Уладзімір Сіўчыкаў - Уладзевы гісторыі (зборнік)

Хрысціянка-місіянерка ледзь не страціла прытомнасць, а гандляр-індус вельмі дзівіўся таму, бо быў упэўнены, што кацянятка набывалі, каб… згатаваць і з’есці яго!

Жэня М. паспяхова скончыў Інстытут замежных моў. Прычым скончыў не педагагічнае, а вельмі прэстыжнае, элітнае перакладчыцкае аддзяленне са спецыялізацыяй “Англійская і французская мовы”.

Праз гэта атрымаў выпускнік размеркаванне ў Міністэрства энергетыкі Савецкага Саюза і чакаў адтуль выкліку. З Масквы яго паабяцалі накіраваць у доўгатэрміновую і выгодную замежную камандзіроўку.

Прычэкваць факса ці тэлеграмы было нялёгка, але і прыйсьці яны маглі ў любы момант. Таму Жэня ня мог уладкавацца ў Менску на сур’ёзную пасаду: паводле заканадаўства там маглі б затрымаць, не аддаць працоўную кніжку, покуль ня знойдуць яму замену, і прымусіць адбываць, адпрацоўваць два месяцы. А тым часам і вакансія ў Маскве напэўна прапала б.

З тае прычыны і пайшоў Жэня, каб мець хоць які заробак, працаваць вартаўніком на вытворчае аб’яднанне “Інтэграл”.

Аднае раніцы прыехала да электроншчыкаў дэлегацыя замежных калег ажно з-за акіяна, з амерыканскай Сіліконавай, або Крэмніевай даліны.

Сустрэлі яе мінчукі на найвышэйшым узроўні: быў і генеральны дырэктар, і галоўны інжынер, і вядучы канструктар… Але атрымалася нечаканая загваздка – на няпэўны час пазніўся перакладчык з ангельскае мовы. Званілі яму, шукалі, як маглі, але ўсё марна. Госці нецярпліва пазіралі на гадзіннікі, і відавочна наспяваў скандал.

Раптам на галоўнага інжынера як святы дух сышоў: – А давайце паклічам за перакладчыка новенькага “начнога дырэктара”!

– Каго-каго?! – не зразумеў генеральны дырэктар.

– Ды нашага маладога вартаўніка! Ён, напэўна ж, выручыць!

Дзякаваць Богу, Жэня яшчэ ня здаў свае змены, не паспеў з’ехаць дадому, а таму госці-каліфарнійцы і гаспадары-інтэгралаўцы ўрэшце рушылі па бюро і цэхах.

“Начны дырэктар” дзве гадзіны бездакорна адпрацаваў сінхронным перакладчыкам з ангельскай і на ангельскую, за што кіраўніцтва было яму бязмерна ўдзячнае.

Затое каліфарнійцы бязмежна дзівіліся: – Што за дзіўная краіна?! Электроншчыкі найвышэйшага звяна двух слоў звязаць ня могуць па-ангельску, а вартаўнік у іх валодае дзвюма замежнымі мовамі!

На святкаванні Уладзевай круглай даты, якую зазвычай не прынята лічыць за юбілей, за маршалка на лысагорскім лецішчы быў знаны празаік Генрых Д. і, трэба прызнаць, са сваімі пачэснымі абавязкамі спраўляўся бліскуча. Перш, чым даць мажлівасць ахвотніку прамовіць тост ці прывітальнае слова, ён напаўжартам, але тактоўна і артыстычна прадстаўляў яго.

Імяніннік дый госці таксама былі спрытныя на язык, а праз тое ўсе проста бакі пападрывалі.

Найчасцей абыгрываліся, вар’іраваліся дзве тэмы на мяжы фола.

Першая. Шаноўнае спадарства Д. прыпазнілася на свята, бо задоўга і імпэтна “раўняла спіны” пасля таго, як пасадзіла на дадатковым участку на былым калгасным полі гарох і бабы.

Другая. Раней у Генрыха хрэн быў добры, але потым звёўся і ўсе жанчыны сталі хадзіць па хрэн на так званы хутар, на ўскраек садовага таварыства, да Жоры, мужа Валянціны Коўтун.

На Лысае Гары, у садовым таварыстве “Узгор’е”, здаецца, яшчэ зусім нядаўна прадалі свае лецішчы Кастусь Тарасаў, Вольга Іпатава, сын Міколы Корзуна Віктар, а сёлета выставілі на продаж свае сядзібы Сяргей Законнікаў, удовы Алеся Ставера, Карласа Шэрмана, Анатоля Грачанікава і, падобна, спадчыннікі Клаўдзіі Каліны.

Скрушна, бо на пісьменніцкіх лецішчах саміх літаратараў становіцца ўсё меней.

Затое сярод нанова абраных сяброў праўлення таварыства – новыя гаспадары сядзібаў, пракурор і падпалкоўнік міліцыі.

Відавочная сумная тэндэнцыя (ад с. – лац. tendentia = накіраванасць), якая сведчыць, хто сёння ў краіне робіцца заможны, а хто нішчымнее.

Дзеячы мастацтва і культуры, якія ня паслугоўваюць уладным структурам, відавочна саступаюць сілавікам і чыноўнікам, выцясняюцца імі з жыццёвае прасторы.

Мімаволі прыгадваецца чэхаўскі “Вішнёвы сад”.

На беларуска-расійскім памежжы, у горадзе Неўлі ў гаспадарцы дзеда Нупрэя, які зазнаў нягоды і нястачы ваеннага ліхалецця, былі дзве вайсковыя каскі.

З адной, савецкай, сыціліся ягоныя аўчаркі, з якімі нёс ён вартаўнічую службу пры саўгасным гумне.