Зміцер Вішнеў - Замак пабудаваны з крапівы

Пётра яшчэ шырэй усміхнуўся – нібы рэкламаваў зубную пасту… магчыма, «Colgate». Выпрастаў, як гімнаст, наперад руку і прадэманстраваў зялёную пузатую бутэльку.

– Во! Бомба! Партвейн! Тры сямёркі.

О майн гот! Тры сямёркі! З гэтымі лічбамі было звязана шмат. З імі не паспрачаешся. Мне адразу прымроіўся нябожчык-дзед. Ягоная маска ў зморшчынах. Яго згорбленая фігура і змоўніцкі шэпт: «Тры сямёркі, тры сямёркі». Дзед любіў гэты напой. І хаця дзеду было ўжо тады і нельга… бабулька часам дазваляла яму ў ягоныя дзевяноста тры кульнуць адзін-другі кілішак чырвонага чарадзейства. Пасля чаго бегла па вядро і падстаўляла яго пад дзеда, у якога было нетрыманне мачы. І вось гэтыя таямнічыя: «777».

На Пётры быў чорны гарнітур (так-так – было тут штосьці ад пінгвіна). Праўда, быў ён відавочна не прасаваны, ды і шэрая кашуля выдавала пэўную неахайнасць у стаўленні гаспадара да вопраткі. Мы прайшлі ў пакой, дзе заўсёды белыя ночы – такі надзвычайны паўзмрок… Я люблю паўзмрок. Таму, напэўна, карціны і апавяданні пішу змрочныя. Без свечак і лямпачак – адны цені і чорныя вобразы. Ды часам тут цюлені праплываюць. У цэнтры пакоя свяціўся рыбкамі, нібыта манетамі ці светлякамі, круглы акварыум – марскі ліхтар. Паўсюль былі раскіданыя эскізы і кнігі. Звычайны творчы бардак.

[зрэшты на Пётры быў гарнітур горкага шакаладу… пліткамі былі абкладзеныя ўсе валаскі ягонага цела… здавалася, што яны пераходзяць да самага падбароддзя… таксама па адной плітцы на кожным пазногці… пліткі выпіралі там, дзе павінны бегчы капілярныя ўзоры… кадык крумкаў жабкай… контуры твару папярэджвалі аб навінах… на даляглядзе рушыла нямецкая «пантэра»]

– Я гляджу, у цябе нічога не змянілася. Усё па-ранейшаму. Побытавыя садом і гамора… Напэўна, і не ажаніўся?

Штосьці ў знешнасці Пётры было інакшым… Ну, вядома… На падбароддзі, нібы маленькае кустоўе, чарнела бародка. Хаця нават не кустоўе – памазок для галення, а магчыма, проста маленькае пустазелле.

– Не-а. Разбягаюцца. Баяцца.

– Не сумняваюся, – хмыкнуў Пётра і неяк хітра скрывіўся. – Хто тут доўга вытрымае?

Нешта ж задумаў. Не мог ён так проста заявіцца. Прычым без тэлефанавання. І гэтак знянацку. Яўна нешта было. Але што? Я глядзеў на Пётру – на ягоную гарнітурную фігуру, на пустазельнае поле твару, на срэбны пярсцёнак на ўказальным пальцы правай рукі – і думаў пра змову. У вачах Пётры танчылі два чорцікі, танчылі лезгінку – стопрацэнтова нешта ўдумаў.

Я прайшоў на кухню, выклаў на вялізную талерку смажанага самурая, упрыгожыў яго бульбай, выцягнуў шклянкі. І вяртаючыся, паведаміў:

– Са старажытных часоў былі людажэры. Адны станавіліся імі па культурнай традыцыі племені, другія – ад безвыходнасці, трэція лавілі ад гэтага кайф. Я думаю, што сёння мы будзем паядальнікамі печанага самурая. Ад задавальнення… – Я падумаў і дадаў: – Ад садысцкага задавальнення.

[племя было расфарбаванае пад тыграў… людзі танчылі вакол залатога вогнішча… у руках – дзіды… полымя вымалёўвала твар вядзьмаркі… вочы выплывалі белымі пірогамі… на дрэвах курчылася дымнае мяса… сэрца – для шамана… запечаныя мазгі – для лепшага воіна… Уру шчыліўся панцырнымі зубамі]

– Магчыма-магчыма, – адказаў Пётра, відавочна думаючы пра нешта сваё. У задуменнасці ён круціў бутэльку партвейну, потым пачаў на ейнай этыкетцы нешта шукаць. Было ўражанне, што ў ягоных руках падзорная труба і ён спрабуе разгледзець у бязмежных марскіх прасторах непрыкметны востраў.

– Што ты шукаеш? Няўжо рэцэпт вечнай маладосці?

– Ды не – я доўга жыць не збіраюся. Нашто? Вечна цярпець усялякія праблемы. І жонку-дурніцу?.. Я гляджу колькасць працэнтаў – лічбы шчасця. На «сямёрках» яны бываюць розныя. Залежыць ад вытворцы… Тут васемнаццаць… Тое, што трэба…

– Дык што, у цябе з Марынай зноўку праблемы? Пілуе? Штосьці мне ўяўляецца, як яна бегае за табой з сякеркай. Я колькі памятаю – у вашых адносінах былі вечныя рыфы. Разводзься і жыві сабе спакойна. Свая асобная будка, свая костка – што яшчэ трэба?

[ды што тут думаць… жонку-дурніцу – на вогнішча… голас спяваў пахавальную песню… жонку-дурніцу пасадзіць на беларускую пенсію… жонку-дурніцу – на зупу закасцянелых ідыётаў… расцярушыць сямейны штамп у пашпарце… спаліць мост напярэдадні вайны… камашы грукалі… грукалі… грукалі… жонку-дурніцу – ператварыць у царэўну]

– Ты ж ведаеш – гэта як на дэльтапланах… – Па твары Парабэлума хвалямі пабеглі зморшчыны. Здавалася, што сябра перасеў у адкрытае самалётнае крэсла, што ягоны магчымы аэраплан робіць віртуозную пілотную фігуру і таму скуру лётчыка штурхаюць похапы ветру…