StaVl Zosimov Premudroslovsky - Gekke detective. Grappige detective

– Stomme vraag. We zouden er al moeten zijn. Laten we nu gaan!

– En wat is er zo snel? Ik heb mijn koffer niet ingepakt?

– We moeten het altijd gereed houden. Je wist waar je een baan kreeg… Trouwens, hetzelfde…

– wat?

– Ik heb mijn koffer niet ingepakt. Ja, we hebben ze niet nodig. Koop bij aankomst wat je nodig hebt. Ik heb een bankpas.

– En als er niet genoeg geld is?

– Hij zal gooien. – en opnieuw stak de politieman uit het district een vinger naar het plafond en sprong hij in pygmee-stijl met hulp van salto’s op de tafel, zwaaiend met een voet voor de neus van de collega. Hij stond op en liep te voet over de tafel in de richting van Arutun naar zijn stoel. Tranen en gingen naar de uitgang.

– Waarom zit je? laten we gaan! -en zwaaide met zijn hand, – en, alsof hij langs St. Petersburg over de aarde veegde…

Ze verlieten het bolwerk en lieten alleen een briefje met krijt op de deur achter:

«Maak je geen zorgen. We vertrokken op een dringende opdracht naar St. Petersburg. Je blijft in de plaats van Incephalate en Izya – in plaats van mij… Ik!»

En onderaan staat de toevoeging in een ander handschrift:

«Sorry, Pupsik, ik kom zo terug als ik moet! Terwijl je vlo naar boven loopt. Wacht op mij en ik ben terug. Misschien een…»

Izya las het briefje en verborg het, in het handschrift van zijn vader en Intsefalopat, in zijn zak en veegde het opschrift van de deur.

– Nou, oude geit, je hebt het. – Ik nam mijn mobiele telefoon en stuurde een sms naar mijn vader. Toen ging hij het huis binnen en gaf het briefje aan zijn moeder. Ze las en haalde haar schouders op.

Laat hem rijden. We zullen het vervangen. En geen woord over de voortzetting van de vader. Begrepen

– Natuurlijk, moeder, ik begrijp het… en laten we het varken van de directeur nemen, ahh? stelde hij voor.

– wat ben jij? We moeten alles doen volgens het handvest en de gerechtigheid.

– En hij schreeuwt eerlijk tegen me?

– Hij is de regisseur. Hij weet beter. En hijzelf zal gerechtvaardigd worden voor God.

– Hangt die aan de muur in het kantoor?

– Bijna. Daar hangt Iron Felix, zijn plaatsvervanger. Oké, ga je huiswerk maken.

– deed ik. Mam, kan ik een wandeling maken op de rivier?

– Ga, maar onthoud, puppy: verdrink, kom niet thuis. Ik vermoord je…

– ja. – Izzy schreeuwde en verdween achter de deur…

– Uuh, – de controller, een inwoner van een Letse collectieve boerderij, schudde haar hoofd en liet bezoekers door. – Er is geen geweten, het is duidelijk dat het gezicht niet Russisch is en het uniform van de generaal aangetrokken.

– En er is een administratieve straf voor … – legde sergeant Golytko uit, een inwoner van Lviv.

– En hier is mijn paspoort, met een krijsen, Harutun Karapetovich en overhandigde hem een penta. – Russisch. Ik ben Russisch, van mij!

– Zoals ik, – voegde een pent toe

– En ik. – Uitpuilend uit haar ogen, voegde de controller eraan toe.

– Nou, alles is goed. – Het bladpaspoort sprak de pent uit, – hoewel even, – van onder het voorhoofd gekeken, – ben je een kunstenaar? – in de veelkleurige ogen, waarna hij zijn studie naar de oren liet zakken, – of zoofiel?

Ottila’s ogen kwamen uit en hij hinnikte als een ruin, kijkend naar Intsefalopat. De korporaal werd rood.

– Nou, steek, met welk vee depot u, of thuis cultuur? – de bediende overhandigde het paspoort aan Harutun.

– Wat voor kunstenaar ben ik? Ik ben geen fulltime assistent van het plaatselijke dorp Sokolov Stream, regio Leningrad.

– Goh, ga weg. – stelde de dienstdoende officier voor.

– Hier is mijn ID.

– Korporaal, zegt u? – de sergeant krabde aan zijn wang en stopte een zaadje in zijn mond. – Nou, je bent vrij en deze gaat met mij mee.

