Уладзімір Сіўчыкаў - Уладзевы гісторыі (зборнік)

Каму ж так не дагадзіў пры жыцці аўтар зборніка прозы “Дачка эскадрона” і рамана “Будучыня”, у якім паказана жыццё грузінскага народа, хто ня даў яму спакойна спачываць у роднае зямлі, за што так жахліва папомсціўся?!

Ад Марыі Ш., жанчыны вельмі вострай на язык, можна было пачуць пра ратацыю лысагорскіх “стукачоў”. Аказалася, што змяняюць яны адзін аднаго на “пачэсным” пасту на літарацкіх лецішчах “Узгор’е-, што на знакамітае Лысае гары пад Заслаўем: павінны ж “ворганы” ведаць, чым дыхаюць “інжынеры чалавечых душ”.

Доўгі час пры пасадзе быў клышаногі Яўген К., якога адпаведным чынам ахарактарызаваў Васіль Уладзіміравіч Быкаў у сваіх мемуарах “Доўгая дарога дадому”.

Потым нібыта заступіў вайсковец-адстаўнік М., “той, што не Дунін”, як паджартоўваў з яго Вячаслаў Адамчык.

А цяпер, лічаць, прыступіў да абавязкаў – цягаецца па чужых участках, як памаўзлівы кот, сочыць, падслухоўвае, вывіжоўвае і даносіць куды трэба – Сяргей В., вулічнік, як заве падобных яму Леанід Дранько-Майсюк.

Бамжом ці бяздомнікам называць яго не выпадае, бо фактычна захапіў ён дамок інтэлігентна-рахманага Максіма К. і пачуваецца за гаспадара ня толькі ў ім, але і па ўсім навакольлі…

– Хіба Рабінзон, як цвеляць яго за тое, што амаль безвылазна сядзіць на Лысае гары, можа пражыць з градаў ды з таго, што зладзіць якой удаве пляцень ці выцягне корч?! Мабыць, мае і іншую падпітку, – разважае кабета і падсумоўвае: – Балота ня будзе бяз чорта!

Пабачыў Уладзя тэлесюжэт пра белага вераб’я, што пасяліўся пры кінатэатры “Кастрычнік” і начуе сярод галін сасны на альпійскае горцы. Лічыцца, што ў яго і ў ягоных суродзічаў практычна няма ворагаў: ястрабы-перапялятнікі не лятуць у горад.

Не паленаваўся і схадзіў наступнага дня спраўдзіць убачанае на яве.

І праўда, менчукі-кінааматары ўзімку ахвотна падкормліваюць альбіноса, бо вераць, што той прыносіць удачу.

Проста немагчыма не зважаць на безгустоўна размаляваныя або пафарбаваныя прыдарожныя валуны.

Ананімныя “мастакі” – ляснічыя або будаўнікі-аўтадарожнікі, наколькі дазваляюць іхнія густ і адукацыя, “упрыгожваюць” сведкаў тысячагоддзяў сваімі дылетанцкімі творамі з наіўнымі сюжэтамі – грыбамі, ласямі, дзятламі, ласямі або плакатнымі заклікамі кшталту «Берегите природу, мать вашу!”.

Падчас адной з паездак на літаратурны выступ у Жодзінскую гарадскую бібліятэку ў творчае дыскусіі з паэтам Леанідам Дранько-Майсюком мастак Алесь МаRа выказаў неардынарную ідэю ў стылі салуннага звароту “Не страляйце ў піяніста – ён грае як умее!” да амерыканскіх каўбояў: – Ня лайце мастакоў-дылетантаў! Лепш складзіце фотакалекцыю іхніх шэдэўраў або нават арганізуйце музей са сталай экспазіцыяй кшталту Эксперыментальнай базы ледавіковых валуноў пры Інстытуце геафізікі і геахіміі Акадэміі навук, што месціцца паміж Акадэмгарадком і сталічным мікрараёнам Уручча!

У Раіны на васьмі лысагорскіх сотках гадуюцца блізу сотні відаў і гатункаў кветак!

Сказаў пра гэта Уладзя Леаніду Дранько-Майсюку падчас аднаго з сумесных выездаў на літаратурную імпрэзу ў Слуцак. Да некаранаванай сталіцы беларускіх кветкаводаў покуль што не даехалі, але ураджэнец Давыд-Гарадка адрэагаваў імгненна. Параіў калегу напісаць празаічны цыкл “Раініны кветкі” са ста замалёвак. У кожнай празрыста і далікатна апісаць з натуры адну з кветак, адзначыць, якія вобразы і асацыяцыі яна выклікае, якія алюзіі і карціны з’яўляюцца ад гучаньня назваў па-беларуску і па латыні, адзначыць схільнасці, звычкі і ўпадабанні…

Засумняваўся Уладзя, што вазьмецца калі-небудзь за падобны праект, бо, да сораму свайго, нават найменняў некаторых кветак ня ведаў.

Але быў вельмі ўдзячны Леаніду за падобныя падказкі-папіханні, бо той – адзін з нямногіх калег-літаратараў, хто няраз казаў, калі чуў цікавую на яго погляд гісторыю: “Валодзя, а ты пра гэта напісаў?! Не? Чаму?! Напішы абавязкова!”

Грузінская або, шырэй, каўказская нацыянальная страва шашлык, назва якой паходзіць ад слова “шашы”, што на фарсі азначае “шэсць” (мелася на ўвазе – шэсць кавалкаў на шампуры), сталася ўжо і нацыянальнай беларускай страваю.