmigilo, grandajn lesivpelvojn krocxitajn al la muro kaj la banujon kun monstraj nigraj makuloj de forkrevinta emajlo. Nu, en la banujo staris nuda civitanino, tuta en sapsxaùmo kaj kun banstupo en la mano. Sxi miope rigardis la enrompigxintan poeton kaj, versxajne erarigite de la infera lumo, diris nelaùte kaj gaje:

– Kicxjo , cxesu petoli! Cxu vi frenezigxis? Teodoro Ivanicx tuj revenos. Tuj iru for! - kaj sxi svingis la banstupon kontraù Ivano.

La miso estis evidenta, kaj certe, la kulpa estis Ivano Nikolaicx. Sed li malvolis agnoski tion, riprocxe ekkriis: «Ah, friponino!…» kaj ial pasis al la kuirejo. Neniu estis en tiu preskaù malluma cxambro. Kelkaj dek estingitaj primusoj silente staris sur la fornoplato. Unu sola luna radieto penetris tra la polva, tutajn jarojn ne purigata fenestro, kaj magre prilumis la angulon kie en polvo kaj araneajxo pendis forgesita ikono. De malantaù la ikonujo elstaris la pintoj de du geedzigxritaj kandeloj , sub gxi estis krocxita malgranda papera ikoneto.

Neniu scias, kiun penson ekhavis tiam Ivano, ni diru nur, ke antaù ol elkuri al la malantaùa sxtuparo li proprigis al si unu el la kandeloj kaj la paperan ikoneton. Kun tiuj objektoj li forlasis la nekonatan logxejon, murmurante ion, embarasite de la rememoro pri la jxusa incidento en la bancxambro, nevole penante diveni, kio estas tiu impertinenta Kicxjo kaj cxu lia estas la abomena orelklapa cxapo.

En la senhoma, enua strateto Ivano rigardis cxirkaùen sed la profesoron li tie ne trovis. Tiam la poeto senhezite diris al si mem:

– Tutcerte li estas cxe Moskvo-rivero! Antaùen!

Cxi tiam endus demandi Ivanon, kial li opinias, ke la fugxinto nepre estas cxe Moskvo-rivero kaj nenie aliloke. Ho ve, neniu gxin faris, la abomena strateto ja estis absolute senhoma.

Post plej mallonga tempo oni povis vidi la poeton sur la granitaj sxtupoj de la amfiteatra riverbordo.

Demetinte siajn vestajxojn li konfidis ilin al agrabla barbulo, kiu fumis memfaritan cigaredon apud paro de eluzitaj botetoj kaj blanka cxifonigxinta zonbluzo ; poste Ivano iom svingis la brakojn por sin malvarmigi kaj hirundsalte sin jxetis en la akvon. La elspiro haltis en lia brusto, tiom malvarmega estis la akvo, kaj dum unu momento Ivano ecx dubis, cxu li sukcesos elakvigxi. Tamen li reatingis la suprajxon kaj, kacxalote snufante, kracxospiregante, kun largxe malfermitaj okuloj, li iom nagxis en la nigra akvo, odoranta je mazuto, inter la rompitaj rebriloj de la bordaj lanternoj.

Saltetante sur la granitaj sxtupoj por iomete sin sekigi, li revenis al la loko kie antaù kelkaj minutoj li lasis sian vestaron al la prizorgo de la barbulo, kaj tie evidentigxis, ke malaperis ne nur la gardatajxo sed ankaù la gardanto. Sur la loko, kien la poeto metis siajn vestojn, restis nur longa striita kalsono, la cxifonigxinta zonbluzo, la kandelo, la ikoneto kaj alumetujo. En senpova furiozo Ivano minacis per la pugno iun en la malproksimo kaj surmetis la lasitan.

Du aferoj maltrankviligis la poeton: unue, estis perdita lia Massolit a membrokarto, kiun li kutimis cxiam havi kune, kaj due, cxu tiel vestite li povos sen malhelpo pasi tra Moskvo? En kalsono… Jes, tio ja koncernas neniun - kaj tamen povas estigxi cxikano.

Li forsxiris la butonojn cxe la maleoloj, esperante per tio akceptigi la kalsonon kiel someran pantalonon, prenis la ikoneton, la kandelon kaj la alumetojn, kaj ekiris dirinte al si mem:

– Al Gribojedovo! Sendube, li estas tie.

La urbo jam estis vivanta sian vesperan vivon. Tintante per la cxenoj, kamionoj rapidis tra la polvo, sur ilia sxargxplato, sur sakoj, ripoze kusxis viroj. Cxiuj fenestroj estis malfermitaj kaj trans cxiu lumis lampo kun orangxkolora sxirmilo. El la fenestroj, el la pordoj kaj el la pordegoj, el la mansardoj, el la keloj kaj el la kortoj venis raùka mugxo de la polonezo el la opero « Eùgeno Onegin ».

Tio, kion antaùtimis Ivano, realigxis: lia aspekto ekscitis skandalan interesigxon, la pasantoj sin returnadis por lin rigardi. Tial li decidis forlasi la grandajn stratojn kaj avanci tra la flankaj stratetoj, kie la homoj estas malpli molestemaj, kie malpli probablas, ke oni gxenados nudpiedan viron per demandoj pri lia kalsono, ecx se gxi obstine malsimilas someran pantalonon.

Ivano eniris la misteran stratetaron de Arbat’. Li sin sxovis laù la muroj, sxteliste rigardante cxirkaùen, fojfoje sin kasxante en domoj malantaù sxtupareja pordo, evitante semaforajn stratkrucigxojn kaj la elegantajn ambasadorejajn pordegojn.