– Wat betekent «kom met me mee»? – de bedwants was verontwaardigd. – Laat me nu mijn baas bellen? Hij zal je hersens bepalen…

– U belt, u belt daar, in mijn kantoor, en in het begin test ik u voor een zoekopdracht, misschien bent u een Tsjetsjeense terrorist of bent u ontsnapt aan uw ouders. Kom op, laten we gaan. de dienaar schold en duwde hem eenvoudig: met de kolf of met de loop, werd Ottil aan hem een aanvalsgeweer toevertrouwd in de wachtruimte van de spoorwegwacht treinstation. Ancefalopaat volgde hem en wilde zelfs in brand gaan met zijn Ottila, naar het leek op Klop, verdween onmiddellijk achter de kolom en deed alsof hij Klop niet kende.

– Harutun, bel Isolde, laat hem de documenten brengen! – schreeuwde Klop.

«En sneller,» voegde de sergeant toe, «anders blijft hij lang bij ons.»

– En wanneer wordt het vrijgegeven? vroeg Harutun.

– Hoe een persoon te vestigen…

– drie dagen? – de oude man glimlachte.

– Of misschien drie jaar. – antwoordde de bediende. – als hij de autoriteiten niet zal weerstaan. – en sloeg de deur van binnenuit dicht.

Incephalopath omhelsde met de vingers van zijn linkerhand zijn dunne kin en besloot, miauwend onder zijn neus, de opdracht uit te voeren die bij hem en zijn baas paste. Hij liep snel het station uit de straat op en stopte onmiddellijk.

Waar ga ik heen? Vroeg Harutun zich af.

– Om Isolde, idioot. – antwoordde sarcastisch een innerlijke stem.

– Dus er is geen geld? Waar ga ik heen?

– En jij, ter wille van je geliefde, steelt daar van die dikke man in een zwarte jeep.

– Haar, ze zal haar gezicht slaan. En dat hoort ook niet, ik ben een pent?!

En terwijl Harutun zijn innerlijke stem raadpleegde, dommelde Klop bescheiden weg terwijl hij in een aap zat.

– Hey bil, goede scheet! – Schreeuwde de bediende. Ottila kromp ineen en opende haar uitpuilende ogen. Hij dweilde zijn mond en probeerde een slush in zijn mond te krijgen om zijn speeksel met zijn tong op te vangen, maar er was niet genoeg vocht in zijn mond en hij vroeg naar het toilet te gaan.

– Collega, mag ik naar het toilet?

«Het is mogelijk,» antwoordden de ouderen goedmoedig, «maar als je het wast.»

– waarom? – Ottila was verontwaardigd, – ik ben een gedetineerde, maar je hebt een schoonmaakster in jouw staat en ze moet de vloer wassen.

– Moet maar niet verplicht zijn om dolnyak te wassen na zulke stinkende dakloze mensen. Nou, dus hoe?

– Ik zal het punt niet wassen! – Over het algemeen zei Bedbug categorisch.

– Nou dan shit in je broek. En als er iets op de vloer valt, fagot je het hele compartiment.

– Het is tegen de wet, je moet me voorzien van een toilet en een telefoon.

– En wat moet ik nog meer betalen? Aaa? – de sergeant is gearriveerd.

Ottila zei niets. En omdat hij voelde dat hij op het punt stond op te groeien, ging hij toch akkoord. Bovendien ziet niemand.

– Goed, daar ben ik het mee eens.

– oké de sergeant verheugde zich en leidde Klop naar het toilet. – een doek, poeder daar, onder de gootsteen. En voor de technieken die ik krijg. De crisis, hahaha.

– En waar is de emmer en het toiletpapier?

– Spoel de doek in de gootsteen en veeg je kont af met je vinger. – de sergeant vergiste zich.

– hoe is het? – verrast Klop.

– Hoe leer je, ik heb eigenlijk schuurpapier, dat kan ik aanbieden, en met gewoon papier hebben we veel stress. De crisis in het land. Bovendien zijn we overheidsmedewerkers.

Ottila maakte zuur op zijn gezicht en nam het voorgestelde papier aan en klom op het toilet. Er was een luide motregen, Pent draaide zich om en ging naar buiten om de paal te sluiten. En Ottila ontspande zich, keek tussen zijn benen en rimpelde zijn gezicht. Niet alleen de stank van zure ogen deed pijn, maar alle broeken van buitenaf waren bezaaid met een kleine, smerige kleur, stinkende drysnyak. Er was geen sprake van het toilet. Zelfs druppels diarree flitsten op de muur.