Array Коллектив авторов: Дванаццаць актаў (зборнік)

Блоньку вылавілі кіламетра за паўтара ад лагера, пад мостам, да адной з бетонных паляў якога рака Блоньку прыбіла, не данесла да мора… Зрэшты, ніколі ў мора ён і не хацеў, і песень марскіх не спяваў ніколі.

З рэчкі мяне, не зважаючы на тое, што голы, у адным ручніку, зацягнулі за вушы ў медпункт. Там стаяла белая шафка з інструментамі і лекамі, белая тумбачка, белы зэдлік і два нікеліраваныя ложкі – на выпадак каранціну. Паколькі ні са свінкай, ні з больш сур’ёзнай інфекцыяй ніхто з піянераў і піянерак у каранцін не патрапляў, ложкі ў медпункце былі сто разоў перамененыя, перанесеныя з палат, самыя даламаныя. Таму медсястра Таццяна Савельеўна займалася з начальнікам лагера тым жа, чым займалася піянерважатая Святлана Мікалаеўна з важатым-баяністам, з тапельцам Блонькам, таксама ў лесе, за мурашнікамі. Але выключна ноччу – і не надта месячнай. Начальнік лагера меў досвед у гэтым далікатным занятку, быў вельмі асцярожны – нам ніяк не ўдавалася ў злучцы з Таццянай Савельеўнай яго сфатаграфаваць.

Таццяна Савельеўна, беленькая ў напаўрасшпіленым беленькім халаце, кругленькая ў ім і пухленькая, падсадзіла мяне на тумбачку, села на зэдлік перада мной і стала фарбаваць мае яйчыкі ёдам.

Ведаеце, як шчыпле ёд падрапаныя яйчыкі? Паспрабуйце, падрапайце і памажце – гэта запамінаецца.

Ні боль у пахвіне, ні страх, якога наглытаўся я з вадою і які, халодзячы ўсяго мяне, боўтаўся ў жываце: “А што цяпер будзе?.. Выганяць?.. Арыштуюць?.. Засудзяць?..” – не раўняліся са здранцвеннем, з якім глядзеў я зверху ў выраз белага халата Таццяны Савельеўны, студэнткі медыцынскага інстытута, дзе вучылася яна на педыятра, бо мела схільнасць да дзяцей. Пад напаўрасшпіленым халатам Таццяны Савельеўны наскрозь, да бездані, да белага сядзення зэдліка з карычнева-кучаравай шчотачкай на ягоным крайку, не было нічога. Толькі бела-мучное, тварожнае цела, толькі ўся яна сама. І перад маімі вачыма, слепячы іх, навісалі над безданню дзве бела-мучныя снежкі, дзве тварожныя гурбы з прылепленымі да іх буйнымі, пупырыстымі, сокам сцякаючымі малінінамі.

– Пашчасціла табе, Раман, што з раманчыкам застаўся, – не адрываючыся ад сваёй, можна сказаць, велікоднай забавы, з прыдыханнем сказала Таццяна Савельеўна і пальчыкам перакінула над яйчыкамі мой стручок з боку ў бок. – Толькі нешта ён, як нежывы, змерз і пасінеў… Пахукаем і сагрэем, а то адваліцца… Шкада будзе, Раманчык, раманчыка – харошанькі такі…

Яна першая назвала ўсяго мяне раманчыкам.

Раз, другі і трэці, узяўшыся за мае каленкі, хукнула тварожная фея з медыцынскага інстытута на нежывы і пасінелы стручок – і сталася дзіва: стручок ускочыў, як алавяны салдацік. Фея, здзейсніўшы дзіва, пацягнулася да салдаціка па ўзнагароду, але толькі-толькі, ледзь-ледзь дакранулася яна да галоўкі ягонай губамі і кончыкам языка, як галоўка беднага салдаціка дробна-дробненька запульсавала, задрыжэла, забілася – і пырснула на губы феі саплівенькім струменьчыкам!..

Усё. Я сядзеў на тумбачцы, падціснуўшы ногі – нерухома, як маленькі Буда. Як дурненькі Буда. Я не знаў, што рабіць. Я не ведаў, куды падзецца. Я не разумеў, як пасля гэтага жыць. Бо я тады яшчэ і не здагадваўся, што Буда – сын імператара, што ўсё гэта ён дазваляе, бо ён тоўсты і вясёлы, і шалёна шчаслівы ад жыцця. Пра гэта толькі нядаўна даведаўся я ад бацькі Лі-Лі, які чамусьці назваў сваю дачку па-кітайску.

А тады я нібыта падвёў самога сябе… Схлусіў самому сабе, здрадзіў… Я быў перакананы, што да гэтага гатовы, ці ні кожную ноч і ні кожны дзень уяўляючы, як яно будзе. Як нарэшце паспытаю я, як яно не ў кулачку, а там , у бяздоннай таямніцы, у валасістай шчыліне, у яе спратах і сховах, дзе спазн а ю, што такое пытка . Чыя і якая, дзявочая ці жаночая – усё адно, але лепей жаночая, бо ў таямнічую слодыч дзявочай, гледзячы на аднакласніц, не надта верыў. У трызненнях сваіх я падсцерагаў недзе – найчасцей за стогам у толькі што скошаным лузе – белую-белую, дзябёлую-дзябёлую, з малочнымі грудзямі дзеўку ў чырвонай спадніцы, валіў яе ў стог, задзіраў ёй чырвоную спадніцу на малочныя грудзі, каленямі разводзіў яе мясістыя ляжкі – і!.. І першае, што я пастанавіў для сябе ў сваіх уяўленнях – гэта ўтыркнуцца ў пытку, увагнацца па корань, увайсці ў яе і не выходзіць. Ні за што і ніколі не выходзіць, быць у ёй, быць і быць…

І што наяве?.. Наяве яйчыкі, пафарбаваныя ёдам, і ўсяго адзіны дотык, адзін лізунок – і гатова: саплівенькі струменьчык… І даволі, і хопіць, і не трэба болей… І ніякай бяздоннай таямніцы, валасістай шчыліны… І наогул няма нічога, у чым бы хацелася быць, быць і быць, і нічога не хочацца, апроч як збегчы, знікнуць, прапасці. Я разломваўся, распадаўся, рассыпаўся, я не пазнаваў сябе. Усе ўяўленні мае – міражы, усё жыццё маё – пыл і прах. Я не той, кім думаў быць, я падмануўся, прыняўшы сябе за іншага. О, жах!..