Уладзімір Сіўчыкаў - Уладзевы гісторыі (зборнік)

Заявіўся з тым пашпартам на Бехцерава. Атрымаў па ім даведку, што на ўліку ў псіханеўралагічным дыспансеры не стаіць, а разам з ёю – магчымасць зноў працаваць шафёрам…

А вось у сына Ніны Іванаўны праблемы з працаўладкаваннем узніклі па ягонай уласнай ініцыятыве. І праявіў ён тую ініцыятыву, калі служыў у чыне лейтэнанта ў аддзеле па барацьбе з крадзяжом сацыялістычнай уласнасці і спекуляцыяй.

Доўгі час бясследна знікалі грузы, у асноўным тавары народнага спажывання, на чыгуначным перагоне Брэст—Мінск. Весці тую справу даручылі маладому дый ініцыятыўнаму лейтэнанту Прусу.

Каб высачыць няўлоўных раскрадальнікаў, праехаў ён сам на даху таварнага вагона ад Брэста да самой сталіцы. І што ж пабачыў?! У менскім тупіку “камісія” на чале з ягоным саслужыўцам падагнала да аднаго з вагонаў машыну, загрузіла ўсё, што захацела, а потым склала акт пра раскраданне.

Падаў малады лейтэнант рапарт па камандзе, і неўзабаве выклікалі яго да начальства. Сказалі ў высокім кабінеце, што такія ініцыятыўныя як ён у аддзеле непатрэбныя, паабяцалі добра працаўладкаваць і загадалі напісаць яшчэ адзін рапарт – пра тое, што звальняецца па ўласным жаданні.

Зімовым вечарам “леглі на дно” і чаркавалі ў сваёй “падводнай лодцы”, рэдакцыйным сутарэнні па сталічнай вуліцы Кісялёва, Уладзімір Н., Міхаіл К. ды Павел Я.

Глыбока за поўнач, у самы разгар пасядзелак прыехала на машыне жонка аўтара аповесці “Левы крайні”, учыніла скандал і стала цягнуць яго дахаты.

Пачаў той выбачацца перад кампаньёнамі за сваю лепшую палову, а грасмайстар фельетонаў і футбольных аглядаў па-філасофску зазначыў: – Лепш бы ты, Міша, замест машыны купіў жонцы такое дарагое футра, у якім яна баялася б адна нават увечары, а не тое што ўначы выйсці на вуліцу!

Вясною выступаў паэт-песеннік Авяр’ян Дз. перад гасцямі ды супрацоўнікамі Дома творчасці і адпачынку “Іслач”, што па-над аднайменнай рэчкаю, непадалёк мястэчка Ракаў.

Наракаў, між іншым, на недабразычліўцаў, якія нібыта праз творчую зайздрасць і нягледзячы на рэкамендацыі Пятра Глебкі ды Анатоля Астрэйкі, дванаццаць гадоў не прымалі яго, аўтара дзесяці кніжак, у члены Саюза пісьменнікаў.

Але калі Авяр’ян Сафонавіч заявіў, што ў “Іслачы” – салаўіным куце – у яго штодня нараджаюцца па тры песні, адна з кухарак меланхалічна зазначыла калежанцы: – Мабыць, пасля кожнага сняданка, кожнага абеду і кожнае вячэры. Бо пасля вечаровага кефіру хіба што добрае напішацца?!

Скончыла Ірына К. у політэхнічным інстытуце факультэт “Аўтамабільныя дарогі і гідразбудаванні” па спецыяльнасці “Праектаванне, пабудова і эксплуатацыя аўтамабільных дарог”.

Атрымала яна дыплом і пакіравалася працаваць майстрам, будаваць бетонную, так званую алімпійскую аўтастраду “Брэст—Масква”.

Выйшла яна на працу, схапілася за вушы і ў першы ж дзень “накатала” дакладную начальніку будаўнічага трэста, што рабочыя – шафёры, экскаватаршчыкі, бульдазерысты – несупынна і брыдка лаюцца.

І як жа прарэагаваў той начальнік? Паабяцаў маладому спецыялісту разабрацца і нават аштрафаваць вінаватых.

Прыехаў і з алімпійскім спакоем, затое цэлым фантанам вычварных, мудрагелістых мацюкоў абклаў прараба, што падвярнуўся яму пад руку, а потым і іншых падначаленых.

Доўгі час у Галіны Кліменцьеўны Макаравай узнікалі складанасці з анкетнай графою “сацыяльнае паходжанне”. Праблематычна было ёй аднесці сябе як да пралетарыяў, так і да сялян: дзед быў святаром, а бацька – афіцэрам-белагвардзейцам.

У сярэдзіне 30-х гадоў дваццатага стагоддзя студыя Беларускага драматычнага тэатра (БДТ-І) сталася адзіным месцам, дзе асабліва не цікавіліся ейнай біяграфіяй, а таму пайшла яна вучыцца на драматычную актрысу.

З Купалаўскім тэатрам Галіна Кліменцьеўна звязала свой лёс назаўсёды. Менавіта там расквітвеў яе талент характарнай актрысы, там заслужыла яна званні Народнай артысткі Беларускай ССР, а потым – і Савецкага Саюза. На тэатральнай сцэне, у кіно і на тэлебачанні давялося ёй выконваць ролі пераважна вясковых кабет – Дзятлічыхі, мачахі Ганны, бабы Шуры, бабы Мані, бабы Веры…

І так звыкла, так натуральна увайшла яна ў вобраз, што падчас кіназдымкаў паводле Мележаўскай трылогіі адзін дзядок у палескай вёсцы доўга прыглядаўся да яе, а потым не ўтрываў дый кажа: – Бачу, етыя арцісты тут усё разыгрываюць, прыдурваюцца. А што ты, звычайная вясковая баба, таўчэшся спаміж іх, што ты тут робіш?! У мяне вунь хата пустая… Дык, можа, пайшла б лепей да мяне за гаспадыню? Не сумнявайся, са мною бязбедна, як у Бога за пазухай жыцьмеш!